Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

Το κόκκινο δεν έχει αποχρώσεις

Κάποιοι οργανωθήκαμε στην Αριστερά για να αλλάξουμε τον κόσμο. Όχι για να αλλάξουμε την Αριστερά αφήνοντας τον κόσμο απαράλλαχτο. Στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχει και αυτή η περίεργη φυλή συντρόφων και συντροφισσών. Αυτή που όταν συνειδητοποιεί ότι το τέρας είναι πολύ μεγάλο για να το σκοτώσει, ανακαλύπτει μικρά τερατάκια στους διπλανούς της.

Έτσι γεννιούνται μεγαλόστομες κατηγορίες, βαρύγδουπες εκφράσεις, ψεύτικες κριτικές και αλαζονικές συμπεριφορές. Για κάποιους ο συστημικός βασιλιάς επιστρέφει στο θρόνο του και αυτό επιβάλλει στην Αριστερά να επανέλθει στη μίζερη γωνία της. Στη γωνία που αναζητά απελπισμένα κομμουνιστόσημα σε βιβλιογραφίες, ηγέτες σε καθρέφτες ή αγιογραφίες και επιβεβαιώσεις μέσα στη συλλογική διάλυση. Αυτή η Αριστερά προσιδιάζει σε φιλοσοφικό όμιλο ή στην καλύτερη περίπτωση σε αντικαπιταλιστική σέχτα χωρίς πρόθεση συνολικής ανατροπής αλλά μεμονωμένης φυσιογνωμικής αυτοεκπλήρωσης. Πάντως σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τη μαζική ριζοσπαστική δυναμική που τρομάζει το βασιλιά. Το βασιλιά που ζει στις τράπεζες, στα ακριβά γραφεία, στα γκλοπς των μπάτσων, στα υγρά κελιά, στα μανουάλια των εκκλησιών και στις άδειες τσέπες των απελπισμένων πολλών.

Οι προϋποθέσεις στις συγκλίσεις, απαιτούν την ύπαρξη των συγκλίσεων. Η ιδεολογική διαπάλη, απαιτεί την ύπαρξη της διαπάλης. Οι νίκες της τάξης μας, απαιτούν την ύπαρξη της τάξης μας.

Μιας τάξης που αναζητεί εναγωνίως πολιτική εκπροσώπηση για να αλλάξει τη ζωή της και αντ’ αυτού αντικρύζει θεωρίες συνωμοσίας, στοχοποιήσεις μεταξύ συντρόφων και διαλυτισμό στις τάξεις των οργανώσεων. Μιας τάξης που βρίσκεται στα όρια του αφανισμού, και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι χρησιμοποιούν τον Λένιν για να την πείσουν ότι ήταν καταδικασμένη στον αφανισμό και όχι για να την πείσουν ότι μπορούσε να τον αποφύγει.

Απέναντι στην αναζήτηση φαντασμάτων υπάρχει η ταξική πάλη. Απέναντι στην αυταρέσκεια του καθρέφτη υπάρχει η αντανάκλαση του φωτός. Απέναντι στις διαχωριστικές της διαίρεσης υπάρχει το ξεκαθάρισμα της πρόσθεσης.

Το χρέος μας δεν είναι ο προσωπικός απολογισμός του γήρατος. Είναι η διαρκής συλλογική νεότητα.

Όποιος δε λογοδοτεί σε αυτήν, δε λογοδοτεί στην τάξη του.

Και είναι σίγουρο ότι κάτι κάνει λάθος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου