Αυτός είμαι εγώ...

Είμαι τα σκισμένα παπούτσια ενός μετανάστη. Είμαι ο ιδρώτας του και ο μόχθος του. Η ανάμνηση της πατρίδας του και τα 50 λεπτά στην τσέπη του παντελονιού του. Δε θέλω να καταλήξω ζητιάνος του μάταιου και του επικίνδυνα ακίνδυνου. Θέλω να ζω και να γουστάρω. Να μη λογαριάζω τεχνητούς περιορισμούς και αυτάρεσκα ψεύδη. Να μην κρατώ ματωμένα μαχαίρια και ακριβούς χαρτοφύλακες. Να αγωνίζομαι για το καλύτερο για όλους και όχι για το χειρότερο για τον άλλον, τον διαφορετικό. Γίνεται; Γίνεται να μη γίνω χειροκροτητής της σημαίας και τσιλιαδόρος του εγκλήματος; Δύσκολο. Τα πάντα είναι δύσκολα. Χωρίς φαί στο ψυγείο ψάχνω απεγνωσμένα τον φταίχτη. Τον έχω δει να κυκλοφορεί στους δρόμους, στις τηλεοράσεις και στα σκυλάδικα. Λάμπει χωρίς να φωτίζει και γενικώς κλειδώνει την πόρτα του λίγο πριν κοιμηθεί. Πιστεύει στο θεό αλλά όχι στον άνθρωπο. Κάποιοι τώρα τελευταία προσπάθησαν να με πείσουν πως αυτός ο φταίχτης της φτώχειας μου είναι τα σκισμένα παπούτσια, ο ιδρώτας και ο μόχθος του μετανάστη της διπλανής πόρτας. Μα... αυτός είμαι εγώ...