ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

<<Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...>>

Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Αυτό χρειαζόταν. Αυτό έγινε. Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 η Ελλάδα δούλος, η Ελλάδα των γηπέδων, η Ελλάδα των realities, η Ελλάδα της σαπίλας και της άκρατης ματαιοδοξίας αντέδρασε. Αντέδρασε για χάρη ενός χαμένου τέκνου της, μιας τσαλαπατημένης αξιοπρέπειάς της και μιας φυλακισμένης ελευθερίας της.

Πριν από δύο χρόνια το χαμόγελο του Αλέξη Γρηγορόπουλου που από εκείνη τη μέρα και μέτα θα παρέμενε μια φωτογραφία στο σαλόνι της μητέρας του ήταν ικανό για να ξυπνήσει το χαμένο εγωισμό του μικροπρεπή Έλληνα. Σε μια κοινωνία που υμνεί τον υλισμό, που συντηρεί τον άρρωστο καπιταλισμό και που δεν έχει μέλλον, ο Αλέξης μέσω του θανάτου του έγινε ο γιος κάθε 50άρη, ο φίλος κάθε 15χρονου, η έμπνευση κάθε καλλιτέχνη, το κίνητρο κάθε εξεγερμένου, ο κόμπος στο στομάχι του κάθε εξουσιάζοντα. Όλη η χώρα εκείνη την περίοδο ήταν κινητοποιημένη άσχετα αν αργότερα της φόρεσαν την ταμπέλα της μειοψηφίας και των κουκουλοφόρων. Η μαθητική κοινότητα έκανε καταλήψεις όχι επείδη η τυρόπιτα είναι τρίγωνη αλλά επειδή ένας κρίκος της αλυσίδας της έλειπε. Πλήθος μαθητών κατέβαινε στο κέντρο για να αλλάξει τον κόσμο και να καθορίσει το μέλλον που σχεδιάζουν άλλοι αντί γι αυτούς. Οι φοιτητές πρωτοπόροι στον αγώνα έδιναν το πιο βροντερό παρόν στις πορείες και τους δρόμους. Οι μεσήλικες και οι αφανείς ήρωες της γενιάς του πολυτεχνείου στήριζαν με τον πιο εμφανή τρόπο την εξέγερση και την καθολική ρήξη με την εξουσία-δολοφόνο του Καραμανλή. Η παραγκωνισμένη τρίτη ηλικία στο όνομα του νεκρού Αλέξη κατέβηκε στους δρόμους και αποτέλεσε το πιο εύκολο θύμα σύλληψης των ρωμαλαίων ματατζήδων. Ο καλλιτεχνικός κόσμος άνθησε τραγουδώντας, ζωγραφίζοντας και παίζοντας θέατρο τα όνειρα του φίλου μας.

Κι όμως όλοι αυτοί είναι αλήτες! Με ποιο δικαίωμα σκέφτονται, με ποιο δικαίωμα αντιδρούν, με ποιο δικαίωμα καίνε το χριστουγεννιάτικο κατασκεύασμα που θρέφει την υπεροψία και τον μικροαστισμό μας; Αναρωτιούνταν τα ΜΜΕ.

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ήμουν 15 χρονών όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 έκανα όνειρα όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 γιόρταζα με φίλους όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 άκουγα punk μουσική όπως και ο Αλέξης. Αν είμαι λοιπόν τόσο επικίνδυνος για το σύστημα σας δολοφονήστε με όπως τον Αλέξη...

Αλέξη το όνομά σου πάντα θα κλωτσάει την εικονα του πιο συμβιβασμενου εαυτού μου... Δεν ξεχνώ φίλε...