Φυλακισμένη κραυγή

Φωνάζει.
Μέσα σε ψεύτικες γυάλες.
Είμαι ύποπτος. Είμαι ύποπτος. Είμαι ύποπτος.

Το λέει το κράτος.
Οι φυλλάδες στο περίπτερο.
Τα σκονισμένα βλέμματα πίσω απ'τα πατζούρια.

Τα χέρια του φέρουν σημάδια.
Είναι οι χειροπέδες που πιέζουνε το αίμα.
Είναι οι χειροπέδες που το κάνουν να εκρήγνυται.

Στα κεφάλια των αστών.
Στις σελίδες της ιστορίας.
Στα φωτογραφικά φίλμ.

Μυρίζει.
Τον ιδρώτα των προηγούμενων.
Τα σφινωμένα όνειρα στα τούβλα του κελιού.

Ριζώσανε.
Τα πάθη κ' οι αγωνίες.
Σε ένα ξέσπασμα, στην απουσία της τροφής.

Ποια τροφή;
Υπερτροφικές κραυγές περικυκλώνουν το μέσα, το έξω και το παρακεί.
Παχύσαρκες φιλοδοξίες παρκάρουν στο γκαράζ του γείτονα. Κι ας είναι καλός άνθρωπος.

Άκου, είπε.
Το φως δεν πέφτει στα κεφάλια των ανθρώπων και το σκοτάδι δε θρέφει την περίσκεψη.
Αρχή του τέλους ή λάθος της αρχής.

Θα δείξει.
Σπουδαγμένοι διοπτροφόροι τον κατηγόρησαν.
Κάθισαν στα έδρανα του θράσους και ζήτησαν λίγη δικαιοσύνη.

Τι ψέμα.
Δε θέλει δικαιοσύνη. Θέλει δίκαιους ανθρώπους.
Θέλει η σταγόνα να βρέχει το ίδιο όλα τα χείλη.

Μα ποιος τον ακούει.
Ποιος ακούει την κραυγή σε μια χώρα απονομιμοποιημένου ήχου;
Ίσως η καθαρίστρια του διπλανού κτιρίου ή ο επιστάτης.