Ακαθόριστη γραμμή τερματισμού

Φυγή. Οι δρόμοι αυτής της πόλης δεν είναι ίδιοι γι’ αυτούς που δεν ανησυχούν μην αργήσουν, που δεν κρατούν χαρτοφύλακα και δεν είναι συνεπείς στα κοινόχρηστα. Αποκτούν κενά, μαχαίρια, σφαίρες και σπασμένα γυαλιά που καρφώνονται στο περιθώριο μιας κανονικότητας. Άρρωστης, αλλά με καθαρό τσεκ απ.

Εκείνη τη μέρα έτρεχε. Ανάμεσα σε διερχόμενα ζόμπι, οχήματα τρόμου, κόρνες πανικού και βλέμματα ακούσια. Η Ομόνοια απ’ τη διχόνοια χωρίζεται από δυο στενά. Κάποιοι λένε ότι είναι και ταυτόσημες μισώντας το τσιμέντο που διώχνει, ασχημαίνει και καμιά φορά σκοτώνει. Έτρεχε, λοιπόν, χωρίς γραμμή τερματισμού. Όταν τρέχεις χωρίς σημείο εκκίνησης και προορισμού δεν είναι για καλό, γιατί σημαίνει ότι η αφετηρία και η λήξη καθορίζονται από άλλους με αντίστροφο τρόπο. Δεν ακούς το πιστόλι στον αέρα και ξεκινάς να τρέχεις, αλλά το ακούς στην πλειονότητα των περιπτώσεων ως καταληκτικό ήχο λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου.

Το μη αυτόβουλο τρέξιμο, λοιπόν, το προκαλούν οι κρετίνοι αυτής της γης. Αυτοί που επιβάλλουν τους κανόνες και τους νόμους τους χωρίς τη συνδρομή της νομοθετικής, της δικαστικής ή της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτές λειτουργούν επικουρικά εκ των υστέρων ή δημιουργούν το υπόβαθρο εκ των προτέρων. Επιβάλουν τους κανόνες και τους νόμους τους με μια άναρθρη κραυγή που μετατρέπει το ζωώδες ένστικτο και την παρόρμηση της φρίκης σε πολιτική πράξη. Γιατί μια σφαίρα, ένα μαχαίρι στην καρδιά ή μια κλωτσιά στο κεφάλι είναι πολιτική πράξη. Όχι λόγω της αντικειμενικής υπόστασής του εγκλήματος αλλά λόγω των υποκειμένων που το τελούν. Λόγω αυτού του αφόρητου κενού που υπάρχει στα κρανία διαφόρων «κανονικών» αυτής της γης.

Όσοι τρέχουν, λοιπόν, εδώ και χιλιάδες χρόνια αναζητούν ένα άσυλο. Ένα χώρο αυτοπροστασίας. Αυτό προσπάθησε να κάνει. Ανάμεσα σε συγκρατημένους και ασυγκράτητους, παρατηρητές και αυτουργούς, περαστικούς και εγκατεστημένους, ο ίδιος έστεκε αλλότριος. Κυνηγημένος. Έστεκε ενώ έτρεχε. Γιατί το τρέξιμο επί της Πατησίων είναι μια στάση στη ρέουσα κανονικότητα των πολλών. Των φιλήσυχων ταραξιών της πόλης που κοστολογούν τη λαμαρίνα και το τζάμι παραπάνω από την ίδια τη ζωή. Αυτών που συνήθως φοράνε ένα αμάνικο πουκάμισο, μέσα από το παντελόνι. Αυτών που μέσα από το από μέσα αμάνικο φανελάκι κρύβουν το βαφτιστικό σταυρό παρότι κηδεύουν κάθε μέρα τη ζωή τους. Αυτών που αρέσκονται να μελετούν λογιστικά έντυπα, φορολογικές δηλώσεις και πιστοποιητικά κάθε είδους.

Εκτός όμως από τους παραπάνω, υπάρχουν κι άλλοι. Συνειδητοί αναχωρητές, τυχαία περιθωριοποιημένοι και αθόρυβα ξένοι προς την Ομόνοια μιας κοινωνίας μίζερης που στρώνει το τραπέζι κι ας μην έχει ψωμί. Μια πρωτοπόρα εξαίρεση των παραπάνω είναι αυτοί που είναι διαφορετικοί μεν, διεκδικούν όμως την ορατότητά τους μέσα σε μια κοινωνία από κανονικά βαμπίρ δε. Κι ας σηκώνουν το ρίσκο να τους αντιμετωπίζουν σαν μιάσματα ή σαν κατ’ εξακολούθηση δρομείς σε ένα βάναυσο κυνηγητό.

Κάπως έτσι, λοιπόν, εκείνη τη μέρα αναζήτησε ένα καταφύγιο για να πάρει μια ανάσα. Προσπέρασε το φούρνο. Εκεί τριγυρίζουν αυτοί που «βγάζουν τίμια το ψωμί τους». Λάθος μέρος. Χώθηκε στο στενό και κει βρήκε τη λύση του. Το ‘χε δει σε μια ταινία, αν κρατάς όμηρο κάτι πολύ σημαντικό δε σε σκοτώνουν. Μπήκε σε ένα μικρό κοσμηματοπωλείο. Σε ένα χώρο ιερό για τους περιουσιολάγνους και αυτούς που έχουν μάθει να σέβονται ό,τι λαμπυρίζει και όχι ό,τι λάμπει. «Εδώ δε θα τολμήσουν» σκέφτηκε. Εδώ είναι το οξυγόνο τους, το κίνητρο της ζωής τους και τα κρυφά τους όνειρα. Χωμένα μέσα σε χρυσάφι, ακριβά πετράδια και φωτεινές βιτρίνες.

Έσφαλε. Ο αγελοποιημένος όχλος εκτός από χρυσάφι διψάει και για αίμα. Όταν κάποιος που δεν ανήκει στην αγέλη μπαίνει σε ένα κοσμηματοπωλείο, δεν αναζητάει άσυλο αλλά επιτίθεται στο κάστρο της. Το κοσμηματοπωλείο δεν ήταν ενδιάμεση στάση. Ήταν ο τελικός προορισμός, η γραμμή τερματισμού που οι θύτες επέλεξαν για το θύμα. Όπως οι ύαινες παγιδεύουν το θήραμά τους, έτσι και ένας ιδιοκτήτης, ένας μεσίτης και μερικοί «περαστικοί» άρχισαν να επιτίθενται με μανία. Μια κοινωνία ψεύτικη δεν έχει πρόβλημα να σπάσει τη βιτρίνα της για να σκοτώσει ένα παράσιτο, κι ας κλαψουρίζει για τα σπασίματα και τα επεισόδια που προξενούν κάποια άλλα παράσιτα. Εκεί παίρνει πρωτοβουλία από μόνη της. Αυτοτραυματίζεται όχι για να τραυματίσει, αλλά για να σκοτώσει.

Κάπως έτσι λοιπόν, κλεισμένος στο ιερό άντρο μιας κοινωνίας που χρησιμοποιεί ως μονάδα μέτρησης των αξιών της ακόμη και το τελευταίο ευρώ, είδε να εκσφενδονίζονται προς το μέρος του πέτρες, βωμολοχίες και απειλές. Χτυπημένος και ταπεινωμένος προσπάθησε να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ζωής. Προσπάθησε να συρθεί, να αποδράσει, να γλιτώσει. Ήταν όμως αρκετά αργά. Δυο τρεις κλωτσιές στο κεφάλι. Απότομη προσγείωση στα σπασμένα γυαλιά της βιτρίνας τους. Πόσο μοιάζουν αυτά τα γυαλιά με «εξοστρακισμένες» σφαίρες και μαχαίρια που «παραφέρθηκαν». Όμως δεν αρκούν τα παραπάνω. Το έγκλημα που τέλεσε ήτανε βαρύ. Τώρα ήταν η σειρά του κράτους να τιμωρήσει. Εκτός από τους καθημερινούς σούπερμαν υπάρχουν και οι πάγιοι ρόμποκοπ. Αυτοί που φτάνουν πάντα εκ των υστέρων για να τελειώσουν τη δουλειά. Και την τελείωσαν.

Ιατροδικαστικό πόρισμα θανάτου: «ισχαιμικό επεισόδιο, που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα».
Πόρισμα κυρίου Γιώργου, μικρομαγαζάτορα της περιοχής του κέντρου, παντρεμένου με δυο παιδιά και ιδιοκτήτη ενός ακινήτου: «Υπερβολές. Ένα ανώμαλο πρεζάκι που μπήκε με μαχαίρι να ληστέψει ένα φιλήσυχο έμπορο ήταν. Το είπαν όλοι.»

Αυτοί οι όλοι, αυτός ο κανένας, εμείς οι σκυφτοί.

Το λάθος μας.