Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Η μούρη

Η αλήθεια είναι ότι η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ περίεργη. Παρότι στο όνομα της αριστεράς το μνημονιακό τέρας οργιάζει πάνω από τα κεφάλια μας, εμείς επιμένουμε να κρατάμε το κεφάλι μας σκυφτό. Μια μεγάλη μερίδα αγωνιστών είτε απογοητευμένη, είτε κουρασμένη, είτε μπερδεμένη, επιλέγει τον αναστοχασμό, την επιστροφή στην κανονικότητα και την περιστασιακή εμπλοκή σε συγκεκριμένα εγχειρήματα.

Κάπως έτσι μια κεντρικοπολιτική σφαλιάρα με το "αριστερό" χέρι, τινάζει τη μούρη μας προς τα δεξιά. Όμως είναι κρίμα γιατί αυτή η μούρη είχε αντέξει πολλά. Ήταν αυτή η μούρη που έδινε εντολή σε πολλά αριστερά χέρια να κουνηθούν από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το καλοκαίρι του δημοψηφίσματος. Ήταν μια μούρη που έφτυνε τις αφίσες των νεοναζί, που κοιτούσε περίεργα τους μπάτσους, που έκλεινε τα μάτια στα χημικά και που χαμογελούσε στις πλατείες, στα αμφιθέατρα και στους χώρους δουλειάς. Είναι κρίμα αυτή η μούρη να γίνει σκέτο πρόσωπο. Πρόσωπο σοβαρό, μετρημένο, χαριτωμένο και μουγγό.

Κάποιοι θα πουν ότι ήταν αυταπάτη, ότι προσπαθήσαμε αλλά δεν μπορέσαμε. Μόνο που το ίδιο έλεγαν και οι κάθε λογής αστοί πολιτικάντηδες στα αφεντικά τους το '11 και το '12 όταν εκατοντάδες χιλιάδες μούρες κατέκλυζαν το Σύνταγμα και έκλειναν τους δρόμους, αλλά σήμερα επιστρέφουν δριμύτεροι μαζί με τα νέα μέλη του μνημονιακού κλαμπ. Η ταξική πάλη είναι μια μάχη που δεν τελειώνει σε μια κυβέρνηση, σε έναν έρπη και σε ένα δακρυγόνο. Αυτοί το ξέρουνε. Η ταξική πάλη είναι μια μάχη για τη ζωή, με τα πάνω της και τα κάτω της. Το στοίχημα είναι να καταφέρεις σε αυτή την ετερόκλητη χρονικά κατάσταση να κρατήσεις την ίδια μούρη. Οι γκριμάτσες μπορεί να αλλάξουν, τα φρύδια μπορεί να σηκωθούν, οι ρυτίδες μπορεί να σε ζωγραφίσουν, όμως η μούρη σου πρέπει να μείνει ίδια. Για να τους φτύνει κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο.

Αν κάποιες μούρες τα παρατούσαν και γινόντουσαν κοσμοκαλόγεροι μετά τη Μακρόνησο και τη Γυάρο, ίσως σήμερα να αντιμετωπίζαμε γύρω μας τη φιγούρα του Άδωνι Γεωργιάδη εις τη νιοστή. Όμως αυτές οι μούρες ξέρανε καλά ότι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ούτε με προσευχές, ούτε με παρακάλια. Αλλάζει με οργανωμένη πολιτική πάλη. Γνωρίζανε καλά αυτό που έλεγε μια άλλη μούρη με καραφλίτσα και μούσι που πρωτοστάτησε σε μια επανάσταση κάπου το 1917: "Οι ηγέτες των μικροαστών "οφείλουν" να διδάσκουν στο λαό την εμπιστοσύνη στην αστική τάξη. Οι προλετάριοι πρέπει να τους διδάσκουν τη δυσπιστία". Και αυτό έκαναν. Δυσπιστούσαν στη σαπίλα και στο μαρμάρωμα.

Όποιος αρνείται να δυσπιστήσει στην υποτακτική ξεφτίλα μπορεί να βαυκαλίζεται για το πώς ξεχώρισε ο ίδιος σε έναν άρρωστο κόσμο, όμως ποτέ δε θα νιώσει το αίσθημα του να τσακίζει μαζί με άλλους ένα άρρωστο σύστημα. Νομίζω έχει νόημα να μην επιβεβαιώσουμε ένα μάτσο μικροαστούς διανοούμενους και πανελίστες που μας προτρέπουν στη διαρκή απόσταση. "Μακριά από τα κόμματα", "Μακριά από τις οργανώσεις", "Μακριά από τι ιδεολογίες", "Μακριά από τις πορείες". Όχι ρε! Εμείς θέλουμε να είναι οι μούρες μας κοντά και πλάι πλάι. Θέλουμε οι μούρες μας να είναι τόσο κοντά που να φτιάξουν μια συλλογική μούρη. Και ας τσουγγρίζουν και ας βγάζουνε καρούμπαλα και ας βουλώνουνε τα μάτια μας, εμείς θέλουμε τις μούρες μας κοντά. Να κοπανιούνται, να φιλιώνουν και να οργανώνονται. Να οργανώνονται σε αυτό που μισείτε περισσότερο απ' όλα, στη στρατευμένη μάχη εναντίον σας. Στη μάχη ενάντια στη μάσκα σας. Είναι μια μάχη μούρης με μάσκα.

Μόνο που η πρώτη γελάει, δακρύζει, κοκκινίζει, ιδρώνει, αγριεύει. Η δεύτερη απλώς φοριέται.

Και η αλήθεια είναι ότι σας πάει, γιατί είναι ίδια με τη νεκρή μούρη σας.