Κρύβονται. Όλοι κρύβονται. Τονίζω και πάλι εύχομαι να μην είναι η πανελληνιακή μου τρέλα που με κάνει να έχω αυτή την άποψη, αλλά μου φαίνεται ότι η απαραίτητη ορθή γωνία που πρέπει να σχηματίζει το κεφάλι με το λαιμό ώστε κάποιος να λέγεται περήφανος άνθρωπος, έχει φτάσει λιγότερο από τριάντα μοίρες. Σκυμμένα κεφάλια και υποταγμένες συνειδήσεις παντού.
Και σε παλιότερες αναρτήσεις τα ίδια έγραφα. Για ανθρώπους που κρυβόντουσαν. Μόνο που αυτοί κρυβόντουσαν για χρόνια στο μικροαστισμό τους, στην αναζήτηση του υλικού πλούτου, στην επιδίωξη της επίτευξης του μέγιστου καπιταλιστικού ιδανικού "Να γίνω καπιταλιστής", στο θάμπωμα από το γυαλιστερό, στο θαυμασμό του πρόσκαιρου, στην ακρόαση του εύπεπτου, στο μαλλί του κομμωτηρίου και στα κυβικά του αυτοκινήτου. Όμως αυτή η κουφάλα η κρίση φάνηκε πως κάτι άρχιζε να αλλάζει. Έγινε λόγος για κρίση αξιών, προτύπων και τρόπου ζωής. Ο κομφορμιστικός ανεμοστρόβιλος του συστήματος που επι χρόνια ρουφούσε ανθρωπάκια σταμάτησε. Λίγα τα μποφόρ σε περιόδους οικονομικής ύφεσης και αστικών πολιτικών αδιεξόδων. Φάνηκε λοιπόν πως στα συντρίμια του απερχόμενου μεταπολιτευτικού τυφώνα οι πληγέντες άρχιζαν να ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους. Το εφαλτήριό τους αυτή τη φορά όμως δεν ήταν οι αποβλακωτικές παροχές του συστήματος αλλά ο γνώμονας της κρίσης τους και του μυαλού τους. Τα θέατρα γέμισαν, οι βιβλιοθήκες ξεσκονίστηκαν και τα πόδια ξανάβγαλαν κάλους από τη διαδηλωτική ψυχεδέλεια.
Αισθάνομαι όμως ότι αυτός ο αγωνιστικός παλμός των τελευταίων μηνών έχει ακουμπίσει λίγο στο μαξιλάρι της αγανάκτησης χωρίς να κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του. Το σύστημα διαθέτει μηχανισμούς αντεπίθεσης και αυτό αντικατροπτίζεται στη σύνθεση της φασιστοφιλελεύθερης κυβέρνησης που παρελαύνει στις τηλεοπτικές οθόνες, κάνοντας μας να παρακαλάμε ότι έχουμε μυωπία και δεν είναι αλήθεια το αντικρυζόμενο θέαμα. Ο αυξανόμενος πεσσιμισμός πρέπει να δώσει τη θέση του στην αντίσταση, την ανυπακοή και την αμφισβήτηση.
EL PUEBLO UNIDO JAMAS SERA VENCIDO!
