Μάλλον είναι αλήθεια. Επιστρέφουμε στην ίσια άσπρη γραμμή στο άσπρο φόντο. Στο τίποτα δηλαδή. Η εποχή της ουδετερότητας, των ίσων αποστάσεων και της απολιτίκ θολοκουλτούρας ξαναζωντανεύει μέσα από τη σύγχυση και την κατάθλιψη της οργανωμένης οργής. Γεύματα λαοπλάνων με αστούς, μεγαλοπρεπείς υποδοχές αποικιοκρατών ηγετών και χρυσά ράσα σε ακριβά γραφεία, συνθέτουν μια μπαγιάτικη εικόνα που μυρίζει παρελθόν.
Όμως το παρελθόν δε μυρίζει το ίδιο. Το άλλοτε, το παλιό, το παρελθοντικό, δεν είναι κάτι ενιαίο. Υπάρχει το παρελθόν που βρωμάει ακριβά αρώματα, αρωματικά χώρων πολυτελείας, χαρτίλα lifestyleίστικου περιοδικού, βενζίνη ακριβού αυτοκινήτου και χλώριο πισίνας. Υπάρχει και το παρελθόν που μυρίζει ιδρώτα, φωτιά και γαρύφαλλο.
Τώρα τελευταία εμφανίστηκαν κάποια τυπάκια που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υφίσταται πλέον διάκριση στη μυρωδιά του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ότι έτσι μυρίζει και σ'όποιον αρέσει. Ότι ο καθένας είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί αγόγγυστα τη μυρωδιά που του πασάρουν. Ότι ο βόθρος και η σοκολάτα μυρίζουν το ίδιο γιατί έχουν το ίδιο χρώμα. Ότι πατρίδα σημαίνει ταξική συναίνεση.
Πολύ ωραία λογική. Αλλά άοσμη. Απευθύνεται σε ρομπότ με την ιδιότητα του δούλου. Όχι σε ζωντανούς οργανισμούς. Οι άνθρωποι έχουν αισθήσεις. Μυρίζουν, ακούν και βλέπουν. Κάνουν όμως και κάτι πιο επικίνδυνο. Ακριβώς επειδή αισθάνονται, έχουν τη δυνατότητα και ονειρεύονται. Όσο και να προσπαθεί το σαλονάκι της "ευωδίας" να μας πείσει πως η οσμή του ονείρου είναι μια παραίσθηση, τόσο η βρώμα της επανάστασης θα φυτρώνει στην ακριβή αυλή του.
Στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές, με πλησίασε ένας από αυτούς τους άχρωμους, άοσμους και άγευστους, να μου δώσει ένα τρικάκι της "Ανεξάρτητης Φοιτητικής Κίνησης". Ένας από αυτούς τους ξεφτίλες που έχουν πάρει εργολαβία το βούλωμα των ρουθουνιών. "Μη μου δώσεις, είμαι εξαρτημένος" του απάντησα. Εξαρτημένος από την ανάγκη να μυρίζω τη δουλοπρέπεια και να οσμίζομαι τη εξέγερση.
