Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ποιος ορίζει το σεξουαλικώς ορθό ρε φίλε;


Αηδιάζει και οργίζεται, ντρέπεται και φοβάται. Το μόνο που τον προσδιορίζει στους γύρω του, στους καθημερινούς σχολιαστές πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων που βλέπουν στο δρόμο, είναι η ρετσινιά του "κουνιστού", του "πούστη" και της "κραγμένης". Και ας μην έχει δώσει αφορμή.
Δε γούσταρε το μπλε, τα στρατιωτάκια και τα πιστόλια. Δε γούσταρε το ξύλο και τα μπρουτάλ χαρακτηριστικά που αποδίδονται στο αντρικό πρότυπο. Δε γούσταρε και τις γυναίκες. Αυτό το τελευταίο ήταν αρκετό ώστε να απαξιωθεί από την οικογένεια, τους προκατειλημένους φίλους, τους σεξιστές της διπλανής πόρτας. Είναι αλήθεια. Δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στις αντρικές προδιαγραφές που έθεσε ο πατέρας του για το γιο του. Δεν ένιωθε κάτι αντικρύζοντας ένα γυναικείο στήθος και δεν θέλησε ποτέ να διαβάσει playboy. Ήταν απλώς διαφορετικός.
Αυτό ήταν και το έγκλημά του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μια ολόκληρη κοινωνία οδηγεί άτομα σαν αυτόν στο περιθώριο ή στη γραφική δημοσιότητα των gay. Ντρέπεται κάθε μέρα. Δε θέλει να πουλήσει τη διαφορετικότητα του ούτε σε ξεπεσμένες συνουσίες ούτε σε ακριβά πάνελ. Θέλει να ζήσει με αξιοπρέπεια. Θέλει η διαφορετικότητά του να μην αποτελεί ειδοποιό διαφορά του ίδιου με την υπόλοιπη κοινωνία αλλά συνεκτικό δεσμό. Ίσως έχει μεγάλες απαιτήσεις. Ίσως και όχι.
Περπατάει στο δρόμο και μιλάει με κόσμο. Έχει ενδιαφέροντα και κλίσεις. Φοβάται όμως πως ποτέ δε θα ξεχωρίσει γι αυτά. Ξέρει πως πάντα πίσω από την πλάτη του θα υπάρχει ένας ψίθυρος. Ένα χέρι που θα καλύπτει τα ομιλούντα χείλη ώστε να αποκαλυφθεί σε τρίτους το μεγάλο μυστικό. Είναι η "πανέμορφη" στιγμή που ο ανδρισμός των σχολιαζόντων "αντρακλάδων" αναδύεται μέσα από κουτσομπολίστικες εκμυστηρεύσεις, υποκριτικές συμπεριφορές και κομπλεξικά ειρωνικά χαμόγελα. Όλα αυτά πάντα πίσω από την πλάτη της επικείμενης "αδερφής". Πέραν όμως από τη συγκεκριμένη κουτοπόνηρη αντιμετώπιση της διαφορετικής σεξουαλικής προτίμησης ενός ανθρώπου υπάρχει και η αμιγώς "αντρική" από αυτούς που όχι απλώς σχολιάζουν απαξιωτικά τους ομοφυλόφιλους αλλά επιδιώκουν να δείχνουν με κάθε τρόπο την απέχθειά τους προς αυτούς. Είναι αυτοί οι καλογυμνασμένοι νταγλαράδες που απλώς ψάχνουν θύματα. Και το θύμα τους πάντοτε προσδιορίζεται από τη διαφορετικότητά του, ανεξαρτήτως ποια είναι αυτή.
Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο καλείται να επιβιώσει, να αναπτύξει αντιστάσεις και να πολεμήσει γι αυτό που είναι και αισθάνεται. Είναι πραγματικά γελοίο το πως μια κοινωνία που υποτίθεται πως εξελίσσεται στο όνομα της προόδου, θέτει σε απολογητική στάση ένα μεγάλο μερίδιο ανθρώπων ακριβώς για το αν έλκονται σεξουαλικά από άντρες ή γυναίκες. Είναι επίσης γελοίο το πως η ομοφυλοφιλία ταυτίζεται από μεγάλο ποσοστό του κόσμου με κάποιας μορφής ανωμαλία. Πριν από κάποιες βδομάδες κυκλοφόρησε ένα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που παρουσίαζε ομάδες ρώσων νεοναζί να κλείνουν τυφλά ραντεβού με έφηβους ομοφυλόφιλους προκειμένου να τους συναντήσουν, να τους εξευτελίσουν, να τους βασανίσουν σεξουαλικά και στο τέλος να τους διαπομπεύσουν δημοσιοποιώντας τις προηγούμενες διαδικασίες στο ίντερνετ. Αυτό είναι ανωμαλία. Και η συγγεκριμένη ανωμαλία δεν αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό των ανθρώπων αλλά είναι καθαρό απότοκο ενός συστήματος που καλλιεργεί κάθε μορφής ρατσισμό και σεξισμό ώστε να προωθήσει πρότυπα, να ελέγξει καταστάσεις, να περιθωριοποιήσει κοινωνικές ομάδες, να διαιρέσει τους ανθρώπους και να αποκοιμήσει συνειδήσεις στη βεβαιότητα του σεξουαλικά ορθού.
Απέναντι στην ανωμαλία της επιβολής της όποιας κανονικότητας καλείται να αντιδράσει. Να αντιδράσει όχι μόνο για τον εαυτό του, ούτε μόνο για τους ομοφυλόφιλους αλλά για τη διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας απαλλαγμένης από το ρατσισμό και την ομοφοβία που αποτελούν ζωτικής σημασίας εργαλεία για τη συντήρηση του συστήματος που λέγεται "καπιταλισμός" και είναι έτοιμο να ρίξει στον "καιάδα" ανθρώπους λόγω της όποιας διαφορετικότητάς τους...

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Θα το παλέψουμε;



Στην Ελλάδα του μοντάζ, της γόβας και της σαχλαμάρας προφανώς η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τοποθετείται σε μικρά βαζάκια αστικού καθωσπρεπισμού, μάταιου lifestyleισμου και άκρατης θρησκοληψίας. Είναι ωραίο. Ο πρωτογονισμός της εποχής μας έχει χωθεί σε ευπρεπές ένδυμα, γυαλιστερό και χρηματοδοτούμενο. Στο όνομα αυτής της γαμημένης της δημοκρατίας αναπτύσσονται τα κατώτερα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου που πνίγουν τη συλλογική συνείδηση και αναδεικνύουν τον ατομισμό. Το παν είναι το άτομο. Αυτό λένε όλοι. Ο πρωθυπουργός, οι αστοί φιλόσοφοι, οι παπάδες, οι επιχειρηματίες και οι τραγουδιστές του προσωπικού ψευτονταλκά. Είναι πραγματικά ταλαντούχος αυτός που αξιοποιεί τις αρχές του διαφωτισμού για να επιβάλει το σκοτάδι.
Σε αυτό το σκοτάδι ζουν, μεγαλώνουν και εργάζονται άνθρωποι. Σε αυτό το σκοτάδι ένα αόρατο χέρι που λέγεται κράτος μαζεύει μετανάστες και τους χώνει σε κελιά. Άνθρωποι φυλακίζονται επειδή έχουν άλλο χρώμα δέρματος, επειδή μπήκαν στη χώρα από την πίσω πόρτα κυνηγημένοι από το δυτικό ιμπεριαλισμό ή τον τοπικό μισαλλόδοξο εθνικισμό. Από μικροί θυμάμαι στο δημοτικό παίζαμε "κλέφτες και αστυνόμους". Σήμερα το παιχνίδι έχει ενηλικιωθεί, μόνο που λείπει το πρώτο σκέλος του. Δεν υπάρχουν κλέφτες, υπάρχουν μόνο αστυνόμοι. Μπάτσοι που φυλάνε τους κλέφτες της καλης κοινωνίας και καταδιώκουν μετανάστες εργάτες. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το πως καταρρέουν οι παιδικοί μύθοι. Οι αστυνόμοι δεν κυνηγούν τους κακούς αλλά τους προστατεύουν. Ξεπερνώντας όμως την παιδική υπεραπλουστευμένη διαίρεση της κοινωνίας σε "καλούς και κακούς" και τη μανιχαϊστική προσέγγιση της τραγικότητας του χθες και του σήμερα, εστιάζω στην ταξική δομή της κοινωνίας. Στο γεγονός ότι μια τάξη ανθρώπων ζει εις βάρος κάποιας άλλης. Σίγουρα οι μετανάστες δεν ανήκουν στην τάξη των εκμεταλλευτών. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν την πιο αναπτυγμένη ταξική συνείδηση βιδωμένοι στα ακριβά γραφεία των μεγαλοεπιχειρήσεών τους και εξαιρετική αντίληψη της έννοιας του επιχειρηματικού διεθνισμού. Ξέρουν να διατηρούν ακέραια τα συμφέρονται της τάξης τους, να θρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, να στοχοποιούν κοινωνικές ομάδες, να χρησιμοποιούν τις θρησκείες για ιδιοτελείς σκοπούς και γενικότερα να ελίσσονται σα χαμαιλέοντες προσαρμοζόμενοι στις διαθέσεις της ελεύθερης αγοράς. Στο συγκεκριμένο κλαμπ ανθρώπων σίγουρα δεν ανήκουν οι μετανάστες εργάτες. Τα μέλη του συγκεκριμένου κλαμπ έχουν όνομα και ταυτότητα. Δεν είναι όυτε ο Γιάννης ο φούρναρης, ούτε η Μαρία η υπάλληλος, όυτε ο Αχμέτ ο οικοδόμος. Είναι οι καπιταλιστές. Αυτοί που ταυτίζουν τη χειραφετημένη και απελευθερωμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά κοινωνία, με τις χώρες του άλλοτε "υπαρκτού" σοσιαλισμού. Όμως νομίζω πως όλοι αυτοί οι μικροί βασιλιάδες δεν μπορούν να αποτρέψουν το δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση μόνο επικαλούμενοι τα στρεβλά "σοσιαλιστικά" πρότυπα του παρελθόντος, απλούστατα γιατί η ιστορία δεν είναι προϊόν υπακοής στα "warning" του συστήματος αλλά καθαρό προϊόν της ταξικής πάλης. Σε αυτή την πάλη έλληνες και ξένοι ενώνοντας τις γροθιές μας ίσως καταφέρουμε να αλλάξουμε την ιστορία. Ένας άλλος κόσμος χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση και πλεονεξία είναι εφικτός. Θα το παλέψουμε;
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους μετανάστες εργάτες της Αμυγδαλέζας!

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Τα χέρια μου.

Τα χέρια μου.
Γδέρνονται και ματώνουν
κάνουν σχήματα μπροστά στον ήλιο

κοροϊδεύουν τους περαστικούς
και έλκουν τη βρώμα της πόλης.
Μετά πλένονται.

Τα χέρια μου.
Λύνουν και ξελύνουν κόμπους
γίνονται γροθιά όταν χρειαστεί

δε θέλουν γάντια και επιδέσμους
γυμνά ζητούν τον πονο και την ηδονή.
Ίσως πληγωθούν.

Τα χέρια μου.
Χτίζουν συστήματα και ανθρώπους
κρατάνε σημαίες και σηκώνουν ψευδαισθήσεις

μα γκρεμίζουν κιόλας
σπάνε το γυαλί και κρατάνε την πέτρα.
Αυτήν που άλλα χέρια δε σηκώνουν.

Τα χέρια μου.
Τα θέλουν να βαράνε παλαμάκια
να χαιρετάνε και να προσεύχονται

όμως δεν είναι αυτοματοποιημένες μηχανές
ξέρουν τι παράγουν και για ποιον.
Κι ας δουλεύουν μηχανικά.

Τα χέρια μου.
Ιδρώνουν και κουράζονται
βγάζουν κάλους και γεμίζουν γρατζουνιές

όμως αγγίζουν το γυναικείο δέρμα
γλιστρούν σε απόκρυφα σημεία
και παραλύουν σε συγκεκριμένες ματιές.

Τα χέρια μου.
Η ιστορία τα ξεχνάει
θυμάται μόνο πρόσωπα που δεν είχαν χέρια

όμως τα χέρια γράφουν τις σελίδες και γεμίζουν τα βιβλία
όχι με τις λέξεις που αποτυπώνουν στο χαρτί
αλλά με τις πράξεις τους που αλλάζουν τον κόσμο.

Τα χέρια μου.