Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Ακορντεόν για την "ελίτ"

Κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά της αστικής κοινωνίας είναι ο καθωσπρεπισμός, ο ατομισμός και ο ανταγωνισμός. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να κοιτάζουν την πάρτη τους τσακίζοντας οτιδήποτε και οποιονδήποτε τους χαλάει την ευγένεια μιας προκατασκευσμένης μακρινής ζωής. Κάπως έτσι κάποιοι που νομίζουν ότι άγγιξαν το στόχο της ανέλιξης αρέσκονται στο να συστήνονται με βάση την επαγγελματική τους ιδιότητα (γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας), χρησιμοποιώντας την ως διαπιστευτήριο εξυπνάδας, οικονομικής ευρωστίας και προσωπικού στυλ ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ματαιόδοξους, αναλώσιμους και άγουστους. Είναι αυτοί που σε αρκετές περιπτώσεις δηλώνουν πρώην αριστεροί και νυν σοβαροί. Αυτοί που νευριάζουν αν δεν πλήρωσε ένας μετανάστης εισιτήριο στο τρένο και αυτοί που τους αρέσει να κουνάνε δάχτυλο. Είναι αυτοί που πρόκοψαν στη ζωή τους. Αυτοί που δε δημιούργησαν ποτέ πρόβλημα.

Κάθε Κυριακή πρωί, περνάει στη γειτονιά ένας ακορντεονίστας από τη Βουλγαρία παίζοντας είτε σοβιετικά κομμάτια, είτε το "άστα τα μαλλάκια σου". Είναι χαμογελαστός και χαιρετάει τους περαστικούς. Τα ρούχα του προδίδουν άνθρωπο που με βάση τα κυρίαρχα πρότυπα δεν μπορεί να συστηθεί με βάση την ιδιότητά του. Από το δημοτικό ακόμη θυμάμαι συμμαθητές να αντιμετωπίζουν το ακορντεόν σαν το όργανο των τυφλών, σαν το όργανο της επαιτείας. Μάλλον θα είχαν γονείς "προκομμένους" και "πετυχημένους", ή γονείς που ήθελαν να γίνουν "προκομμένοι" και "πετυχημένοι", ή γονείς που νόμιζαν πως ήταν "προκομμένοι" και "πετυχημένοι". Στον καπιταλισμό άλλωστε η προκοπή συνδέεται με την ταξική ανέλιξη και η επιτυχία με το κέρδος. Τι αξία έχει για όλους αυτούς ένας άνθρωπος που εργάζεται παίζοντας μουσική; Μάλλον καμία. Γιατί χώρος εργασίας του είναι ο δρόμος, στολή εργασίας του τα τριτοφορεμένα ρούχα του και αφεντικό του η πείνα του. Κάπως έτσι, λοιπόν, ένα σωρό μικροαστοί τον κοιτούν καχύποπτα, κλείνουν τα παράθυρα για να μην τον ακούν και εγκλωβίζονται στην ευκολία μιας φαντασιακής ανωτερότητας.

Πιστεύω πως μία από τις επιδιώξεις του κόσμου του κινήματος, πρέπει να είναι ακριβώς η αντιστροφή αυτής της κουτοπόνηρης βλαχοδημαρχίας. Αριστερά δεν είναι αυτή που θίγεται ή λυπάται στη θέαση των ταξικών αντιθέσεων συντηρώντας ελιτίστικες συμπεριφορές και γελοίο σνομπισμό, αλλά αυτή που προσπαθεί να τις ανατρέψει.

Αν δεν το κάνει, ή δεν είναι αριστερά ή δεν υπάρχουνε φτωχοί.