Υπάρχει ακόμη αυτή η φωτογραφία. Εγώ ενός έτους χωμένος σε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ. Από τη μία να με κρατά ο θείος μου κι από την άλλη ο πατέρας μου. Όσο αστείο κι αν ακούγεται, η πρώτη σκληρή πόρωση που γνώρισα στη ζωή μου ονομάζεται ΑΕΚ.
Παρά το γεγονός ότι ο θείος μου με έπαιρνε από τριών ετών στη Φιλαδέλφεια και φρόντιζε να έχω όλες τις νέες εμφανίσεις της ομάδας (ναι και αυτές με τον ολόσωμο δικέφαλο), στο νηπιαγωγείο αισθανόμουν κάπως περίεργα όταν έλεγα πως είμαι ΑΕΚ καθώς όλοι οι υπόλοιποι ήταν ολυμπιακοί ή παναθηναϊκοί. Η αλήθεια είναι, πάντως, πως δεν είχα πλήρη συναίσθηση της απάντησής μου στην κλασική ερώτηση: "τι ομάδα είσαι;". Απαντούσα περισσότερο μηχανικά όπως απαντάει ένα παιδί όταν το ρωτάνε ποιο χρώμα του αρέσει.
Η συνειδητοποίηση της οπαδικής μου ταυτότητας ήρθε στην πρώτη δημοτικού. Με είχε πάρει ο θείος μου σε τρία παιχνίδια τα οποία τα θυμάμαι ακόμη (ΑΕΚ-Εθνικός Αστέρας:1-0, ΑΕΚ-ΠΑΣ Γιάννινα:4-2 και ΑΕΚ-Ηρακλής 2-0). Απίστευτο συναίσθημα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αναγνώριζα τον εαυτό μου ως κομμάτι ενός συνόλου. Ήμουν ΑΕΚ. Λάτρευα τα γκολ του Ντέμη στον Ολυμπιακό, τρελαινόμουν να φωνάζω τα συνθήματα της σκεπαστής, τσακωνόμουν την επόμενη μέρα στο σχολείο για τις φάσεις του ματς, γούσταρα να μπαίνω σφήνα στους καυγάδες των "αιωνίων", διάβαζα οπαδικές εφημερίδες και γενικότερα διαμόρφωνα την πρώτη μου ταυτότητα, να είμαι ΑΕΚ.
Καθώς τελείωνα το δημοτικό προσπάθησα να ιδεολογικοποιήσω τη συγκεκριμένη μου επιλογή. Έψαξα τις ιστορικές ρίζες της ομάδας και είδα σε τι διαφέρει από τις άλλες. Η ΑΕΚ δεν ήταν πολυτέλεια για τους ιδρυτές της αλλά ανάγκη. Φτωχοί άνθρωποι, πρόσφυγες από τη Μ.Ασία ήθελαν να έχουν ένα σημείο αναφοράς, καθώς οι εθνικισμοί τους είχαν σπρώξει στον ξεριζωμό, στην πείνα και στην εξαθλίωση. Πλέον, γυρνώντας στους δρόμους της Φιλαδέλφειας καταλάβαινα γιατί τα σπίτια ήταν μικρά, διώροφα, με ξύλινα μπαλκόνια, εξωτερική σκαλίτσα και ενιαίους χώρους. Οι κιτρινόμαυρες Κυριακές αποτέλεσαν το έναυσμα ώστε να αρχίσω να διαβάζω για τη μικρασιατική καταστροφή, για την αθλιότητα του πολέμου και τα συμφέροντα των από πάνω που χωρίζουν τους λαούς όπως οι φασίστες τους ανθρώπους σε άσπρους-μαύρους.
Φτάνοντας στο γυμνάσιο, είχα μια πιο καθαρή εικόνα για την ομάδα μου. Ήμουν ΑΕΚ και γούσταρα και ας μην έπαιρνα πρωτάθλημα, ούτε κύπελλο, και ας μην είχα ακριβούς ποδοσφαιριστές στο ρόστερ, και ας μην είχα πρόεδρο με πολλά φράγκα. Αρκούσε που γούσταρα. Μια μέρα στο σχολείο ήρθε ο Μανώλης Γλέζος. Όλοι είχαμε ετοιμάσει ερωτήσεις από πριν ώστε να μας διηγηθεί τις ιστορίες του από την κατοχή. Κάπου στο τέλος της εκδήλωσης, ένας μαθητής (από αυτούς του τελευταίου θρανίου) σήκωσε το χέρι του και τελείως αυθόρμητα χωρίς καμία προεργασία ρώτησε το Γλέζο "τι ομάδα είναι". Οι καθηγήτριες κοίταζαν αμήχανα το Γλέζο και επικριτικά τον μαθητή πιστεύοντας ότι ήταν μια πολύ αφελής ερώτηση. Ο Γλέζος χωρίς ίχνος ελιτισμού απάντησε σοβαρότατα: "Εγώ δεν ασχολιόμουν με το ποδόσφαιρο. Απ' όταν όμως η ΑΕΚ ταξίδεψε στο Βελιγράδι για να παίξει με την Παρτιζάν, εν μέσω των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Σερβία, προκειμένου να στείλει αντιπολεμικό μήνυμα, δηλώνω ότι είμαι ΑΕΚ!". Γι άλλη μια φορά η λέξη ΑΕΚ με έκανε να μ'αρέσει που είμαι συνέχειά της. Μετά από την απάντηση αυτή του Γλέζου, τα προσωπικά μου ψαξίματα και τις στιγμές μου στο γήπεδο κατάλαβα πλήρως τι σημαίνει η φράση: "Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ...". Η ΑΕΚ δεν είναι τα βίτσια του προέδρου, ούτε τα φράγκα των χορηγών, ούτε τα κατευθυνόμενα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που φτιάχτηκε από γνήσια κίνητρα προσφύγων, ανθρώπων φτωχών, που βίωσαν σκληρό ρατσισμό από τους καθαρόαιμους Έλληνες του μεσοπολέμου. Η ΑΕΚ είναι τα προσφυγόσπιτα της φιλαδέλφειας και της ιωνίας, το καταφύγιο των καθημερινών δυσκολιών και η ανάμνηση μια άλλης ζωής. Η ΑΕΚ είναι μια ζωντανή ιστορία. Όχι με όρους εθνικιστικούς όπως αυτούς που προσπαθούν να της προσδώσουν κάποιοι τώρα τελευταία. Αλλά με όρους γνήσιους, εργατικούς, λαϊκούς και αντιφασιστικούς.
Μπαίνοντας στο λύκειο η ομάδα δε βλεπόταν αγωνιστικά. Απογοήτευση. Παρακμή. Υποβιβασμός στη Γ'Εθνική. Κι όμως ο κόσμος δίπλα της στα εύκολα και στα δύσκολα.
Σήμερα η ΑΕΚ ξαναγεννιέται, λένε όλοι. Ο Τίγρης θα τη βγάλει από τα δύσκολα. Θα χτιστεί και το γήπεδο. Όλα μια χαρά.
Όμως κάτι δε μου πάει καλά. Κάτι μου φαίνεται οξύμωρο. Φίλαθλοι της ΑΕΚ, συνέχεια της ιστορίας της, κομμάτια της εργατικής τάξης, εγγόνια προσφύγων, ακολουθούν και υπερασπίζονται τυφλά έναν επιχειρηματία που με όχημα την ΑΕΚ και την ιστορία της, κάνει μπίζνες. Πόσο συμβαδίζει αυτό άραγε με την ιστορία του συλλόγου; Σε καμία περίπτωση δεν αναγάγω την ποδοσφαιρική μου επιλογή σε πολιτική μου ταυτότητα, όμως δεν μπορώ να παραγνωρίσω τις ιστορικές καταβολές και τον κόσμο της ΑΕΚ. Πριν λίγες μέρες κάποιοι, πάλι στο όνομα της ΑΕΚ, σαν ιδιωτικός στρατός ενός μεγαλοεπιχειρηματία, κυνήγησαν κατοίκους της φιλαδέλφειας που εναντιώθηκαν στο ξεπούλημα της περιουσίας της φιλαδέλφειας στον Μελισσανίδη. Πραγματικά αναρωτιέμαι, ποιος είναι περισσότερο ΑΕΚ: αυτός που τα χώματα που ίδρωναν οι παπππούδες του για να χτίσουν τα σπίτια τους και το γήπεδο δε θέλει να τα χαρίσει σε έναν μεγαλοεπιχειρηματία που ψάχνει για κέρδη ή αυτός που ως αυτόκλητος εκφραστής της ΑΕΚ τραμπουκίζει κόσμο στην υπηρεσία ενός καπιταλιστή που πουλάει αεκοφροσύνη για λαϊκή κατανάλωση και ατομικά κέρδη. Το ανησυχητικό είναι ότι ο λαός της ΑΕΚ διαβρώνεται, ξεχνάει τις ρίζες του, τις καταβολές του και την ιστορία του για λίγο παραμύθι που του πουλάνε εντεταλμένοι δημοσιογράφοι.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Προφανώς και θέλω το γήπεδο. Αλλά ένα γήπεδο που να πληροί τις πολεοδομικές προϋποθέσεις και να σέβεται το περιβάλλον. Ένα γήπεδο που να ανήκει στο λαό της ΑΕΚ και που δε θα έχει ως προαπαιτούμενο για την ανέγερσή του, το ξεπούλημα όλου του άλσους και της ευρύτερης περιοχής στον Μελισσανίδη. Ένα γήπεδο όπως αρμόζει στον κόσμο και στην ιστορία της ΑΕΚ.
Η ΑΕΚ δεν έχει σχέση με μπράβους, απειλές, δημοσιογραφικές συκοφαντίες, πάρε-δώσε με κυβερνητικά νομοσχέδια και ιδιωτικούς στρατούς επιχειρηματιών.
ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη. Ας δείξουμε τι σημαίνει αυτό.
