Ζήτω το έθνος!

Μέρα εθνικής υπερηφάνειας. Στα μπαλκόνια κρέμονται σημαίες που στάζουν μικροαστισμό και θρασύδειλη εθνικοφροσύνη. Η πατημένη αξιοπρέπεια του εργάτη ντυμένη στα γαλανόλευκα παρελαύνει στις πασαρέλες του μιλιταρισμού μπροστά από εξέδρες επισήμων. Ο βηματισμός συγχρονίζεται με το εμβατήριο και το μυαλό με την ιστορική λήθη. Η λαϊκή πάλη ενάντια στη φρίκη του τότε καλπάζοντος ναζισμού παρουσιάζεται ως το «όχι» ενός «καλού» δικτάτορα και τ΄αντάρτικα τραγούδια του βουνού παραμερίζονται για το άκουσμα του εθνικού ύμνου. Ωραία εικόνα. Γιορτάζουμε την ταξική αντιφασιστική αντίσταση των προγόνων μας, κουνόντας τα σημαιάκια που μας έδωσαν αυτοί που τους εξόρισαν, παρελαύνοντας με τον τρόπο που μας έδειξαν αυτοί που τους έστελναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ψηφίζοντας τους πολιτικούς απογόνους αυτών που όταν ο ΕΛΑΣ πολεμούσε στο βουνό φυγαδεύονταν στο εξωτερικό. Αυτή η απατηλή φιέστα της 28ης Οκτωβρίου που εκφράζεται μέσα από την αναπαραγωγή θεσμών απολυταρχικών καθεστώτων, δεν αποδίδει σεβασμό στον αντιφασιστικό αγώνα του εξαθλιωμένου ανθρώπου της δεκαετίας του ’40 αλλά στη γραβάτα του πολιτικάντη του 2013. Η ιστορική μνήμη θα διατηρούσε τη σημασία της αναλλοίωτη, αν αυτοί που είναι στην εξέδρα των επισήμων, δεν την έβαζαν σε καλούπια εθνικισμού ώστε να κατασκευάζουν κάθε χρόνο την ίδια μέρα το άγαλμά τους. Αφού, λοιπόν, τιμούμε το θάνατο του ναζιστικού κτήνους με κτηνώδη εργαλεία ας παρελάσουμε, ας κουνήσουμε τα σημαιάκια μας και ας φωνάξουμε με χάρη: ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!

ελλάς ελλήνων, μπάτσων και αστών

Μπάτσος. Είναι αυτός που χρειάζεται στολή για να δηλώσει την κοινωνική ύπαρξή του. Είναι αυτός που τοποθετεί τον ακόρεστο κομπλεξισμό του κάτω από ένα κράνος και στη λαβή ενός γκλοπ. Μπάτσος είναι αυτός που νομίζει ότι ο Μαρξ είναι γερμανικό απορρυπαντικό και η απεργία κομμουνιστική τεμπελιά. Αυτός που εκτός υπηρεσίας αγκαλιάζει τον πληρωμένο έρωτα και εν ώρα υπηρεσίας τον συλλαμβάνει. Μπάτσος είναι ο Κορκονέας και ο Σβαρτσενέγκερ, ο Δένδιας και ο 22χρονος ΜΑΤατζής μπροστά στην τράπεζα. Γενικώς μπάτσος είναι αυτός που στο μεσοπόλεμο εφάρμοσε το ιδιώνυμο, που στην κατοχή μπήκε στα τάγματα ασφαλείας, που στα μεταπολεμικά χρόνια αποτέλεσε το παρακράτος, που στη χούντα στελέχωσε το ΕΑΤ-ΕΣΑ, που το ’74 υμνούσε τον Καραμανλή, που στη μεταπολίτευση ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και αυτός που σήμερα αμφιταλαντεύται μεταξύ νεοναζί και ελαφροδεξιάς. Κατα μία έννοια μπάτσος είναι αυτός που στην ταυτότητά του αναγράφεται το όνομα του εκάστοτε αφεντικού του. Αυτός που δε χτίζει αλλά γκρεμίζει κάθε πυλώνα αντίστασης και ελευθεριακής ενατένισης του μέλλοντος. Άλλωστε για να χτίσει κανείς πρέπει να είναι εργάτης. Όχι ένας φουσκωτός υπηρέτης της εξουσίας.