Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Ρήξη ή πλήξη

Υπάρχει μια σειρά συντρόφων/ισσών που η ενσυναίσθηση της true επαναστατικότητάς τους έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Στο σημείο του να την αναδεικνύουν σε κάθε στιγμή μέσα από έναν κόκκινο σνομπισμό που αναζητά απελπισμένα κομμουνιστόσημα και επιβεβαιώσεις από την τάδε φράση του Λένιν, στην τάδε σελίδα, του τάδε βιβλίου, της τάδε έκδοσης. Η μηχανιστική μεταφορά αναλύσεων του τότε στο τώρα,εξυπηρετεί το τσιτάτο αλλά όχι το στόχο. Μετατρέπει το μαρξισμό από εργαλείο σε δόγμα και τη σκέψη από διαλεκτικό πεδίο συγκρούσεων σε μια κενή γραμμή από τα πάνω. Κάπως έτσι, πολλοί σαν κι αυτούς αρνούνταν να αναμειχθούν στο Δεκέμβρη του 2008, στις πλατείες του 2011 και στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Κάπως έτσι κάθε κίνηση των μαζών που πηγάζει από την υλική της ανεπάρκεια ή από την ιδεολογική της καταπίεση, χαρακτηρίζεται έργο προβοκατόρων, οπορτουνιστών, ψεκασμένων κλπ.

Εγώ δε θα διαφωνήσω ότι η ιδεολογική ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης, έχει αποπροσανατολίσει τον κόσμο από το τι φταίει για την ξεφτίλα που ζούμε. Όμως ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο. Άρα ο κόσμος βλέπει την ξεφτίλα. Άρα ο κόσμος πιστεύει ότι κάτι φταίει για αυτή την ξεφτίλα. Άρα ο ρόλος του πολιτικού υποκειμένου είναι να μετουσιώσει την παρατήρηση της εκάστοτε ξεφτίλας, σε πρόθεση ανατροπής της. Στις γενικές απεργίες του 2011, μπορούσες να δεις από απογοητευμένους πασόκους που φώναζαν "ο Αντρέας είπε βυθίσατε το ΧΟΡΑ κι ο Γιώργος εμπερδεύτηκε και βούλιαξε τη χώρα", μέχρι τζιβάτους να κάνουν μπάφους σε μια αμεσοδημοκρατική έκσταση. Δεν είπε κανείς ότι οι δύο τυχαίες αυτές κατηγορίες ανθρώπων παλεύουν για το ίδιο πράγμα ή πολύ περισσότερο για κάτι συγκεκριμένο. Όμως βγήκαν στο δρόμο. Όποιος κάνει ότι δεν το βλέπει μπορεί να κυκλοφορεί με έναν καθρέφτη προκειμένου να βλέπει τον κόσμο όπως του αρέσει. Σαν τον εαυτό του δηλαδή. Το ζήτημα για την αριστερά δεν είναι να αντικειμενοποιήσει τον κόσμο, προσπαθώντας να τον κάνει να ανταποκριθεί στις κομμουνισταράδικες απαιτήσεις της, αλλά να τον βοηθήσει να νιώσει μαχητικό υποκείμενο με δικαιώματα και διεκδικήσεις. Και αυτή η συνειδητοποίηση γίνεται μέσα από την ταξική πάλη. Μέσα από το αίσθημα του ανήκειν σε μια τάξη που την εκμεταλλεύονται όχι γιατί κάποιοι γεννήθηκαν κακοί και διεφθαρμένοι ενώ κάποιοι άλλοι καλοί και τίμιοι αλλά επειδή ζούμε σε ένα σύστημα που βασίζεται σε υλικά συμφέροντα, και που μπορεί να επιστρατεύσει από μνημόνια μέχρι όπλα, προκειμένου να τσακίσει τις όποιες επικίνδυνες διεκδικήσεις.

Αν η αριστερά δεν εμπλακεί σε αυτή τη μάχη, αλλά ψάχνει πορτρέτα και τόμους να σφινώσει τον εαυτό της, τότε ο Τσίπρας θα συνεχίσει ανενόχλητος να ταυτίζει τον εαυτό του με τον Αλιέντε προκειμένου να παραλληλίσει τα σύγχρονα κινήματα με την απεργία των αφεντικών στη Χιλή του '72 και διάφοροι παρατρεχάμενοι θα συνεχίσουν να επικαλούνται τους αγώνες του ΕΑΜ, της αντιχουντικής δράσης και της μεταπολίτευσης προκειμένου να διορίσουν ακόμη και τη γάτα τους. Και τότε μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μια αριστερά.

Μόνο που ο Αλιέντε παρά τις αυταπάτες και τα λάθη του τουλάχιστον πέθανε με το όπλο στο χέρι πολεμώντας τους φασίστες. Μόνο που οι αντάρτες έγιναν ένα με το χώμα διακδικώντας μια άλλη κοινωνία. Μόνο που όσοι φυλακίστηκαν στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ βλέπουν ακόμη εφιάλτες. Μόνο που οι αγωνιστές της μεταπολίτευσης δεν είναι οι πασόκοι βουλευτές του '90 αλλά οι 60αρηδες που θα κρατάνε στην απεργία αύριο τα πανό.

Μόνο που όσο και να το θέλουν, η αριστερά της ρήξης υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει. Όχι για να κάνει περατζάδες αλλά για να τους θάψει.