Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Απίστευτο περιστατικό στην εξεγερμένη Αγγλία!


Δεν κρύβω πως επιθυμία μου είναι να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Παρακολουθώντας όμως αυτούς που εκπροσωπούν το συγκεκριμένο χώρο αηδιάζω όσο δεν πάει! Κανονικότατα φερέφωνα της εκάστοτε εξουσίας υπερασπίζονται απροκάλυπτα τα συμφέροντά της επικαλούμενοι την ηθική ταξη, την εφαρμογή των νόμων, τη διατήρηση της υποτιθέμενης δημοκρατίας που απολαμβάνουμε... Α Η Δ Ι Α... Όχι άλλους Πρετεντέρηδες, όχι άλλες ξανθιές στις ειδήσεις, όχι άλλη παραπληροφόρηση, όχι άλλες γεμάτες τσέπες εκδοτών και μικρόνοων δημοσιογραφίσκων που εμείς ως στρατιώτες του καναπέ τους στηρίζουμε κάθε βράδυ στις 8.
Ξύπνα βολεμένε μικροαστέ, ξεκούνα! Τα ΑΜΕΑ σου έβαλαν τα γυαλιά. Τα ΑΜΕΑ παρά τα κινησιολογικά τους προβλήματα βγαίνουν να φωνάξουν για το μέλλον των παιδιών σου ενώ εσύ δεν έχεις χωνέψει ακόμα τη γαλοπούλα!
Ένα μάτσο ακριβά κοστούμια διχως πρόσωπα, δίχως συναίσθημα και λογική. Αυτό παρέχει η λαοπλάνα τηλεόραση. Απ' ότι φαίνεται παντού όχι μόνο στη χώρα μας. Γιατί αυτά τα συστήματα αλληλοβοηθιούνται, είναι αδερφάκια, εμείς είμαστε όμως τα παιχνιδάκια τους. Αξιοθαύμαστες οι ερωτήσεις του Άγγλου δημοσιογράφου. Μήπως σας θυμίζουν τις ερωτήσεις ενός συναδέλφου του (Νίκος Μαστοράκης 1973); Μόνο που αυτός δρούσε για χάρη ενός δικτατορικού καθεστώτος. Αλλά τελικα αναρωτιέμαι μήπως βιώνουμε μια δικτατορία που προσπαθούν να της φορέσουν μία μάσκα δημοκρατίας;
Κάθε μέρα λιώνει μπροστά στα μάτια μου αυτό το παγωμένο οικοδόμημα του καπιταλισμού αισθανόμενος τη φλόγα στις ψυχες των ανθρώπων που δεν υποτάσσονται σε κανέναν και δε λογοδοτούν πουθενά!
Υ.Γ.Παιδιά όλοι στον αγώνα της άκρας δεξιάς γιατί τώρα εκτός από τους μετανάστες κινδυνεύουμε έντονα και από τα ΑΜΕΑ!

ΑΗΔΙΑΖΩ...

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Μια βραδιά στον Τζίμη...



Σάββατο βράδυ στον Τζίμη Πανούση είναι σαν να δοκιμάζεις να κάνεις bungee jumping. Και στις δύο περιπτώσεις οι παλμοί της καρδιάς χτυπούν σαν τρελοί. Μόνο που στη μία περίπτωση πρόκειται για έκρηξη αδρεναλίνης ενώ στην άλλη για τρελό ξέσπασμα γέλιου...
Λεκτικές ακροβασίες γεμάτες υπαινιγμούς και σάτυρα, παραμόρφωση στον ήχο της κιθάρας που έσειε το πάτωμα, ακατανόητοι στίχοι που τόνιζαν μεγάλες αλήθειες, ενδυματολογικοι πειραματισμοι που έκρυβαν συμβολισμούς και άφθονο γέλιο είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά της παράστασης ενός από τους πιο ανατρεπτικούς και καινοτόμους καλλιτέχνες της χώρας... Ο αιώνιος συνειδησιακός αποστάτης της ψευτοκουλτούρας και της δηθενιάς, πιστός στον καυστικό του χαρακτήρα έκανε και τον κάθε πικραμένο και φοροχτυπημένο Έλληνα να γελά.
Παραθέτω τη μικρή συνέντευξη που του πήραμε με τους φίλους μου μετά την παράσταση εκμεταλλευόμενοι τη μαθητική μας ιδιότητα:
-Πιστεύετε ότι υπάρχει φιλία και ειλικρίνεια στην εποχή μας;
Τ.Π.-Πιστεύω ότι υπάρχουν όλα αυτά μα πάνω απ' όλα αχαλίνωτο sex και προσευχή, γιατι πάνε σε συνδυασμό αυτά τα δύο...
-Ποια είναι η άποψή σας για τις ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή μας;
Τ.Π.-Έχω τις καλύτερες απόψεις, αλλα επίσης συμφωνώ να γίνονται διάφορες παρεκκλίσεις με ζώα ώστε να βοηθήσουμε να επεκταθεί η ανωμαλία και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο...
-Ποιες είναι οι ευχάριστες και ποιες οι δυσάρεστες πλευρές του επαγγέλματός σας;
Τ.Π.-Μόνο δυσάρεστες. Ευχάριστο είναι αυτό που κάνουμε τώρα, που μπορώ και μιλάω με ανθρώπους και ανταλλάσσω απόψεις. Η δουλειά μου είναι πολύ δυσκολη γι αυτό προσπαθώ να αποτρέψω το γιό μου και την κόρη μου να την κάνουν.
-Πόσο σημαντική είναι πιστεύετε η έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση στη πορεία της ζωής μας;
Τ.Π.-Πιστεύω ότι η χειρότερη ξέρα που πρέπει να περάσουμε είναι η υπερπληροφόρηση , το overdose πληροφόρησης. Δηλαδη σε οδηγούνε να μπαίνεις στο ένα site και να βγαίνεις απ'το άλλο. Είναι όλα ένα ψέμα στο διαδίκτυο και μπλέκεις σε ένα κυκεώνα. Νομίζω πως πρέπει να αποφύγουμε την υπερπληροφόρηση.

Καθόλου snob αλλά προσιτός και με αστείρευτο χιούμορ απότελει ένα υπόδειγμα καλλιτέχνη...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...





























<<Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...>>



Μπέρτολτ Μπρεχτ






ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Αυτό χρειαζόταν. Αυτό έγινε. Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 η Ελλάδα δούλος, η Ελλάδα των γηπέδων, η Ελλάδα των realities, η Ελλάδα της σαπίλας και της άκρατης ματαιοδοξίας αντέδρασε. Αντέδρασε για χάρη ενός χαμένου τέκνου της, μιας τσαλαπατημένης αξιοπρέπειάς της και μιας φυλακισμένης ελευθερίας της.


Πριν από δύο χρόνια το χαμόγελο του Αλέξη Γρηγορόπουλου που από εκείνη τη μέρα και μέτα θα παρέμενε μια φωτογραφία στο σαλόνι της μητέρας του ήταν ικανό για να ξυπνήσει το χαμένο εγωισμό του μικροπρεπή Έλληνα. Σε μια κοινωνία που υμνεί τον υλισμό, που συντηρεί τον άρρωστο καπιταλισμό και που δεν έχει μέλλον, ο Αλέξης μέσω του θανάτου του έγινε ο γιος κάθε 50άρη, ο φίλος κάθε 15χρονου, η έμπνευση κάθε καλλιτέχνη, το κίνητρο κάθε εξεγερμένου, ο κόμπος στο στομάχι του κάθε εξουσιάζοντα. Όλη η χώρα εκείνη την περίοδο ήταν κινητοποιημένη άσχετα αν αργότερα της φόρεσαν την ταμπέλα της μειοψηφίας και των κουκουλοφόρων. Η μαθητική κοινότητα έκανε καταλήψεις όχι επείδη η τυρόπιτα είναι τρίγωνη αλλά επειδή ένας κρίκος της αλυσίδας της έλειπε. Πλήθος μαθητών κατέβαινε στο κέντρο για να αλλάξει τον κόσμο και να καθορίσει το μέλλον που σχεδιάζουν άλλοι αντί γι αυτούς. Οι φοιτητές πρωτοπόροι στον αγώνα έδιναν το πιο βροντερό παρόν στις πορείες και τους δρόμους. Οι μεσήλικες και οι αφανείς ήρωες της γενιάς του πολυτεχνείου στήριζαν με τον πιο εμφανή τρόπο την εξέγερση και την καθολική ρήξη με την εξουσία-δολοφόνο του Καραμανλή. Η παραγκωνισμένη τρίτη ηλικία στο όνομα του νεκρού Αλέξη κατέβηκε στους δρόμους και αποτέλεσε το πιο εύκολο θύμα σύλληψης των ρωμαλαίων ματατζήδων. Ο καλλιτεχνικός κόσμος άνθησε τραγουδώντας, ζωγραφίζοντας και παίζοντας θέατρο τα όνειρα του φίλου μας.


Κι όμως όλοι αυτοί είναι αλήτες! Με ποιο δικαίωμα σκέφτονται, με ποιο δικαίωμα αντιδρούν, με ποιο δικαίωμα καίνε το χριστουγεννιάτικο κατασκεύασμα που θρέφει την υπεροψία και τον μικροαστισμό μας; Αναρωτιούνταν τα ΜΜΕ.
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ήμουν 15 χρονών όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 έκανα όνειρα όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 γιόρταζα με φίλους όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 άκουγα punk μουσική όπως και ο Αλέξης. Αν είμαι λοιπόν τόσο επικίνδυνος για το σύστημα σας δολοφονήστε με όπως τον Αλέξη...
Αλέξη το όνομά σου πάντα θα κλωτσάει την εικονα του πιο συμβιβασμενου εαυτού μου... Δεν ξεχνώ φίλε...

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Παύλο μας άφησες νωρίς...


Παύλο γιατί μας άφησες και μείναμε με τους ανίκανους... Αυτό ήταν το σχόλιο σε ένα βίντεο του Σιδηρόπουλου που είδα πρόσφατα στο youtube. Ισχύει. Ελάχιστα σημερινά ακούσματα είναι ικανά να κάνουν τις τρίχες του χεριού μου να χορεύουν όπως στα τραγούδια του Παύλου. Με τη μουσική του γκρέμιζε τα κάστρα του σύγχρονου καθωσπρεπισμού, κλώτσαγε κάθε παλαιολιθική και βρώμικη αντίληψη, βάσταγε τη σημαία της ροκ μουσικής και ιδεολογίας εκεί που της άξιζε, τρύπωνε στις ανατρεπτικές ιδέες κάθε απεγνωσμένου εφήβου, κράταγε συντροφιά στις ρομαντικές ψυχές, μα πάνω απ' όλα τραγούδαγε τη φυλακή του άσχετα αν πνευματικά ένιωθε ελεύθερος.

ΠΡΕΖΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ, ΜΟΝΟ ΠΟΥ Η ΗΡΩΙΝΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙ... Το γνώριζε. Δέσμιος της ελευθερίας του πνίγηκε στο λευκό θάνατο. Δυστυχώς αναζήτησε σε λάθος ατραπούς την αλλαγή του σιχαμερού κόσμου που του έδειχνε επίμονα την πόρτα της εξόδου.

Ίσως η φυγή του ήταν μια ιδιόρρυθμη επανάσταση στη συνείδηση των ακροατών του.
Πρίγκιπα λείπει η αυθεντικότητα σου...

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ;


Δείγμα δειλίας και έλλειψης συναισθήματος. Απόδειξη πως η σύγχρονη κοινωνία έχει πάρει από καιρό τον συμβιβασμο από το χέρι και πάει βόλτα αποτελεί η κατηγορία των μεταναστών για ότι παραβατικό συμβαίνει. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι εως που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη αβελτηρία. Δεν είναι δυνατόν να κρίνεται το ποιόν ενός ανθρώπου από την εθνικότητα του. Η συγκεκριμένη άποψη είναι μια φασιστική αντίληψη φορεμένη σε κοστούμι δημοκρατίας.

Συσσωρευμένο μίσος και τροφοδοτούμενη απέχθεια απέναντι σε πρόσωπα κυνηγημένα, ταλαιπωρημένα, πεινασμένα, λυπημένα και δίχως όνειρα. Αλλά ναι, έχεις δίκιο αστέ... Αυτοί φταίνε για όλα. Ο βολεμένος σου εαυτός και φυσικά οι πολιτικοί που είναι υπέρμαχοι της εικονικής δημοκρατίας στην οποία μεγαλουργείς δεν έχουν καμία ευθύνη. Νιώθεις περήφανος που είσαι Έλληνας ενώ θα έπρεπε να ντρέπεσαι αν είχες το θάρρος να βγάλεις τις παρωπίδες που σου φορούν τα ΜΜΕ και να δεις τι συμβαίνει γύρω σου.

Ο γιος σου φλερτάρει με νεοναζιστικές αντιλήψεις αλλά δε σε νοιάζει. Η ανησυχία σου στρέφεται γύρω από το ποιος παίχτης θα φύγει από το ριάλιτι που παρακολουθείς ενώ στο ριάλιτι της ζωής σου είσαι ο πρώτος προτεινόμενος προς αποχώρηση. Συχνά γελάς και με αντιμετωπίζεις σαν ένα ρομαντικό έφηβο όμως δεν είμαι εγω ρομαντικός αλλά εσύ εχεις γίνει επικίνδυνα ψυχρός και σκληρός.

Όταν μια σφήκα μπαίνει στο σπίτι σου δε φταίει η σφήκα αλλά εσύ που δεν έκλεισες το παράθυρο. Πάψε να τα βάζεις με υποκατάστατα του τέρατος και κοίτα το αληθινό στα μάτια. Ήρθε η ώρα να διαψεύσουμε το αρχαίο ρητό που λέει ότι είναι στη μοίρα του ανθρώπου να κλωτσάει αυτόν που είναι πεσμένος.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΑΖΙΚΗ ΥΠΝΩΣΗ

Ανέκαθεν η διαφήμιση αποτελούσε ένα απο τα ισχυρότερα όπλα του καπιταλιστικού συστήματος απέναντι σε κάθε ανυπότακτο και επικίνδυνα σκεπτόμενο πολίτη. Αυτή τη φορά όμως η κατάσταση έφτασε στα άκρα. Αναφέρομαι φυσικά στη νέα διαφήμιση της εθνικής τράπεζας η οποία παρουσιάζει μια μητέρα να υπενθυμίζει στο γιο της το εξοντωτικά βαρύ πρόγραμμα της ημέρας του, το οποίο αποδέχεται πλήρως ο μικρός όντας μέλος μιας κοινωνίας που έχει σκοπό να τον μετατρέψει σε έναν σκληρό και αλλοτριωμένο άνθρωπο. Η ύψιστη εμπορευματοποίηση των αξιών καθώς και η απάθεια γονιού και παιδιού απέναντι στις άθλιες συνθήκες ζωής που επιβάλλει το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι τα κύρια στοιχεία της διαφήμισης που στοχεύουν στην παθητικοποίηση του τηλεθεατή και στην υιοθέτιση ενός μικροαστικού και ανούσιου τρόπου ζωής από αυτόν.
Μπαίνοντας όμως στο κλίμα του σεναρίου της διαφήμισης και βρισκόμενοι στη θέση της μητέρας δε θα πρέπει να ανησυχούμε για τη διόγκωση των εξόδων της οικογενείας καθώς λύση στο πρόβλημα δίνουν κάτι πολύ καλοί άνθρωποι (σύγχρονοι Ρομπέν των δασών) οι οποίοι δουλεύουν σε ένα ''φιλανθρωπικό ίδρυμα'' που λέγεται τράπεζα και βρίσκονται ανα πάσα στιγμή δίπλα μας προκειμένου να μας εξασφαλίσουν οικονομικα χωρίς κανένα φυσικα αντάλλαγμα...

Όλοι αυτοί που ορίζουν τις ζωές μας, υποτιμούν καθημερινά σε ανιούσα κλίμακα τη νοημοσύνη μας. Ως ευσεινήδητοι και ενεργητικοί μαθητές έχουμε χρέος να αντισταθούμε στα όνειρα που έχουν αυτοί για εμάς ορίζοντας την τύχη μας σύμφωνα με τη δική μας ελεύθερη βούληση. Πρέπει να μπει ένα τέλος ευδαιμονοθηρική και κερδοσκοπική ζωή που προστάζει το σύστημα!

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗ


Πέφτω συχνά στην παγίδα. Επισκέπτομαι το mall με φίλους. Ναι, ναι αυτο το πελώριο κτίριο στο οποίο επιβιώνουν οι καημένες οι πολυεθνικές, αναγάγοντας τον καταναλωτισμό σε αυτοσκοπό και τους υποψήφιους αγοραστές σε σκλάβους της μόδας και της βιομηχανίας.

Ακούγεται πολύ έντονα στα ΜΜΕ οτι η κρίση εκτός απο οικονομική είναι κυρίως ηθική. Γελάω αντικρίζοντας τους δημιουργούς της ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης της χώρας να κατηγορούν έμμεσα τον εαυτό τους. Δεν έχουν όμως μόνο αυτοί την ευθύνη. Την έχουν όλοι. Ο φτωχός αλλά τίμιος Έλληνας ξαφνικά πλούτισε, μορφώθηκε έγινε ευρωπαίος. Στην εφηβεία μου νιώθω άσχημα να παρατηρώ μια αναπαραγόμενη σαπίλα για την οποία μέχρι πρότινος δεν ανησυχούσε κανείς. Η χώρα γέμισε προοδευτικές κυβερνήσεις που ευνοούν τις βιομηχανίες, ''πατριώτες'' που έχουν Ρωσίδες στα κρεβάτια τους, κληρικούς που μεταφέρονται με mercedes και νέους που ονειρεύονται να γίνουν κάτι από τα παραπάνω. Κάποιες φορές συλλογίζομαι πως ο καπιταλισμός χρόνο με το χρόνο αλλοιώνει όλο και περισσότερο τον άνθρωπο τοποθετώντας τον σε έναν αγωνα πυγμαχίας έχοντας ως αντίπαλο τον πιο τίμιο και υγιή του εαυτό. Ατομισμός, ωχαδερφισμός, ματαιοδοξία και απεριόριστη βλακεία τραντάζουν την καθημερινότητα μας.

Εσύ όμως κλείνεις το στόμα συναινώντας στο λάθος. Τα'ι'ζεις συνεχώς το σύστημα. Γίνεσαι ο σύγχρονος δούλος, το πιόνι του μεγάλου. Ελπίζεις πως κάποτε θα του μοιάσεις. Προσδοκάς να γίνεις πλούσιος και όχι να ανατρέψεις τους πλούσιους. Συγκαταλέγεις την εκμετάλλευση ως τρόπο ζωής. Θεωρείς δεδομένη τη ύπαρξη τάξεων. Χτίζεις μαζοχιστικά το κάστρο της αρχομανίας και της μεγαλομανίας που λέγεται πόλη. Χλευάζεις τους μετανάστες για να επουλώσεις το κενό της παρακμιακής σου ύπαρξης.

Κι όμως είσαι σπουδαίος...

Κι όμως είσαι ευρωπαίος...

Κι όμως είσαι πλούσιος...

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Βάζεις μια τέντα στο μυαλό και ένα φράχτη στη συνείδηση μου...
Αλυσοδένεις τα όνειρα μου δίνοντας ψεύτικες ελπίδες...
Με κάνεις δέσμιο της σκληρής καθημερινότητας...
Κύριε εκλεγμένε επιστάτη των φυλακών μου...

Γίνεσαι η σκιά του κακού μου εαυτού...
Αυτοαποκαλείσαι σωτήρας μου...
Παίζεις κρυφτό μες στο μυαλό μου...
Κύριε εκλεγμένε επιστάτη των φυλακών μου...

Τρυπώνεις στις εφημερίδες
και αλλοιώνεις τη χαρούμενη μορφή του προσώπου μου με μια σου λέξη...
Είσαι το φράγμα στη ροή των σκέψεών μου...
Κύριε εκλεγμένε επιστάτη των φυλακών μου...

Μήπως ήρθε η ώρα να αποδράσω;
Γιατί είμαι αθώος και το ξέρεις...

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Μουσική αναρχοκατάσταση

Έλειπαν οι πορτιέρηδες, οι άφωνες ξανθιές με τα μεγάλα στήθη και τις μίνι φούστες, τα γαρίφαλα, ο ευτελής στίχος, η κάθε μορφής επίδειξη πλούτου, τα σακάκια και οι γραβάτες, το μπουζούκι που δεν αποτελεί απόγονο του Τσιτσάνη... Αναφέρομαι στη συναυλία του Σπύρου Γραμμένου στο θέατρο Βράχων μαζι με τους Πάνο Μουζουράκη, Λεωνίδα Μπαλάφα, Γιώργο Μυλωνά, Ζακ Στεφάνου και Βασιλική Καρακώστα. Προκειται για μια παρέα μουσικών απαλλαγμένη από κλισέ και στερεότυπα που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πλασάρει κάτι διαφορετικό από την χαμηλού επιπέδου λαικοpop κουλτούρα που μαστίζει την εποχή μας και τον τρόπο ζωής μας.
Τολμώ να πω πως η μεγαλύτερη αποκάλυψη στη συναυλία ήταν ο Σπύρος Γραμμένος τον οποίο δεν γνώριζα. Πρόκειται για έναν τύπο που προκαλει γέλιο αλλα σου δίνει και το ερέθισμα να ψαχτεις λίγο περισσότερο. Εμφανισιακά θυμίζει έντονα Τζίμη Πανούση ή κάποιο μέλος των Ανώριμων αλλά ο τρόπος ερμηνείας του και το εκκεντρικό αναρχοϋφος του τον κάνουν μοναδικό. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας διάβαζε ποιήματα για να καλέσει τους καλεσμένους του στη σκηνή τα οποία ενθουσίαζαν έντονα το κοινό μέσω του καυστικού χαρακτήρα τους.
Οι υπόλοιποι μουσικοί ήταν επίσης ανατρεπτικά φανταστικοί. Ο μόνος όμως που με έβαλε σε σκέψεις ήταν ο Πάνος Μουζουράκης όταν ένιωσα πως απολογείται πάνω στη σκηνή επειδή βγήκε στη Μενεγάκη. Ξεκινησε λέγοντας πως όταν ήταν μικρός υπήρξε μέλος μιας αντιρατσιστικής οργάνωσης και πως αυτή η οργάνωση του ζήτησε τωρα που έχει αποκτήσει κάποια δημοσιότητα να την ενισχύσει. Εκείνος τότε πρότεινε να πει κάτι για την οργάνωση στη συγκεκριμένη εκπομπή. Η οργάνωση όμως αρνήθηκε έχοντας προπολλού απαξιώσει τέτοιου είδους ξεπουλημένα μέσα προβολής και κατέληξε ο Μουζουράκης λέγοντας πως η στάση της οργάνωσης διέπεται από μια μορφή ρατσισμού αφού σημασία δεν έχει σε ποιον μιλάς αλλα τι λες σε αυτόν που μιλάς. Σίγουρα το επιχείρημα του είναι δυνατό όμως η αποψή μου είναι πως οι επαναστάσεις δε γεννιούνται σε πρωινάδικα και lifestyle εκπομπές. Όταν συμμετέχεις σε αυτές γίνεσαι μέρος του συστήματος μετατρέποντας το μήνυμα σου σε υπενθύμιση και όχι στάση ζωής. Δεν μου αρέσει εκεί που παρελαύνουν τα ''τίποτα'' να παρελαύνουν και τα ''κάτι''. Τα ''κάτι'' πρέπει να βρίσκονται αλλού.
Παρόλαυτα η συναυλία ήταν καλή και άκρως ενδιαφέρουσα. Οι καλλιτέχνες έγιναν ένα με το κοινό και αξίζει να τονίσω πως επειδή το θέατρο λειτουργεί εως κάποια ώρα λόγω του ότι ενοχλούνται όσοι έχουν τα αυθαίρετα πάνω στα βράχια ο Σπύρος Γραμμένος κάλεσε τον κόσμο να συνεχίσουν τη συναυλία με μία μόνο κιθάρα στην πλατεία Συντάγματος πράγμα το οποίο και έγινε...

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Η ΑΓΝΩΣΤΗ

Μπηκε τις προαλλες στο λεωφορειο. Γυρω στα 70 και εντελως ατημελητη. Κουβαλουσε ενα καροτσι με τα υπαρχοντα της. Καθισε διπλα μου. Το ροζιασμενο χερι της ακουμπουσε ενα πακετο με τσιγαρα που ειχε στην τσεπη. Το μαζεμενο της ασπρο μαλλι και το εκκεντρικο βλεμμα της με προιδεασαν για την αλλοτε ομορφια της.
''Το παν ειναι η γνωση'', μου ειπε επιχειρωντας να πιασει κουβεντα και συνεχισε, ''οι ανθρωποι αρνουνται να μαθουν και γι αυτο εχουμε καταληξει ετσι ως κοινωνια. Ειμαι στα 70 και ευχομαι να πεθανω συντομα''. Τη ρωτησα γιατι και απαντησε '' εγω ζω στο 3000 ενω εσεις στο 2010. Μιλαω με τα ζωα γιατι ειναι πιο εμπιστα και αληθινα απο τους ανθρωπους''.
Τα πρωτα αυτα λογια της με εβαλαν σε σκεψεις. μια σχεδον ρακενδυτη γυναικα με δυο φρασεις καταφερε να μου υποδειξει ποια ειναι η θηλια που μερα με τη μερα με σφιγγει ολο και πιο πολυ, η ελλειψη της αληθειας στους ανθρωπους. Συνεχισα την κουβεντα μαζι της. Ηταν τραγουδιστρια μου ειπε. Οντως η χροια της φωνης της το μαρτυρουσε. ''Ειναι κακο να χανεις φιλιες και σχεσεις, ομως το χειροτερο ειναι να χασεις τον εαυτο σου'' ειπε με καημο. ''Βγαινω εξω και με φωναζουν τρελη. Δε με νοιαζει ομως, εχω παψει καιρο να δινω σημασια στους ανθρωπους''.
Το γεγονος οτι τη φωναζουν στο δρομο τρελη μου δημιουργησε υποψιες. Λες να εχω πιασει κουβεντα με εναν ψυχικα διαταραγμενο; σκεφτηκα... Απο την αλλη δε γινεται ενας τρελος να ειναι τοσο φιλοσοφημενος και ιδεολογικα ελευθερος. Σταματησα να μιλαω, διατηρωντας τις επιφυλλαξεις μου. Πηρε ομως ξανα το λογο. '' Το οργανωμενο εγκλημα ειναι καλυτερο απο την συνειδητη εγκαταλειψη, ολοι με εχουν εγκατλειψει''. Καθε της λεξη με τρυπουσε στην καρδια θυμιζοντας μου πως ανηκω στην κατηγορια των ανθρωπων που εγκαταλειπουν.
Καθως κυλουσε η διαδρομη συνεχισα να μιλαω μαζι της και εμαθα ολα τα αξιοσημειωτα γεγονοτα και προσωπα της ζωης της τα οποια ομως αντιληφθηκα πως πρεπει να ηταν μη υπαρκτα. Τα ποδια μου αρχισαν να τρεμουν οταν συνειδητοποιησα πως ο μονος ανθρωπος που μου κερδισε το ενδιαφερον μεσω της φιλοσοφημενης και συνθετης σκεψης του ηταν ψυχολογικα διαταραγμενος ή κοινως τρελος...
Η διαδρομη τελειωνε και μαζι με αυτην τελειωνε και η συνεχης κινητοποιηση της σκεψης μου. Καθως περπαταγα προς το σπιτι θυμηθηκα μια φραση του φιλοσοφου Τζιντου Κρισναμουρτι ''ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΓΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΡΩΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ''. Αντιληφθηκα λοιπον πως ο τρελος ειμαι εγω που βολευομαι σε μια συμβιβασμενη ζωη και οχι εκεινη που εστω και ως διαταραγμενη αισθανεται ελευθερη... Νομιζω πως ειναι επιτακτικη η αναγκη να αρχισουμε να μιλαμε με ''τρελους'' μπας και βαλουμε τελος στην ατερμονη παραγωγη προβληματων της καθημερινης μας ζωης.........

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΚ

Η κατασταση με τη μουσικη στη χωρα μας εχει παντελως ξεφυγει. Καθε Σαββατο βραδυ ειναι γεματα τα σκυλομαγαζα... Προσφερουν ακριβοπληρωμενα σκουπιδια που στο ονομα του lifestyle εχουν αναδειχθει σε υψιστες προσωπικοτητες ευρειας αποδοχης. Συνεργος της καταστασης αυτης αναμφισβητητα ειναι η τηλεοραση και τα προγραμματα της που στοχευουν στη μαζοποιηση μας και τη μετατροπη της σκεψης μας και των αυτιων μας σε καδους απορριματων. Αυτο που με στεναχωρει ακομη περισσοτερο ομως ειναι η θεα των συνομιλικων μου -16 ετων- που ασπαζονται ενα βολεμενο τροπο ζωης. Καλυτερος φιλος τους ειναι ο καναπες, αγαπημενη τους εκπομπη τα μεσημεριαναδικα, μουσικη που τους εκφραζει τα σκυλαδικα και ονειρα τους η αποκτηση χρηματος ετσι ωστε να μετατραπουν στα μελλοντικα αφεντικα. Γκλαμουρια, ψευτικη μαγκια και διψα για καθε μορφη εξουσιας... Αυτη ειναι η γενια μου...
Παντως κατι υπαρχει ακομα και δεν εχει χαθει. Υπαρχουν ακομη εφηβοι με ροκ ιδεολογια και σταση ζωης, απλα δε φαινονται σε ενα συστημα σαπιο που με νυχια και με δοντια προσπαθει να τους μετατρεψει σε γραφικους ή δηθεν κουλτουριαρηδες... Αρνουνται την αφθονη πλασαριζομενη βλακεια προτιμώντας τον Αγγελακα απο τη Βισση, την πλατεια απο την καφετερια και την αληθεια απο το ψεμα. Θελω να ανηκω σε αυτους... Κουραγιο συντροφοι ερχονται δυσκολες μέρες............................