Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Λεκτικός αυτοματισμός


Φως στο άδειο δωμάτιο. Φωνές παιδιών, ξεχασμένα γέλια από ένα πρόσφατο παρελθόν. Ρίγος από ένα άλλοτε άγγιγμα και μισογεμάτο ποτήρι κρασί στο ξύλινο τραπέζι. Κάπως έτσι η μοναχικότητα σφίγγει το χέρι της πραγματικότητας και παντρεύονται. Στο σήμερα, στο χθες και στο μεθαύριο. Στο αύριο δίνω πάντα μια ευκαιρία.
Κάποιοι παραείναι χαρούμενοι. Θα φταίει το γεμάτο ψυγείο ή το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ. Μπορεί όμως να ευθύνεται και ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Σίγουρα κάτι συμβαίνει αλλά δεν το εξηγεί κανένας. Οι επιστήμονες το βλέπουν μέσα από τα βιβλία, οι δημοσιογράφοι από τα γεγονότα, οι παπάδες από την αγία γραφή και οι φτωχοί από την πείνα τους. Κομμένα λουλούδια από ένα σαπισμένο κήπο πετάχτηκαν στο δρόμο και τα πατούν κάθε μέρα τα φορτηγάκια των κηπουρών. Εκεί ξανάρχεται η μοναχικότητα. Το ερωτηματικό που αιωρείται πάνω από κάθε κεφάλι ευθυγραμμίζεται και μια παύλα, ένα κενό, αναπαράγει την ατομική απελπισία. Το μισογεμάτο ποτήρι κρασί ξαναγεμίζει στο ξύλινο τραπέζι και μεγαλώνει το βάρος στο στήθος που αισθάνεται ο κάθε μοναχικός. Ανεκπλήρωτα συναισθήματα, απογοήτευση και αίσθηση προδοσίας ερωτοτροπούν προκλητικά ,μπροστά στα μάτια του απατηθέντος πλασάροντάς του για μια ακόμη φορά ψέμα. Μα και το ψέμα δίνει αξία στην αλήθεια, στην αλλαγή και στην ψυχοπάθεια. Αμφίσημος ο λόγος μα αυτόματος. Η δομή αρχίζει να παραλύει ακόμη και στη σειρά των λέξεων. Ιδρωμένα συνθήματα και κουρασμένες προσμονές συνθέτουν την καλοκαιρινή σιέστα. Κι όμως κάποιοι έχουν τη θρασύτατη αντοχή να χορεύουν ακόμη στις πίστες. Χιλιάδες τακούνια τρυπούν τα καλογυαλισμένα πατώματα όπως οι σφαίρες τα κρανία ανθρώπων στο "κάπου αλλού", στο "μακριά από μας". Χιλιάδες γαρύφαλλα το έσκασαν από τις φωτογραφίες του Μπελογιάννη και σκορπίστηκαν σε κέντρα "διασκέδασης". Χιλιάδες σκύλοι σκοτώνουν στο όνομα του Τσιτσάνη. Εικόνα "ευημερίας" και "πλουτισμού". Η ευτυχία μετριέται με αλκοτέστ κι η δυστυχία με κρυφούς αναστεναγμούς. Μα όλα αυτά δεν είναι παρά καθρέφτισμα μιας χρόνιας κοινωνικής μοναχικότητας που ψάχνει απεγνωσμένα φίλους, οι οποίοι λείπουν. Άλλος σε ένα δελτίο ειδήσεων, άλλος σε μια αγοραπωλησία και ένας τρίτος στη Μύκονο. Δεν υπάρχει κοινή αγωνία, κοινή κραυγή. Μάλλον την έβαλαν στο αθόρυβο οι τεχνοκράτες, οι διαμορφωτές υποχρεώσεων και καταστροφείς δικαιωμάτων. Κάποτε η άνοιξη άνθιζε σε ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα και μια κίνηση γυναικείου κορμιού. Σήμερα κρύβεται στην παρακμή, στη νοσταλγία της άλλοτε αθωότητας των ανθρώπων, των συνειδήσεων, των λύσεων στο πρόβλημα. Μοναχικότητα λοιπόν. Αυτή στραγγαλίζει την ορμή. Αυτή ευθύνεται για όλα.

8 σχόλια:

  1. σχεδόν όλα τα άγγιξες
    με ποίηση που αρμόζει στους καιρούς μας

    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου... Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  2. Χιλιάδες τακούνια τρυπούν τα καλογυαλισμένα πατώματα όπως οι σφαίρες τα κρανία ανθρώπων στο "κάπου αλλού", στο "μακριά από μας". Χιλιάδες γαρύφαλλα το έσκασαν από τις φωτογραφίες του Μπελογιάννη και σκορπίστηκαν σε κέντρα "διασκέδασης". Χιλιάδες σκύλοι σκοτώνουν στο όνομα του Τσιτσάνη.Υπέροχα λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όχι, ο άνθρωπος ποτέ δεν έζησε μόνος,
    “μόνος πορεύονταν” αλλά μόνος δεν έζησε.
    Συλλογικό το DNA του, έτσι επιβίωσε.

    Η μοναξιά που μας επέβαλλαν να ζούμε,
    τους πήρε χιλιετίες από τότε που βάλλανε τον πρώτο πάσαλο και είπαν “αυτό είναι δικό μου”,
    να μας οδηγήσουν εδώ.

    Όταν αυτό το έκτρωμα εμπνέει τους ποιητές,
    η ελπίδα είναι στο σήμερα, όχι στο αύριο,
    είναι στο ποίημα που αναφέρεται στο αύριο,
    αλλά γράφτηκε σήμερα.

    με τα εφόδια τη ανθρωπότητας όλης θα πορευτούμε,
    όλοι μαζί,
    οργανωμένα θ'αντιπαρατεθούμε,

    κι ας φαίνεται τραχύ και δύσκολο.
    Οι βόμβες τους ποτέ δεν θ'αγγίξουν την καρδιά μας,
    μόνο θα μας οργίσουν κι άλλο και θα ψάχνουν για κρυψώνα,
    αλλιώς θα τους βάλουμε να εργαστούν.

    Η μέγιστη γι'αυτούς τιμωρία...
    η δραστηριότητα που δημιούργησε την ανθρώπινη σκέψη

    Πόσο όμορφο είναι Νικόλα,
    Ευχαριστούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πραγματικά διαβάζοντας τα λόγια σου. Η μοναχικότητα που τείνει να θεωρηθεί εγγενές στοιχείο της ανθρώπινης φύσης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άθλιο κατασκεύασμα. Ένας τρόπος εξωστρεφούς εσωστρέφειας που μπορεί να διασκεδάζει στα μπουζούκια αλλά δεν παύει να έχει το στοιχείο της απομόνωσης. Οι άνθρωποι γαντζωμένοι από το θεσμό της ιδιοκτησίας και γενικότερα από τα επιβαλόμενα "πρέπει" μετατρέπονται σε διαρκείς νοσταλγούς. Μόνο που αυτό στερεί την ίδια την αξία της ζωής. Νομίζω πως μόνο όταν οι μουσικοί παύσουν να υπακούν στον κομπλεξικό και εξουσιομανή μαέστρο ο ήχος θα είναι αληθινός. Συμφωνώ πως η μόνη λύση ενάντια στη μοναχικότητα είναι η οργανωμένη αντίδραση των από κάτω.
      Εγώ ευχαριστώ για τα τόσο όμορφα λόγια!

      Διαγραφή
  4. Ο Τάσος Λειβαδίτης γράφει:

    Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ
    ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση
    στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

    Καὶ τότε κατάλαβες γιατί οἱ ἀπελπισμένοι
    γίνονται οἱ πιὸ καλοὶ ἐπαναστάτες.

    Αν και είναι μεσάνυχτα εγώ θα καλημερίσω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τάσο πραγματικά πιο εύστοχους στίχους αναφορικά με το κείμενο δε θα μπορούσες να βρεις. Ο Λειβαδίτης είναι πάντα επίκαιρος αλλά ειδικά σήμερα αναγκαίος προς ανάγνωση...

      Διαγραφή