Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Απίστευτο περιστατικό στην εξεγερμένη Αγγλία!


Δεν κρύβω πως επιθυμία μου είναι να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Παρακολουθώντας όμως αυτούς που εκπροσωπούν το συγκεκριμένο χώρο αηδιάζω όσο δεν πάει! Κανονικότατα φερέφωνα της εκάστοτε εξουσίας υπερασπίζονται απροκάλυπτα τα συμφέροντά της επικαλούμενοι την ηθική ταξη, την εφαρμογή των νόμων, τη διατήρηση της υποτιθέμενης δημοκρατίας που απολαμβάνουμε... Α Η Δ Ι Α... Όχι άλλους Πρετεντέρηδες, όχι άλλες ξανθιές στις ειδήσεις, όχι άλλη παραπληροφόρηση, όχι άλλες γεμάτες τσέπες εκδοτών και μικρόνοων δημοσιογραφίσκων που εμείς ως στρατιώτες του καναπέ τους στηρίζουμε κάθε βράδυ στις 8.
Ξύπνα βολεμένε μικροαστέ, ξεκούνα! Τα ΑΜΕΑ σου έβαλαν τα γυαλιά. Τα ΑΜΕΑ παρά τα κινησιολογικά τους προβλήματα βγαίνουν να φωνάξουν για το μέλλον των παιδιών σου ενώ εσύ δεν έχεις χωνέψει ακόμα τη γαλοπούλα!
Ένα μάτσο ακριβά κοστούμια διχως πρόσωπα, δίχως συναίσθημα και λογική. Αυτό παρέχει η λαοπλάνα τηλεόραση. Απ' ότι φαίνεται παντού όχι μόνο στη χώρα μας. Γιατί αυτά τα συστήματα αλληλοβοηθιούνται, είναι αδερφάκια, εμείς είμαστε όμως τα παιχνιδάκια τους. Αξιοθαύμαστες οι ερωτήσεις του Άγγλου δημοσιογράφου. Μήπως σας θυμίζουν τις ερωτήσεις ενός συναδέλφου του (Νίκος Μαστοράκης 1973); Μόνο που αυτός δρούσε για χάρη ενός δικτατορικού καθεστώτος. Αλλά τελικα αναρωτιέμαι μήπως βιώνουμε μια δικτατορία που προσπαθούν να της φορέσουν μία μάσκα δημοκρατίας;
Κάθε μέρα λιώνει μπροστά στα μάτια μου αυτό το παγωμένο οικοδόμημα του καπιταλισμού αισθανόμενος τη φλόγα στις ψυχες των ανθρώπων που δεν υποτάσσονται σε κανέναν και δε λογοδοτούν πουθενά!
Υ.Γ.Παιδιά όλοι στον αγώνα της άκρας δεξιάς γιατί τώρα εκτός από τους μετανάστες κινδυνεύουμε έντονα και από τα ΑΜΕΑ!

ΑΗΔΙΑΖΩ...

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Μια βραδιά στον Τζίμη...



Σάββατο βράδυ στον Τζίμη Πανούση είναι σαν να δοκιμάζεις να κάνεις bungee jumping. Και στις δύο περιπτώσεις οι παλμοί της καρδιάς χτυπούν σαν τρελοί. Μόνο που στη μία περίπτωση πρόκειται για έκρηξη αδρεναλίνης ενώ στην άλλη για τρελό ξέσπασμα γέλιου...
Λεκτικές ακροβασίες γεμάτες υπαινιγμούς και σάτυρα, παραμόρφωση στον ήχο της κιθάρας που έσειε το πάτωμα, ακατανόητοι στίχοι που τόνιζαν μεγάλες αλήθειες, ενδυματολογικοι πειραματισμοι που έκρυβαν συμβολισμούς και άφθονο γέλιο είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά της παράστασης ενός από τους πιο ανατρεπτικούς και καινοτόμους καλλιτέχνες της χώρας... Ο αιώνιος συνειδησιακός αποστάτης της ψευτοκουλτούρας και της δηθενιάς, πιστός στον καυστικό του χαρακτήρα έκανε και τον κάθε πικραμένο και φοροχτυπημένο Έλληνα να γελά.
Παραθέτω τη μικρή συνέντευξη που του πήραμε με τους φίλους μου μετά την παράσταση εκμεταλλευόμενοι τη μαθητική μας ιδιότητα:
-Πιστεύετε ότι υπάρχει φιλία και ειλικρίνεια στην εποχή μας;
Τ.Π.-Πιστεύω ότι υπάρχουν όλα αυτά μα πάνω απ' όλα αχαλίνωτο sex και προσευχή, γιατι πάνε σε συνδυασμό αυτά τα δύο...
-Ποια είναι η άποψή σας για τις ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή μας;
Τ.Π.-Έχω τις καλύτερες απόψεις, αλλα επίσης συμφωνώ να γίνονται διάφορες παρεκκλίσεις με ζώα ώστε να βοηθήσουμε να επεκταθεί η ανωμαλία και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο...
-Ποιες είναι οι ευχάριστες και ποιες οι δυσάρεστες πλευρές του επαγγέλματός σας;
Τ.Π.-Μόνο δυσάρεστες. Ευχάριστο είναι αυτό που κάνουμε τώρα, που μπορώ και μιλάω με ανθρώπους και ανταλλάσσω απόψεις. Η δουλειά μου είναι πολύ δυσκολη γι αυτό προσπαθώ να αποτρέψω το γιό μου και την κόρη μου να την κάνουν.
-Πόσο σημαντική είναι πιστεύετε η έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση στη πορεία της ζωής μας;
Τ.Π.-Πιστεύω ότι η χειρότερη ξέρα που πρέπει να περάσουμε είναι η υπερπληροφόρηση , το overdose πληροφόρησης. Δηλαδη σε οδηγούνε να μπαίνεις στο ένα site και να βγαίνεις απ'το άλλο. Είναι όλα ένα ψέμα στο διαδίκτυο και μπλέκεις σε ένα κυκεώνα. Νομίζω πως πρέπει να αποφύγουμε την υπερπληροφόρηση.

Καθόλου snob αλλά προσιτός και με αστείρευτο χιούμορ απότελει ένα υπόδειγμα καλλιτέχνη...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...





























<<Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...>>



Μπέρτολτ Μπρεχτ






ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Αυτό χρειαζόταν. Αυτό έγινε. Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 η Ελλάδα δούλος, η Ελλάδα των γηπέδων, η Ελλάδα των realities, η Ελλάδα της σαπίλας και της άκρατης ματαιοδοξίας αντέδρασε. Αντέδρασε για χάρη ενός χαμένου τέκνου της, μιας τσαλαπατημένης αξιοπρέπειάς της και μιας φυλακισμένης ελευθερίας της.


Πριν από δύο χρόνια το χαμόγελο του Αλέξη Γρηγορόπουλου που από εκείνη τη μέρα και μέτα θα παρέμενε μια φωτογραφία στο σαλόνι της μητέρας του ήταν ικανό για να ξυπνήσει το χαμένο εγωισμό του μικροπρεπή Έλληνα. Σε μια κοινωνία που υμνεί τον υλισμό, που συντηρεί τον άρρωστο καπιταλισμό και που δεν έχει μέλλον, ο Αλέξης μέσω του θανάτου του έγινε ο γιος κάθε 50άρη, ο φίλος κάθε 15χρονου, η έμπνευση κάθε καλλιτέχνη, το κίνητρο κάθε εξεγερμένου, ο κόμπος στο στομάχι του κάθε εξουσιάζοντα. Όλη η χώρα εκείνη την περίοδο ήταν κινητοποιημένη άσχετα αν αργότερα της φόρεσαν την ταμπέλα της μειοψηφίας και των κουκουλοφόρων. Η μαθητική κοινότητα έκανε καταλήψεις όχι επείδη η τυρόπιτα είναι τρίγωνη αλλά επειδή ένας κρίκος της αλυσίδας της έλειπε. Πλήθος μαθητών κατέβαινε στο κέντρο για να αλλάξει τον κόσμο και να καθορίσει το μέλλον που σχεδιάζουν άλλοι αντί γι αυτούς. Οι φοιτητές πρωτοπόροι στον αγώνα έδιναν το πιο βροντερό παρόν στις πορείες και τους δρόμους. Οι μεσήλικες και οι αφανείς ήρωες της γενιάς του πολυτεχνείου στήριζαν με τον πιο εμφανή τρόπο την εξέγερση και την καθολική ρήξη με την εξουσία-δολοφόνο του Καραμανλή. Η παραγκωνισμένη τρίτη ηλικία στο όνομα του νεκρού Αλέξη κατέβηκε στους δρόμους και αποτέλεσε το πιο εύκολο θύμα σύλληψης των ρωμαλαίων ματατζήδων. Ο καλλιτεχνικός κόσμος άνθησε τραγουδώντας, ζωγραφίζοντας και παίζοντας θέατρο τα όνειρα του φίλου μας.


Κι όμως όλοι αυτοί είναι αλήτες! Με ποιο δικαίωμα σκέφτονται, με ποιο δικαίωμα αντιδρούν, με ποιο δικαίωμα καίνε το χριστουγεννιάτικο κατασκεύασμα που θρέφει την υπεροψία και τον μικροαστισμό μας; Αναρωτιούνταν τα ΜΜΕ.
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ήμουν 15 χρονών όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 έκανα όνειρα όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 γιόρταζα με φίλους όπως και ο Αλέξης. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 άκουγα punk μουσική όπως και ο Αλέξης. Αν είμαι λοιπόν τόσο επικίνδυνος για το σύστημα σας δολοφονήστε με όπως τον Αλέξη...
Αλέξη το όνομά σου πάντα θα κλωτσάει την εικονα του πιο συμβιβασμενου εαυτού μου... Δεν ξεχνώ φίλε...