Το ταβάνι

Λάθος καιροί, στρεβλές σκέψεις, φοβισμένοι ήρωες. Μια μουντάδα σκορπισμένη σε απλές ασχολίες γεμίζει το χρόνο ανάμεσα σε υποχρεώσεις. Κάποιοι κρεμάνε τις ενοχές τους στο φωταγωγό την ώρα που μοστράρουν μια ψεύτικη περηφάνια στο μπροστινό μπαλκόνι. Ζούνε με την ανάμνηση μιας χαμένης ευκαιρίας και με την απελπισία ότι η επόμενη αργεί να έρθει. Όσο και αν ξέρουν ότι θα έρθει, είναι ακόμη πιο σίγουροι ότι αργεί. Τους το επιβεβαιώνουν αλύπητα κάτι απλήρωτοι λογαριασμοί στο συρτάρι, δύο παλιές προκηρύξεις και ένα σκυλοτράγουδο του απέναντι. Ίσως χρειάζεται ένα ξέσπασμα, όμως έχουν ακόμη τις μελανιές από τα προηγούμενα. Υπάρχουνε λοιπόν αυτοί που αυτοκτονούν για να ζήσουν και αυτοί που ζουν αυτοκτονώντας καθημερινά. Ανάμεσα σε αυτούς στέκουν χαμένοι κάτι τρελοί και αλλοπαρμένοι. Σουλατσάρουνε στα τρένα και γελάνε με τους αγχωμένους και τους απελπισμένους. Είχαν αγχωθεί και απελπιστεί παλιότερα και πλέον συμβιβάστηκαν με την ήττα τους μέσα από μια αλλόκοτη αδιαφορία για τη σκεπή, το κρεβάτι και το φαγητό. Άθλια η Αθήνα. Φιλοξενεί τη φτώχεια σε χαρτόκουτα, την ανασφάλεια σε διαμερίσματα και την οργή σε αναμνήσεις. Την προτιμούσα αφιλόξενη. Και ας καιγότανε που και που. Μάζευε γύρω από τη φωτιά όλες τις καταπιεσμένες φυλές του κόσμου.

Δεν μπορεί να μην το άκουσες. «Τελείωσες». Σε έχουν τελειωμένο. Να σε δέσουν σε μια καρέκλα να τους φέρνεις λεφτά και να πληρώνεσαι με φιλοδώρημα. Να σε καρφώσουν σε ένα καναπέ και να σε περιεργάζονται κριτικές επιτροπές μέσα από την τηλεόρασή σου. Είσαι ωραίος έτσι. Απελπισμένος και νωθρός να ψάχνεις αφορμές να πεις δυο μαλακίες, γιατί «γενικά η κατάσταση δεν παλεύεται». Μια χαρά. Πότε τελειώνει αυτή η αναμονή της ωρίμανσης των συνθηκών; Πριν ή μετά το καλοκαίρι; Για να κανονίσω τις διακοπές μου. Μια μέρα φρίκαρε ο φίλος. Πήγε να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του και ήταν κλειδωμένη. Δεν μπορούσε να βγει. Ζούσε ανάμεσα σε ένα ενοχικό φωταγωγό και ένα περήφανο μπαλκόνι. Δεν είχε επιλογές έπρεπε να βουτήξει σε ένα από τα δύο. Ή να βάλει τα καλά του και να πέσει στο δρόμο ή να βάλει τα σκισμένα του και να πέσει στο φωταγωγό. Σκέφτηκε να σπάσει και το ταβάνι μπας και τον απεγκλωβίσει το φως.

Πολύ βαρύς ο ουρανός όμως. Θα πέσει στο κεφάλι του και θα τον σκοτώσει.

Πέρασε η ώρα και σήμερα. Καληνύχτα.