Φεύγοντας

Φεύγοντας χαμήλωσε το βλέμμα.
Έβαλε αμήχανα το ένα χέρι στην τσέπη
και με το άλλο αναζήτησε αδέξια το ατράβηχτο χερούλι.
Η φυγή είναι απεγκλωβισμός ή λιποταξία;
Είναι άλμα προς το ακαταπίεστο ή βούλιαγμα στη λάσπη;
Προσπάθησαν πολλοί να το απαντήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν.
Τους στοιχειώνουν ακόμη μυρωδιές, υφές και βλέμματα.
Μάτια που προκαλούν διαμπερή τραύματα στο θώρακα αριστερά.
Εκεί που το τικ τακ άλλοτε παίζει Χέντριξ και άλλοτε Σοπέν.
Το χειρότερο στοίχειωμα όμως είναι αυτή η κάμψη του λαιμού.
Το αργό κλείσιμο των βλεφάρων που συναντιέται σε έναν υγρό δραπέτη
που απορροφά τον κραδασμό. Το δάκρυ.
Είναι αυτή η στιγμιαία αμφιβολία της φυγής
που δημιουργεί την προσδοκία της επιστροφής.
Τόσο απατηλά, τόσο ψευδώς υποσχόμενα.