Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Ο κ.Πιτταράς



Ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Γιάννης Πιτταράς μας ενημέρωσε ότι τα αφεντικά του βιώνουν συνθήκες «χειρότερες από εκείνες της Μακρονήσου» στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας. «Στη Μακρόνησο τουλάχιστον είχαν και θάλασσα» είπε χαρακτηριστικά…

Τελικά οι Πιτταράδες υπάρχουν για να εκκολάπτονται οι μπογδάνοι, που εκκολάπτουν τους Πορτοσάλτηδες που εκκολάπτουν τους Βερύκιους που εκκολάπτουν τους Πρετεντέρηδες, και η κατρακύλα της υποτακτικής ξεφτίλας που συνηθίζεται να ονομάζεται στην τηλεοπτική πραγματικότητα –τη μέχρι τώρα αλλά και αυτή που έρχεται- «αντικειμενική δημοσιογραφία» δεν έχει τελειωμό. Όλη αυτή η φάρα, αποτελεί μια δράκα από γλείφτηδες που βουλιάζουν καθημερινά μες στα σάλια τους, και οι εργοδότες τούς κρατάνε ζωντανούς τραβώντας τους απ’τις γραβάτες τους. Δεν τους πνίγουν όμως. Απλώς παλατζάρουν τη γραβάτα. Άλλοτε την αφήνουν πιο χαλαρή και βλέπουμε ρεπορταζάκια για τις παραλίες της Μυκόνου και άλλοτε τη σφίγγουν και βλέπουμε τον Πιτταρά να συγκρίνει τα αφεντικά του με κομμουνιστές εξορίστους. Εκτός όμως του ότι ζούμε στον καπιταλισμό και ότι όλοι κάπως βγάζουν το ψωμί τους, υπάρχει και ο τρόπος που βγαίνει αυτό το γαμημένο το ψωμί. Υπάρχει διαβάθμιση στο αν αυτό το γαμημένο το ψωμί είναι φρέσκια φρατζόλα ή ψίχουλα από προχθές.

Ευτυχώς υπάρχουν δημοσιογράφοι που αρνήθηκαν να γίνουν Πιτταράδες, για να γεμίζουν το στομάχι τους με φρέσκο ψωμί και το κεφάλι μας με σκατά. Προτίμησαν τα ψίχουλα. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που όταν τους τράβηξαν τη γραβάτα την έκοψαν ή ακόμη καλύτερα δε δέχθηκαν ποτέ να τη φορέσουν. Γιατί το σύνθημα «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» είναι βγαλμένο για τους Πιτταράδες και το σινάφι τους. Όχι για όλους. Άλλωστε αν δεν πάρει άδεια ο «Μακρονησιώτης» του Πιτταρά, θα πάρει ο «Μακρονησιώτης» ενός άλλου Πιτταρά. Γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα. Με αφεντικά που ηρωοποιούνται και Πιτταράδες που τα ηρωοποιούν. Και, όμως, θα πρέπει να ξέρουν όλοι αυτοί οι συστημικοί γυμνοσάλιαγκες ότι όσοι βρίσκονταν στη Μακρόνησο, δεν ήταν ήρωες, ούτε ήθελαν να είναι. Δεν πάλευαν για ένα κόσμο με ήρωες αλλά για ένα κόσμο με αγωνιστές και αγωνίστριες . Γιατί για ήρωες ψάχνουν οι Πιτταράδες με τις μισθοδοσίες τους στα μεγαλοκάναλα. Όχι οι εξόριστοι στα μπουντρούμια της Μακρονήσου. Αυτοί ευτυχώς κανόνιζαν μόνοι τους για τις ζωές τους και το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Οι Πιτταράδες αντίστοιχα εξαρτούν από τα αφεντικά τους τη ζωή τους και πληρώνουμε εμείς τη ζωή τους.

Όμως μέχρι πότε θα δεχόμαστε αυτή την τηλεοπτική εισβολή στο κεφάλι μας; Μέχρι πότε θα αφήνουμε τον Πιτταρά να κάνει τον αγανακτισμένο εργαζόμενο ενώ είναι τσιράκι; Μέχρι πότε θα αφήνουμε τα αφεντικά να παριστάνουν τους πολιτικούς κρατούμενους ενώ είναι το ίδιο το κράτος; Μέχρι πότε θα αφήνουμε την κυβέρνηση να παριστάνει τον καταλύτη ενάντια στη διαπλοκή, ενώ η ίδια διαπλέκεται μαζί της και την αναγεννά;

Μάλλον μέχρι να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στη Μακρόνησο του Πιτταρά με τη Μακρόνησο του Κατράκη, του Λειβαδίτη, του Βέγγου, του Ρίτσου, του Λουντέμη, αλλά και χιλιάδων άλλων κομμουνιστών.

Μέχρι τότε, δυστυχώς σιωπή.