Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Κάτι το αλλιώτικο το καλοκαιρινό...


Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά. Μελωδίες των SKA-P κατακλύζουν τον εγκέφαλό μου και νιώθω μια γλυκιά ηδονή εκδίκησης που για λίγο διάστημα του χρόνου θα ζήσω, όχι όπως επιβάλλουν οι σύγχρονοι σαδιστές παραγωγοί εξαθλιωμένων ανθρώπων, αλλά όπως προστάζει η εγγενώς ελεύθερη φύση μου. Αφού πάψω να αγναντεύω τη δέσμια εφηβεία μου να περιορίζει τις βλέψεις της στην ενεργητική περιφραστική συζυγία και στην κατηγοριοποίηση των μετοχών προσμένω το απλό, το αλλιώτικο, το καλοκαιρινό και το καθόλου καθώς πρέπει. Θα πάρω ασφαλιστικά μέτρα ώστε να είμαι νόμιμα σε απόσταση από όλους τους όμορφους ρακετόπληκτους που επιδιώκουν να με ζαλίσουν με το επιδεικτικό παιχνίδι τους. Θα αράζω στην καυτή άμμο και όχι στις ξαπλώστρες του παπάρα που εισβάλλει στην τσέπη μου και θέλει να θρέψει τον κομφορμισμό μου κανοντάς με να νιώθω σταρ που λιάζομαι σε ξαπλώστρες που στήνουν και ξεστήνουν μετανάστες μες τον ήλιο για ψίχουλα. Θα παίζω μουσική με τους φίλους μου και δε θα αφομοιώσω την καλοκαιρινή συλλογή του Κωστόπουλου. Θα συμβιβαστώ με το όμορφο και θα απορρίψω το προκλητικό. Θα αφουγκραστώ τον ήχο του κύματος και θα απομακρυνθώ για λίγο από τη μίζερη βαβούρα της πόλης. Θα παρατηρήσω το φως της φωτιάς στην παραλία και θα θεοποιήσω το τρίπτυχο ουρανός-άμμος-θάλασσα.
Πολλοί ξινίζουν και λένε ότι σε περιόδους κρίσης είναι αδιανόητο να ασχολούμαστε με ζητήματα διακοπών. Διαφωνώ. Είναι απαραίτητες. Είναι ανάκτηση δυνάμεων γι αυτά που έρχονται και προπαντώς είναι ζωτικής σημασίας παράγοντας για την ψυχολογική μας ισορροπία που τόσο προσπαθούν να μας την κλονίσουν. Οι διακοπές είναι δικαίωμα. Η απώλειά τους είναι έγκλημα.
Στα ηχεία μου τώρα παίζει "η φωτιά στο λιμάνι" από ξύλινα σπαθιά. Κρατάω το στίχο του Παυλίδη "και μου λες λοιπόν θυμίσου, μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά" σαν τον καλύτερο οδηγό διακοπών...