Οπορτουνιστικό

Έβρεξε και δυο δάκρυα γαργάλησαν το λείο μάγουλο
Φύσηξε και δυο σκέψεις πέταξαν στο κενό
Πάγωσε και δυο όνειρα κάηκαν στο τζάκι
Ζέστανε και δυο βλέμματα ατένισαν το φως

Έρμαια του φτωχού καιρού
Υποχείρια της στιγμής

Επιστρατευμένη κοινωνία

Εγερτήριο στις 6. Χιλιάδες άνθρωποι φορούν στολές κανονικότητας και χύνονται στους δρόμους για τα πρωινά γυμνάσια. Εκτελούν καταναγκαστικά έργα για να βγάλουν τα προς το ζην. Φυλούν σκοπιά μπροστά από μια οθόνη και κάνουν έπαρση και υποστολή σημαίας κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην πολυπόθητη "εθνική ενότητα". Τα μπαλκόνια τους κοσμούν "γαλανόλευκες" ίδιες με αυτές που κρέμονται από τις επαύλεις των πιο τυχερών, των ανώτερων στην ιεραρχία. Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε "τάγματα". Αυτό των υπαλλήλων του "Μετρό", το άλλο των ναυτεργατών, το παράλλο των φοιτητών, των καθηγητών και πάει λέγοντας. Ο στρατευμένος στο όνειρο της εθνικής ανάκαμψης όχλος, διασκεδάζει στο ΚΨΜ της φτώχειας και δε σκέφτεται την ανταρσία. Άλλωστε ο εχθρός είτε Τούρκος, είτε Γερμανός παραμονεύει και τα τσολιαδάκια που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια τη γαλήνη της "υπεύθυνης" μοιρολατρίας προστατεύουν τα εγχώρια αφεντικά τους. Αυτά που φέρουν τα παράσημα των μαχών του παρελθόντος, οι οποίες πάντοτε κατέληγαν σε συμβιβασμό με την αντίπαλη πλευρά, ίσως γιατί κάτι κοινό είχαν με αυτήν. Πλήθος εργατών βρίσκεται σε θέση μάχης. Φοράει τις στρατιωτικές φόρμες εργασίας και είναι έτοιμο να κατασπαράξει τον εαυτό του και τον ξένο λαθροεισβολέα. Η υποταγή στην έννοια του έθνους θρέφει την ταξική αυτοκτονία. Παντού ρουφιάνοι και τσιράκια υπερασπιζόμενα το πειθαρχημένο "τίποτα" προδίδουν τους αυθόρμητους και ασυμβίβαστους. Αυτούς που δεν παρατάσσονται σε γραμμές τραγουδώντας εμβατήρια, ούτε δέχονται τα "γαλόνια", τα "παράσημα" και τα "βραβεία" της πολιτικής ηγεσίας και της εύπορης ελίτ που ζει εις βάρος τους ταϊζοντας τις μάζες με "έθνος" και "φυλή", αυτούς που φυλακισμένοι στην Ελλάδα του σήμερα ποθούν την επανάσταση όπως ο φαντάρος την κοπέλα του που έχει να τη δει καιρό. Μες στον ελληνικό στρατώνα, όμως, πρέπει να κυριαρχεί η τάξη και ασφάλεια, η προσήλωση στη θρησκεία και η τήρηση της παράδοσης. Μόνο έτσι τα εργαζόμενα "φανταράκια" δε θα στασιάσουν εναντίον των "στρατηγών" τους, των εντολέων τους. Γι αυτό και η "στρατιωτική" ηγεσία χρησιμοποιεί ως όπλο την αστική νομοθεσία, τη βία, την καταστολή, τη φυλάκιση, το ρατσισμό, το διασυρμό, τη φίμωση, τη συκοφάντιση, την ταξική διαίρεση, τη στοχοποίηση, το σεξισμό, τον καπιταλιστικό ευρωκεντρισμό, το φόβο, την αίσθηση καθήκοντος, την ατομική ιδιοκτησία, το θεό, την παράδοση, τα τούρκικα σήριαλ, το "λοχαγό" Μιχαλολιάκο, τον υποκειμενικό αντικειμενισμό, την καταδίκη της βίας, τη δαιμονοποίηση του συνδικαλισμού, την ιδιωτικοποίηση, τις επενδύσεις, τους εταίρους, το αριστερό χάος, την αναρχική τρομοκρατία κλπ κλπ κλπ. Όλα στο όνομα της αστικής "στρατιωτικής" δημοκρατίας.
Μετά από όλα αυτά απορώ, το χαρτί της επιστράτευσης των καθηγητών χρειαζόταν για να καταλάβουμε πως δε ζούμε σε ανθρώπινη κοινωνία αλλά σε στρατόπεδο;

Από το πεζοδρόμιο στο παλάτι και από το υπόγειο στο ρετιρέ

Ζητιάνοι του αυτονόητου εκλιπαρούν τους ρεαλιστές να γίνουν επαναστάτες. Σηκώνουν τα βρώμικα χέρια τους μπας και ταρακουνήσουν τα βρώμικα μυαλά των διερχόμενων κουστουμιών. Ο ζωτικός χώρος του πεζοδρομίου διαφέρει από αυτόν του παλατιού. Και τους δύο μπορείς να τους διανύσεις αλλά μόνο στον ένα μπορείς να ζητιανέψεις. Αυτός είναι ο κόσμος μας και αυτή είναι η ζωή μας. Μια πεδιάδα ανάμεσα σε βουνά που περιλαμβάνει παλάτια αλλά και παράγκες. Το ανελέητο κυνήγι της κοινωνικής ανέλιξης καθρεφτίζει άριστα την ταξική διάρθρωση των ανθρώπινων σχέσεων και το τσάκισμα της συλλογικής προσπάθειας έναντι της ατομικής επιτυχίας. Η επιτυχία είναι λέξη αμφίσημη και παρεξηγημένη. Σήμερα η επιτυχία είναι δούλος του χρήματος, υπηρέτης του συμφέροντος και υπασπιστής του συστήματος.
Καμια φορά σκέφτομαι πως ο καλύτερος τρόπος απόκρυψης της ιδιοτέλειας είναι η ανιδιοτέλεια. Κοιτάζω όλους αυτούς τους δημοσιογράφους των βραδινών δελτίων που στο όνομα της άκρατης αντικειμενικότητας και μετριοπάθειας καλλιεργούν έναν επικίνδυνο υποκειμενισμό. Αυτόν που συντάσσεται κατά τους ίδιους με το πρέπον και το ορθόν. Το τι είναι πρέπον και το τι είναι ορθό όμως θα ήθελα πολύ να ξέρω ποιος αξιοσέβαστος ανόητος το σκαρφίζεται και το καθορίζει. Τελευταία, σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει μπει η υποψία πως η ανωμαλία του πρέποντος και του ορθού πηγάζει από την άρχουσα τάξη. Δεν τολμούν όμως να το πουν καθώς η Ελλάδα του 2013 θυμίζει το οργουελικό 1984. Ο μεγάλος αδελφός παραμονεύει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιβληθεί στους απο κάτω. Κάτι τέτοιο άλλωστε συνέβη με τις επιτάξεις των απεργιών των προηγούμενων μηνών αλλά και αυτές που σχεδιάζονται. Ο μεγάλος αδερφός είναι ορατός μόνο μέσα από τις πράξεις του. Σε μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία είναι ομολογουμένως δύσκολο να διεκδικείς. Είναι δύσκολο αυτός που ζει μαζί με άλλους στο υπόγειο της πολυκατοικίας να χαίρεται τον ήλιο όπως ο ένας τυχερός αλλά και "άξιος" που κατάφερε να ζει στο ρετιρέ. Σύγχρονοι εκπρόσωποι του εργασιακού υπογείου, οι καθηγητές δε διστάζουν ταρακουνήσουν τα θεμέλια της πολυκατοικίας. Η αύξηση του ωραρίου, η μείωση των προσλήψεων των αναπληρωτών την ερχόμενη χρονιά καθώς και το προεδρικό διάταγμα που προβλέπει αναγκαστικές μεταθέσεις καθηγητών είναι οι λόγοι που βγάζουν τους καθηγητές στο δρόμο. Στο δρόμο όχι για να ζητιανέψουν το αυτονόητο, ούτε για να συγκινήσουν την κοινή γνώμη αλλά για να διεκδικήσουν το δίκιο τους, ως δυναμικό και αγωνιστικο τμήμα μιας κατασυκοφαντημένης και χιλιοχτυπημένης τάξης. Η αβεβαιότητα του αύριο ανατρέπεται από την αποφασιστικότητα του "τώρα". Ο δρόμος είναι εκεί και περιμένει να τον γαργαλίσουν οι σόλες των παπουτσιών μας. Ο δρόμος δεν "είχε" αλλά "έχει" και "θα έχει" τη δική του ιστορία.
Η κινητοποίηση των καθηγητών είναι μια καλή ευκαιρία αξιολόγησης του επιπέδου της ελληνικής μικροαστικής σαχλαμάρας. Έχω την εμπειρία και ξέρω τι σημαίνει η κοσμοϊστορική φράση "δίνω πανελλήνιες φέτος". Όμως ο υποψήφιος των πανελληνίων πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δίνει τις πανελλήνιες φέτος αλλά όχι για φέτος. Για μια ολόκληρη ζωή. Για να βγεί από το πανεπιστήμιο που θα περάσει και να μπορεί να βρει δουλειά. Και όταν βρει δουλειά να μην είναι υποχείριο του αφεντικού ούτε επιστρατευμένος εργάτης αλλά ένας άνθρωπος που μέσα από τον κοινωνικό του χώρο αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Για να μη ζουν κάποιοι στα παλάτια και κάποιοι στο πεζοδρόμιο, κάποιοι στο υπόγειο και κάποιοι στο ρετιρέ. Ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τους γονείς. Είναι πολύ σημαντικό η όποια κινητοποίηση να μην μετατρέπεται σε ενδοταξική αντιπαράθεση γιατί τότε η μπάλα έχει χαθεί. Βρίσκεται μονομιάς στο ρετιρέ και αν ο ένας και τυχερός που ζει εκεί αποφασίσει να την πετάξει στο πεζοδρόμιο, το πιο πιθανό είναι να ανοίξει τα κεφάλια αυτών που βρίσκονται από κάτω. Η απώλεια ενός κεκτημένου ενός τμήματος της κοινωνίας πρέπει να πονάει την υπόλοιπη όπως πονάει η μάνα βλέποντας το τραυματισμένο της παιδί. Μόνο έτσι η υποψία ότι ευθύνεται η άρχουσα τάξη μετατρέπεται σε σιγουριά και η χρόνια καταπίεση ανάγεται σε ταξική διεκδίκηση.
Αν η πρώτη φράση του κειμένου μετατραπει σε: "Αγωνιστές του αυτονόητου και μη αυτονόητου διεκδικούν απέναντι στους ρεαλιστές σαν γνήσιοι επαναστάστες" τότε θα είμαστε νομίζω σε καλό δρόμο. Σίγουρα στο δρόμο...