Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί τον κοιτάς περίεργα;

Γιατί τον κοιτάς περίεργα γραφειοκράτη;
η γραβάτα σου θηλιά
το γραφείο οχυρό της μιζέριας σου
και η υπογραφή σου μάταια έγκριση

Γιατί τον κοιτάς περίεργα μικροαστέ;
ο καναπές σου ζεστος μα όχι η τόλμη σου
το όνειρο σου πολλαπλάσιο του χαρτονομίσματος
και η ψήφος σου ένα πιστόλι να σε κοιτάει

Γιατί τον κοιτάς περίεργα μπάτσε;
η στολή σου, στολή φυλακισμένου
η τάξη το αντικείμενό σου
η αταξία το δικό μου

Γιατί τον κοιτάς περίεργα φασίστα;
η πατρίδα κατασκεύασμα
ο ύμνος σου παράφωνος
και η σημαία ζαρωμένη, κουράστηκε

Γιατί τον κοιτάς περίεργα μεγαλοαστέ;
το τζάμι της ψυχής φιμέ, μη φανεί το κενό
ο ρόλος σου δυνάστης
η ντροπή κανενός, απουσία συναίσθησης

Κάποιος πείνασε και του πετάξατε ένα καρβέλι ψωμί
Κάποιος έμεινε στο δρόμο και του δώσατε μια κουβέρτα
Άλλος αρρώστησε και κάνατε διαγωνισμό φιλανθρωπίας
Ενώ ένας άλλος γλίτωσε φυλακή στη χώρα του και του προσφέρατε νέα
Υπήρχε και κάποιος που σκέφτηκε την επανάσταση,
όμως και πάλι τον κοιτάξατε περίεργα.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Το πέρασμα του πεζόδρομου


Βγήκα από το τρένο και άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά προς την έξοδο του μετρό. Από τα ακουστικά μου ακούγεται Σιδηρόπουλος. Μετρό-Πανεπιστήμιο. Πρωί πρωί ανηφορίζω τον πεζόδρομο για τη σχολή και αντικρύζω το οξύμωρο. Μεγαλοπρεπή κτίρια, αρχιτεκτονικά αξιοθέατα και προτομές αγαλμάτων γίνονται η πλάτη που ακουμπούν επαίτες και τοξικομανείς τα ταλαιπωρημένα τους κορμιά. Οι πλάτες των κτιρίων ίσως είναι προτιμότερες από τις πλάτες των ανθρώπων. Κάπου στο βάθος δέκα περίεργοι με ύφος κατασκόπου περιμένουν τον πελάτη να σηκωθεί. Έχει παράξενη συννεφιά και τον Παύλο διαδέχεται η "Ασημένια σφήκα" από Υπόγεια Ρεύματα. Προχωρώ. Αναρχικά συνθήματα ουρλιάζουν πάνω από την αφασία της πρέζας όμως αυτή σαν παιδοκτόνος μάνα αγκαλιάζει τα παιδιά της. Στραβό περπάτημα, σώμα πληγή και φωνή λαβωμένου στρατιώτη. Χέρια σε θέση ζητιανιάς όχι για επιβίωση αλλα για το αντίθετό της. Κάποιοι το κατορθώνουν και έρχονται ένα ευρώ πιο κοντά στην αγορά του θανάτου. Είμαι στη μέση του πεζόδρομου. Γύρω μου οι διεκδικητές της πρέζας ποικίλουν. Μια άλλοττε όμορφη κοπέλα με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, απογοητευμένοι επαναστάτες, πρώην χουλιγκάνια, γέροι άποροι, μάνα με δύο κόρες και ένα σακουλάκι στο χέρι, μετανάστες χωρίς προσδοκίες και γενικότερα άτυχοι περιστάσεων συνθέτουν ένα λούμπεν αποχαυνωμένο μείγμα που μοιάζει να ζητάει με μανία και πάθος το δυνάστη του. Αυτή η εικόνα του πεζόδρομου όμως ίσως να προσωποποιεί και μια πτυχή του σαπισμένου σου εαυτού, σκέφτηκα. Την πτυχή που φοβάται και που τρυπιέται στην πρώτη δυσκολία χωρίς να σηκώνει κεφάλι, την πτυχή που δε διαβάζει το σύνθημα στον τοίχο αλλά την ενοχλεί που βάφτηκε ο τοίχος, την πτυχή που αναζητά και αυτή στο ευρώ το όνειρο, την πτυχή που είναι ιδεολογικά άστεγη και συναισθηματικά άπορη. Έτσι χάνεται η ζωή "μέσα σε κίτρινους ανθρώπους/ βρώμικα τζάμια/ κι ανιστόρητους συμβιβασμούς" έλεγε η Κατερίνα Γώγου. Στο πάτωμα μια σύριγγα και δύο κόκκινες κηλίδες αίματος δηλώνουν το προηγούμενο πέρασμά τής αόρατης ευδαιμονίας. Φτάνω στο τέλος του πεζόδρομου. Οι ντίλερς αποχωρούν έχοντας εκπληρώσει το σκοπό τους ή το σκοπό άλλων και ένας έφηβος στη γωνία του κτιρίου δένει σφιχτά το μπράτσο του μ'ένα λάστιχο ώστε να βρει ευκολότερα τη φλέβα. Περνώ την Ακαδημίας. Δύο μπάτσοι συλλαμβάνουν ένα μετανάστη. Πουλούσε χαρτομάντηλα.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Αντίο...

Γεννημένη το '30. Πατρινιά, ισχυρός χαρακτήρας, ορφανή από πατέρα με άλλα τέσσερα αδέρφια. Το σεντούκι των αναμνήσεών της γεμάτο από εμφυλιακές συγκρούσεις καθώς ήταν γειτόνισσα του τότε αστυνομικού τμήματος της Πάτρας. Συχνά πυκνά στα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια μου διηγούταν τις ίδιες ιστορίες με τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια γεγονότα αλλά πάντα με το ίδιο απαράμιλλο πάθος. Πάντα δυναμική. Η δεκαετία του '50 τη βρήκε παντρεμένη. Απαλλαγμένη από τις κακουχίες του παρελθόντος διακρίνεται για την αστική της φινέτσα και την προσεγμένη της εμφάνιση. Ποτέ δεν υπήρξε αμιγώς νοικοκυρά καθώς εργαζόταν από πολύ νέα στα ελληνικά ταχυδρομεία. Ήταν μία από τις λίγες γυναίκες που οδηγούν στην Αθήνα και αυτό την καθιστά ανεξάρτητη. Ψηφοφόρος αρχικά της ΕΡΕ και μετά της ΝΔ όχι λόγω πεποιθήσεων αλλά συγκεκριμένων βιωμάτων. Οι υλικές στερήσεις του παρελθόντος την κάνουν να αγαπήσει την κατανάλωση. Προβαίνει σε κάποιες σημαντικές αγορές ωστόσο κάποιες φορές με υπερβολή. Υπήρξε δυνατό στήριγμα των παιδιών της και άτομο που καλώς ή κακώς εμπιστευόταν εύκολα. Θαύμαζε και έκανε συχνά αναφορές στη μητέρα της. Μετά το θάνατο του συζύγου της η νοσταλγία του παρελθόντος και οι μνημονικές αναδρομές πύκνωναν σε κάθε συζήτηση μαζί της μετά το φαγητό. Κάπου χαμένο σε αυτές τις μνήμες άρχισε να χάνεται και το μυαλό της. Έτσι λοιπόν το άλλοτε στοργικό βλέμμα της που με αγκάλιαζε και με έσφιγγε από αγάπη μετατράπηκε σε ένα κενό βλέμμα ενός ανοιακού ανθρώπου. Δείγματα της παρελθούσας αρχοντιάς της ήταν πια μόνο το σήκωμα του φρυδιού, ο τρόπος που καθόταν βάζοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο -όπως όλες οι σωστές κυρίες- και κάποια δαχτυλίδια που στόλιζαν ακόμη τα ροζιασμένα της δάχτυλα. Αυτή η γυναίκα ήταν η μητέρα του πατέρα μου και η μετέπειτα νταντά του γράφοντος, ο οποίος τη γνώρισε με τα μάτια ενός νεογέννητου βρέφους και σήμερα το απόγευμα την αποχαιρέτισε με την καρδιά ενός εφήβου.
Γιαγιά καλό σου ταξίδι...

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Η παγίδα της εθνικής ενότητας


Έμεινα έκπληκτος τις προάλλες βλέποντας τηλεόραση. "Έρχεται η Μέρκελ" οι τίτλοι σε όλα τα δελτία ειδήσεων. Πανικός, φόβος και μίσος πλασαρισμένο με μια αριστοτεχνική δόση πατριδολαγνίας και υποτελούς ηρωισμού σερβιρίστηκε αφειδώλευτα στις οθόνες των τηλεοράσεων γεννώντας ακόμη περισσότερο εθνικισμό σε ένα ζήτημα αμιγώς ταξικό. Ο "αντιστασιακός" και "αγωνιστής" δημοσιογράφος Γ.Φελέκης προέτρεψε τους υποδουλωμένους Έλληνες ως ένδειξη διαμαρτυρίας να κλειστούν όλοι στα σπίτια τους, όπως στην κατοχή, και να μη βγει κανείς στο δρόμο όσο η Μέρκελ θα συνομιλεί με τον έτερο "αγωνιστή" Α.Σαμαρά για τη σωτηρία της μητέρας πατρίδας...
Τι υποκρισία... Πρόκειται για συνειδητό αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης προς χάριν της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Την κρίση δεν τη γέννησε η κακιά γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ που μισεί τους Έλληνες ούτε ο αντίχριστος όπως πιστεύει μια άλλη μερίδα αυτού του περίεργου μορφώματος που λέγεται "δεξιά". Την κρίση τη γέννησε το ίδιο το σύστημα στο οποίο ζούμε. Αυτό το σύστημα λοιπόν έχει κάποιους υπηρέτες δημοσιογράφους οι οποίοι είναι ικανοί να μετουσιώσουν ακόμη και το κλείσιμο στο σπίτι σε μορφή πολιτικής έκφρασης και αντίδρασης -υπό το πρίσμα του πατριωτικού αισθήματος- προκειμένου να επιβιώσει το ετοιμοθάνατο αστικό πολιτικό κατεστημένο. Σε αυτή τη σούπα λοιπόν της νηπιακής πολιτικής επιχειρηματολογίας οι κορυφαίοι σεφ του συστήματος χρησιμοποιούν ως συστατικά το έθνος, την πατρίδα, την κατοχή, την αρχαιότητα, τον Κολοκοτρώνη, το Μεταξά, τη γαλανόλευκη και τον εθνικό ύμνο έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το πιάτο της εθνικής ενότητας. Όλοι μαζί λοιπόν φτωχοί και πλούσιοι Έλληνες να πολεμήσουμε τους κακούς Γερμανούς που γι ακόμη μια φορά πλήττουν την πατρίδα. Τραγικό.
Πάλι καλά υπάρχει ακόμη κόσμος που μάχεται και αντιστέκεται με κοινωνική και ταξική ματιά πάνω στην υφιστάμενη κρίση. Κόσμος που πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας γνωρίζοντας πως την κυκλοφορία την απαγόρευσε η ελληνική κυβέρνηση και όχι κάποιος αλλοεθνής κατακτητής. Κόσμος που διαδήλωσε ενάντια στη Μέρκελ γιατί στο πρόσωπό της είδε έναν πρωτεύοντα εκπρόσωπο του διεθνούς καπιταλισμού και όχι ένα γερμανό στρατηγό. Κόσμος που όσο και να τον φοβίζουν τόσο θα αντιστέκεται. Κόσμος που θέλγεται να είναι οργουελικός εγκληματίας της σκέψης και όχι υπερασπιστής της "νέας ομιλίας" του συστήματος. Κόσμος που όσο και να τον κοιμίζουν τόσο θα μένει ξύπνιος γιατί όπως λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και ίσως το έχω ξαναγράψει "Και τι δεν έκαναν για να με θάψουν, όμως ξέχασαν πως ήμουν σπόρος".

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Το φίδι θα το πνίξει η τροφή του


Συννέφιασε. Σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικά, προσωπικά, πνευματικά. Το φίδι έχει βγει από το αυγό του και ελίσσεται. Δαγκώνει τους μετανάστες, κυκλώνει τα πόδια των γυναικών σφίγγοντάς τα, βγάζει τη γλώσσα απειλητικά στους ομοφυλόφυλους, πληγώνει τους τοξικομανείς -χωρίς σύριγγες όμως- και δηλητηριάζει κάθε αντίσταση. Το φίδι ξέρει πως να κατακερματίζει την τροφή του σε μικρά κομμάτια προκειμένου τη καταβροχθίσει καλύτερα. Η κότα που γέννησε το αυγό ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσει το περιεχόμενό του.
Εύσωμοι και γυμνασμένοι άνδρες συνήθως καραφλοί με ένα χρυσό σταυρό στο λαιμό και ένα αρχαιοελληνικό σύμβολο κολλημένο στο μπράτσο μού χαλάνε τη μέρα. Ο φασισμός έχει εισχωρήσει στη ζωή μας και σαν ασθένεια εξαπλώνεται. Οι θιασώτες του αυτοπροβάλλονται ως αντισυστημικοί και αγωνιστές, τίμιοι και ανιδιοτελείς, καλοί χριστιανοί και νοικοκυραίοι. Εστιάζοντας σε έναν-έναν από τους χαρακτηρισμούς που τους κάνουν να νιώθουν περήφανοι θα προσπαθήσω να δω τι είναι. Η αντισυστημικότητα τους περιορίζεται στη διάσπαση του λαού και κατ'επέκταση του κινήματος σε μάυρους-άσπρους, αναρχοκομμουνιστές-έλληνες, ανώμαλους-σεξουαλικά ορθόδοξους, γυναίκες-άνδρες κοκ. Ο αγώνας τους αρκείται στον ξυλοδαρμό ή τη δολοφονία μεταναστών προς το παρόν. Η τιμιότητά τους είναι εμφανής στα βιογραφικά των επιφανών μελών και των εξεχόντων προσωπικοτήτων του κόμματος. Η ανιδιοτέλεια τους μοιάζει περισσότερο με μιντιακό μύθο καθώς τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες και τα αρχαιοελληνικά γράμματα πράττουν προς χάριν της αναβίωσης του πολυπόθητου εθνικοσοσιαλισμού. Ο χριστιανισμός τους δε με ενδιαφέρει, χέστηκα αν είναι ή δεν είναι πιστοί. Η νοικοκυρσύνη τους ταυτίζεται με του μικροαστού νεοέλληνα που πάντα έπνιγε κάθε εξεγερσιακό πνεύμα και συμπορευόταν με τα καπιταλιστικά κελεύσματα των καιρών, οπότε χαλάλι, ας κρατήσουν και την ιδιότητα των νοικοκυραίων. Μου είναι αδιάφορο.
Αυτοί λοιπόν είναι που καλλιεργούν το φασισμό. Τις προάλλες γύριζα στο Μαρούσι και βλέπω ένα ζευγαράκι γύρω στα 17 να τσακώνεται. Ο καυγάς αγριεύει και ξαφνικά βλέπω το αγόρι να εξαντλεί τον ανδρισμό του σε αλλεπάλληλα χαστούκια στο μάγουλο της κοπέλας του. Άλλη μέρα πήρα το τρένο και είδα δύο γέρους να εξαντλούν τον πατριωτισμό τους (που μου είναι παντελώς αδιάφορος ως έννοια) προσβάλλοντας μετανάστες και φωνάζοντας ότι καλά κάνουν και τους σκοτώνουν. Στα προαύλια των σχολείων οι "μη βαρβατάντρες" γίνονται αντικείμενο σχολίων.
Ανάμεσά μας εκκολάπτονται καθημερινά χιλιάδες μικροί φασίστες. Η χρόνια αχανής δικομματική παρουσία τους μορφοποιείται σε ένα νέο πολιτικό φορέα που ονομάζεται "χρυσή αυγή". Ο φορέας αυτός καλεί τους ψηφοφόρους να την ενισχύσουν για να ξεβρωμίσει ο τόπος. Όμως αν παρακάμψουμε το βιολογικό περιεχόμενο της βρωμιάς και τη μεταφορική χρήση της για τη δήλωση της διαφθοράς και του πολιτικού σκανδάλου που σαφώς είναι επικίνδυνη, υπάρχει μια βρωμιά που είναι πολύ όμορφη. Είναι αυτή που κατεβαίνει στους δρόμους και διαμαρτύρεται, αυτή που ονειρεύεται έναν άλλο κόσμο, αυτή που είναι αλληλέγγυα σε κάθε καταπιεσμένο και αυτή που ερωτέυεται ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος ή καταγωγής. Αυτή είναι η πραγματική αντισυστημική βρωμιά που φουντώνει και οι κρατούντες χρησιμοποιούν τους φασίστες ως πυροσβέστες για να σβήνουν τη φλόγα της. Είναι η βρωμιά που ανακάλυψα διαβάζοντας τα "βρώμικα χέρια" του Ζαν Πολ Σαρτρ, το "βρώμικο κόσμο" του Τσαρλς Μπουκόφσκι αλλά και ακούγοντας το "βρώμικο ψωμί" του Σαββόπουλου πριν γίνει ένας "μικροβιοφοβικός" καλλιτέχνης. Το σύστημα θεωρεί βρώμικό ό,τι θέλει να ανατρέψει την άθλια επικρατούσα κατάσταση, δηλαδή μια επανάσταση. Αυτό λοιπον κάνουν και οι φασίστες ξεβρωμίζοντας τον τόπο.
Το παραμύθι λοιπόν της εθνικής ενότητας το οποίο χρησιμοποιείται κατα κόρον τόσο από τους καπιταλιστές όσο και από τους φασίστες είναι ένα έξυπνο αλλά φαιδρό τέχνασμα για την απόκρυψη του ταξικού χαρακτήρα της κρίσης. Η λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ βρίσκεταί σε κάθε περίπτωση πάνω από τη λέξη Έλληνας. Ο γεωγραφικός εντοπισμός του ανθρώπου είναι κάτι τυχαίο όπως το να γίνει κάποιος Ολυμπιακός επειδή ήταν και ο πατέρας του. Αν λοιπόν κάποιοι αναγάγουν τον εθνικό χουλιγκανισμό σε μέθοδο επίλυσης καπιταλιστικών κρίσεων, ενθυμούμενοι τη δημοκρατία της Βαϊμάρης είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε ότι ηδονίζονται στο όνειρο ενός παγκόσμιου πολέμου, στρατοπέδων συγκέντρωσης, ολοκληρωτισμού και ρατσισμού. ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Ο δρόμος για τ'αστέρια θέλει αγώνα




"The more you can increase fear of drugs, crime, welfare mothers, immigrants and aliens, the more you control all of the people"
Noam Chomsky

Στην τόσο αληθινή αυτή φράση του μεγάλου διανοητή εγώ θα πρόσθετα ότι και ο φόβος ως προς κάθε τι ριζοσπαστικό και αριστερό είναι αυτό που μπορεί να κάνει μία από τις πιο διεφθαρμένες συντηρητικές παρατάξεις μιας χώρας να γίνει κυβέρνηση. Όχι μην τρελαίνεσαι δεν αναφέρομαι στη ΝΔ. Άλλωστε νικητής δεν είναι η ΝΔ. Είναι ο μικροαστικός φόβος, η λασπολογία και η έκδηλη κομμουνιστοφοβία που καλλιέργησε παραπέμποντας σε μετεμφυλιακές περιόδους. Για άλλη μια φορά μεγάλο κομμάτι του κόσμου δεν κατάλαβε το συμφέρον της τάξης του. Θέλησε να παραμείνει ραγιάς με ταυτότητα ευρωπαίου πολίτη. Όμως για να δεις τα αστέρια πρέπει να σηκώσεις κεφάλι...
Πίσω στη μικροαστική μνημονιακή πραγματικότητα λοιπόν. Οι γριούλες θα συνεχίσουν να βγαίνουν στον Παπαδάκη και να κλαίνε για την πενιχρή τους σύνταξη έχοντας ψηφίσει δεξιά. Οι 20.000 Αθηναίοι άστεγοι θα διευρύνουν το club τους. Οι μετανάστες θα αποτελέσουν είδος υπό εξαφάνιση από το 6,92% του εκλογικού σώματος. Οι άνεργοι θα είναι ικανοί να σχηματίσουν κόμμα και να κερδίσουν την κυβερνητική πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές. Στα σχολεία το μάθημα θα γίνεται μνημονικά χωρίς την ανάγκη βιβλίων και γενικότερα γραφικής ύλης. Στα προαύλια των πανεπιστημίων χαρούμενοι φοιτητές θα βολτάρουν με ασφαλίτες. Στους χώρους δουλειάς θα ανθίσει η μαρξιστική υπεραξία. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι θα συνεχίσουν να δαιμονοποιούν μόνο τη Μέρκελ αντί το σύστημα που τους θρέφει. Οι "ράδιο αρβύλα" θα συνεχίσουν να αναζητούν τον απολίτικο και μη διεφθαρμένο κοινό άνθρωπο που θα σώσει τη χώρα. Οι χιλιάδες διαδηλωτές θα εμπλουτίσουν τη γευσιγνωσία τους σε χημικά. Τα ΜΑΤ θα ενισχυθούν με κλιμάκια χρυσαυγιτών. Οι βιομήχανοι θα αυξήσουν τις ευγενικές χορηγίες και το φιλανθρωπικό έργο τους και οι χιλιάδες πιστοί στις εκκλησίες θα προσευχηθούν να μην υλοποιήσει αυτά που θέλει αυτός που ψήφισαν.
Δυστυχώς αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ έχουν το θράσος να αυτοπροσδιορίζονται σωτήρες μας. Όμως οι εποχές των σωτήρων νομίζω τελείωσαν. Οι ιστορίες τώρα πια γράφονται από τους λαούς. Μπροστά στο φόβο του λαού η δεξιά ανασυγκροτήθηκε σε ένα πολιτικό συνοθύλευμα το οποίο περιλαμβάνει από εθνικιστικά εως ακραία νεοφιλελεύθερα στοιχεία. Έχοντας απωλέσει κάθε είδους πολιτικό ήθος, επιστράτευσε τα πιο βρώμικα προεκλογικά μέσα αποκαλύπτοντας το πνευματικό background του χώρου της. Η επιχειρηματολογία της μου θύμισε αρκετά την απολογία του Γεωργίου Παπαδόπουλου μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος, ο οποίος υποστήριζε ότι προέβη στο πραξικόπημα υπό το φόβο κομμουνιστικού κινδύνου. Κάπως έτσι λοιπόν μετά το μνημονιακό πραξικόπημα οι σύγχρονοι συνταγματάρχες της δεξιάς προσπάθησαν να επιχειρηματολογήσουν με ανάλογο τρόπο προκειμένου να παραμείνει ζεστή η καρέκλα της εξουσίας. Αντικατέστησαν τον πολιτικό λόγο με κλισέ και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ο αριστερός είναι είτε μέλος της 17 Νοέμβρη, είτε εγγονός του Στάλιν, είτε Τούρκος πράκτορας, είτε ψυχοπαθής δολοφόνος, είτε κομιστής μεταναστών στη χώρα.
Φοβούνται. Κάλα κάνουν. Γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου ριζοσπαστικοποιήθηκε και έπαψε να τρώει το κουτόχορτο. Καμία κυβέρνηση "από τα πάνω" δεν είναι ικανή να λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα. Αποτελεσματική θα είναι η κυβέρνηση που θα μοιράσει την εξουσία στον ίδιο το λαό ώστε ο ίδιος να καθορίζει την τύχη του και όχι οι τεχνοκράτες και οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι των ισχυρών κέντρων εξουσίας. Μία τέτοια κυβέρνηση έχω την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να προέρχεται από τα δεξιά. Ο προοδευτικός κόσμος απαλλαγμένος από κάθε είδους σεχταρισμό από τη μία και οπορτουνισμό από την άλλη, καλείται να αγωνιστεί και να αποδείξει στους πραιτωριανούς του σύγχρονου συστήματος ότι μία άλλη κοινωνία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ "είμαστε όλοι στον υπόνομο, μερικοί από εμάς όμως κοιτάζουν τ'άστρα".

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Ανακοίνωση

Απουσιάζω λόγω πανελληνιακής σχιζοφρένιας, εξεταστικής ψυχοπάθειας και προσωρινής πνευματικής μονομέρειας... Παρακαλώ αφήστε το οποιοδήποτε μήνυμά σας μετά το χαρακτηριστικό ήχο:
ΥΓ: Όχι άλλες πολιτικές διαφημίσεις της ΝΔ τη νέα προεκλογική περίοδο! Έλεος πρέπει να συγκεντρωθώ λυπηθείτε με...

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Όχι άλλα συγχωροχάρτια σε δολοφόνους


Έφυγε. Και δεν έφυγε μόνος του. Πρόκειται για μια καθαρή δολοφονία. Το Δεκέμβριο του 2008 το πιστόλι το κρατούσε ένας μπάτσος και τον Απρίλιο του 2012 το πιστόλι το κρατούσε ένα ολόκληρο σύστημα. Αυτό του κέρδους, των αγορών, της πλήρους υποτίμησης της ανθρώπινης αξίας,του πολέμου, του ρατσισμού και του δήθεν πολιτικά και ηθικά ορθού. Οι εκπρόσωποί του θα εμφανισθούν ψυχικά συντετριμμένοι και ισχυρά συγκλονισμένοι για το συμβάν χωμένοι βαθια μες στα ακριβά κοστούμια τους και με τα μνημόνια στην τσέπη. Θα παρελάσουν στα παράθυρα των ειδήσεων φορώντας τις πένθιμες μάσκες τους όμως το μόνο που θα κάνουν είναι να διεκδικούν εκατομμύρια νέες αυτοκτονίες μέσω της εκλογικής τους υποψηφιότητας. Είναι αυτοί που σε τέσσερις συλλυπητήριες γραμμές προσπαθούν να εξαγνισθούν για το φόνο που έχουν διαπράξει.
Ένας άνθρωπος που έχει γεννηθεί στα δύσκολα χρόνια της ανέχειας του μεσοπολέμου, που έχει ζήσει την αυταρχικότητα του Ι.Μεταξά, τη σκληρότητα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τη βαναυσότητα του μετέπειτα εμφυλίου, το διχασμό και την υποκρισία της μαύρης δεκαετίας του 1950, τη φτώχεια και την πολιτική κρίση της δεκαετίας του 1960, τη λογοκρισία και την ανελευθερία της επταετούς χούντας, τη διάψευση του σοσιαλιστικού κινήτρου πολιτικών φορέων στη μεταπολίτευση και τα αλλεπάλληλα πολιτικά σκάνδαλα της δεκαετίας του 1990 έδωσε σήμερα τέλος στη ζωή του. Όχι για όλα τα παραπάνω. Αλλά για όλα τα παρακάτω: ΔΝΤ, τρόικα, μνημόνιο1, μεσοπρόθεσμο, μνημόνιο2. Αυτά ήταν το μορφοποιημένο πιστόλι στα χέρια του αυτόχειρα. Αυτός που κρατούσε όμως το πιστόλι είναι τα κόμματα του μνημονίου και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα. Είναι αυτοί που μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις για την προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, αυτοί που δε δίνουν λεφτα στην υγεία και στην παιδεία για να αγοράζουν νέους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αυτοί που ψεκάζουν με χημικά και δέρνουν τον κόσμο στις πορείες, αυτοί που σε πλήρη σύμπνοια με τα αστικά ΜΜΕ ασκούν τη χειρότερη μορφή προπαγάνδας, αυτοί που μετέτραψαν τις παρελάσεις σε χώρο προστασίας των επισήμων, αυτοί που χτίζουν φράχτες στον Εύρο, αυτοί που γίνονται φερέφωνα των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κέντρων εξουσίας, αυτοί που πουλάνε τη ζωή των παιδιών τους, αυτοί που χρησιμοποιούν τις εθνικές κορώνες ως δόλωμα για την εκπλήρωση των δικών τους επιδιώξεων. Ντροπή. Πραγματικά αισθάνομαι ντροπή για τη δολοφονία του 77χρονου από τους πραιτωριανούς του μνημονίου και όλους τους υπασπιστές τους.
Αυτός ο 77χρονος μπορεί να ήταν ο παππούς μου και ο Αλέξανρος Γρηγορόπουλος το 2008 μπορεί να ήταν ο αδερφός μου. Στη μνήμη τους λοιπόν σηκώνω ψηλά τη γροθιά. Όχι άλλα συγχωροχάρτια σε δολοφόνους.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Συνέντευξη στους κ.κ. Μηνά Χατζησάββα και Γιώργο Κόρρα



"Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα 'θελα να το λαβώσεις"
Τασος Λειβαδίτης

Αυτοί οι στίχοι του Λειβαδίτη μιλούν ατόφια στην ψυχή μου. Μίσος, απέχθεια, πογκρόμ εναντίον μεταναστών, ανθρωποκυνηγητά και άκρατη φυλετική βία είναι συχνά φαινόμενα στους δρόμους της Αθήνας. Το πιο λυπηρό είναι ότι όλα τα παραπάνω βρίσκουν γόνιμο έδαφος ανάπτυξης σε εφήβους. Πληθώρα 18άρηδων εγκλωβισμένη στο μικροαστικό όνειρο και στην πλουτολαγνεία έκκολάπτεται καθημερινά μέσα από τηλεοράσεις, περιοδικά και εφημερίδες. Η προοπτική του πλούτου αλλάζει και την οπτική γωνία από την οποία αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν για την κρίση δεν ευθύνεται το πολιτικό σύστημα, το κεφάλαιο και ο κάθε εκμεταλλευτής αλλά οι "βρωμιάρηδες και απολίτιστοι λαθρομετανάστες οι οποίοι καλά θα κάνουν να γυρίσουν στην πατρίδα τους". Τόσο απλά. Τόσο σκληρά. Τόσο άνανδρα. Μήπως ρε σύντροφοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όντως στην καρδιά του απέναντί μας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκεύματος, σεξουαλικής προτίμησης κοκ, ίσως να ζει το παιδικό μας πρόσωπό;
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μου χάρισαν απλόχερα ο ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας και ο σκηνοθέτης Γιώργος Κόρρας που με αφορμή την 21η Μαρτίου (παγκόσμια ημέρα εναντια στο ρατσισμό) ύστερα από κάλεσμά μας ήρθαν στο σχολείο μας να μιλήσουν για το ρατσισμό. Οι ίδιοι είχαν προταθεί στην ΟΛΜΕ να μιλήσουν στα σχολεία και έτσι ήρθαμε σε επαφή μαζί τους. Η προσέγγισή τους στο θέμα του ρατσισμού ήταν ουσιαστική εστιάζοντας στα αίτια, τα αποτελέσματα αλλά και τη στάση που πρέπει να έχουμε έναντι του ρατσισμού. Παραθέτω μία μικρή συνέντευξη που τους πήρα μετά το τέλος της εκδήλωσης με βοήθεια φίλων:
-Πως πήρατε την απόφαση να μιλήσετε για το ρατσισμό στα σχολεία;
ΜΧ: Λοιπόν κοίτα αυτός είναι υπεύθυνος της ιστορίας (ενν.Γ.Κ.). Είμαστε φίλοι από παλιά, πολύ παλιά και μάλιστα είχαμε κινητοποιήσει σχολεία και είχα κινητοποιήσει και εγώ ηθοποιούς φίλους μου, 6-7 άτομα και περιμέναμε να γίνει αυτό το πράγμα, να πάμε ο καθένας σε ένα σχολείο και να μιλήσουμε. Τελικά δεν ξέρω για ποιους λόγους δεν έγινε σε άλλα σχολεία. Ξέρεις δεν είναι πάντα οι συνθήκες κατάλληλες καθώς και οι διευθυντές παίζουν ρόλο. Εσείς έτυχε και ήσασταν παιδιά που σας άρεσε, το οργανώσατε και έγινε αυτή η ιστορία. Φαίνεται σε άλλα σχολεία δεν υπάρχει αυτή η οργάνωση και δεν έγινε. Τελικά έμεινα μόνο εγώ. Είπαμε να έρθουμε Τετάρτη γιατί χθες ήταν η δίκη και που πάλι δεν έγινε.
-Λέτε για τη δίκη της Σκορδέλη;
ΓΚ: Ναι είμαι μάρτυρας στη δίκη και χτες για μια ακόμη φορά πήγαμε στη δίκη και αναβλήθηκε. Αυτή δεν παρουσιάστηκε και ένας άλλος κατηγορούμενος έφερε χαρτί από γιατρό ότι από το άγχος έπαθε κολικο του νεφρού και δεν μπορούσε να έρθει κλπ. Ήταν μια συμπαιγνία, μια κωμωδία όλο αυτό το πράγμα και δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, ποτέ μα ποτέ. Σύμφωνα με τους νόμους θα αναβάλλεται επ' άπειρον.
-Σας ανησυχεί η άνοδος των ρατσιστικών ρευμάτων στη χώρα μας;
ΜΧ: Δεν είναι μόνο η χώρα μας. Νομίζω και έξω έχουν ανέβει πάρα πολύ αυτά τα στοιχεία.
-Και ιδιαίτερα στις ηλικίες μας
ΜΧ: Ναι γιατί υπάρχει η παραπληροφόρηση για τους νέους σήμερα. Αυτό που έγινε σήμερα στο σχολείο με τόσα παιδιά είναι μεγάλη ιστορία. Εγώ εντυπωσιάστηκα. Μακάρι να είχαν γίνει εκδηλώσεις και σε άλλα σχολεία και να είχαν πάει ηθοποιοί που ήθελαν. Κοίτα εμείς είμαστε ηθοποιοί και είμαστε λίγο περίεργοι με το ωράριο γιατί κοιμόμαστε αργά κλπ αλλά το αποφάσισα γιατί η θέση μου δεν είναι μακριά από αυτό το πράγμα. Και γω μετανάστης είμαι, οι γονείς μου από τη Μικρά Ασία είναι.
-Το θέμα είναι να επαναπροσδιοριστεί η έννοια της ανθρώπινης αξίας.
ΓΚ: Ακριβώς. Γι αυτό σας μίλησα για το humanismus. Σε αυτό στηρίζεται όλος ο πολιτισμός μας σήμερα. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι, ο Δαρβίνος, ο Φρόιντ, ο Μαρξ στηρίζονται πάνω σε αυτό. Όλοι.
-Θεωρείτε ότι η λύση σε κάθε μορφής επιβαλλόμενο φασισμό πρέπει να είναι εξεγερσιακή ή θεσμική; Ή μήπως εξεγερσιακά θεσμική;
ΓΚ: Και τα δύο. Πρέπει να γίνει δουλειά και στα δύο.
ΜΧ: Βασικά θέλει ανοιχτοσύνη ρε παιδί μου. Να μπορείς να βλέπεις και να κάνεις σιγά σιγά βήματα. Αυτό που έγινε σήμερα είναι ένα βήμα.
ΓΚ: Και να μην πιστεύεις ποτέ ότι σου λένε. Ακόμη και αυτό που σου λέω εγώ να το περνάς από τη διαδικασία της σκέψης σου. Να χρησιμοποιείς το μυαλό σου. Άμα χρησιμοποιείς το μυαλό σου ποτέ δε θα κάνεις λάθος. Άμα χάσκεις και λες αυτό μου το είπε αυτός άρα είναι έτσι, τότε το έχεις χάσει το παιχνίδι.
-Τελευταία ερώτηση. Θεωρείτε ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο για την κρίση που περνάμε;
ΓΚ: Είναι μια διέξοδος η τέχνη. Μας στηρίζει ηθικά και ψυχικά.
ΜΧ: Μπορώ να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια που είμαι στη δύναμη του εθνικού θεάτρου, πάει το θέατρο καταπληκτικά. Γεμίζει όλο. Έχει βέβαια φθηνό το εισιτήριο το εθνικό αλλά αυτό είναι ένα πολύ καλό σημάδι γιατί έχει κόψει ο κόσμος τα μπουζούκια κλπ και έρχεται θέατρο. Το θέατρο πέρα από τις ομάδες με νέα παιδιά που κάνουν πραγματικά πολύ καλή δουλειά, γιατί στην εποχή μας πχ δεν υπήρχαν τόσες ομάδες και σχήματα θεατρικά, πάει πάρα πολύ καλά. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος θέλει να του λες πράγματα και όχι μόνο στις κωμωδίες που πάνε για χαβαλέ αλλά με θέατρο καλό.
-Θέλουν οι άνθρωποι μέσα στην τόση απάθεια και αποβλάκωση να κινητοποιήσουν τη σκέψη τους.
ΜΧ: Τώρα με την κρίση που δεν υπάρχουν λεφτά το να έρχεται ο κόσμος στο θέατρο είναι κάτι. Είναι ένα κέρδος.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Σιχαίνομαι


Σιχαίνομαι τις πανελλήνιες. Το καουμπόικο στυλάκι του διευθυντή και τον Παπαδάκη κάθε πρωί στον αντ1. Κάθε είδους ξανθιά που μιλάει για τους σταρ και νομίζει ότι λύνει πυρηνική φυσική. Τον Παπαδήμο και κάθε γραβάτα απ' το συνάφι του. Σιχαίνομαι τους ελληναράδες που ως σύγχρονοι ειδωλολάτρες τρώνε, κοιμούνται και χέζουν φορώντας την ελληνική σημαία. Επίσης τα σκυλάδικα του απέναντι και το εκπαιδευτικό τους σύστημα. Σιχαίνομαι το ωράριο, τις παρελάσεις, τα εμβατήρια και τους επισήμους. Τις ειδήσεις των 8 και τους καπιτάλες που το παίζουν εργατιά. Τα πρόστυχα φορέματα του Σαββάτου και τη φιλοσοφία της γόβας που μαστίζει τη γυναικεία κοινότητα. Σιχαίνομαι τον προσβεβλημένο ανδρισμό κάποιων και την κάθε προσπάθεια επίδειξής του μέσω της κάθε μορφής αναπαραγώμενου σεξισμού. Τα γαριδάκια, τα lifestylίστικα περιοδικά και την αμερικάνικη πρεσβεία. Σιχαίνομαι τους ρουφιάνους και τους γλύφτες. Το οργανωμένο οπαδιλίκι και το βασικό μισθό. Τους πολυελαίους των εκκλησιών και τα φιμέ τζάμια. Σιχαίνομαι τον Καρβέλα και κάθε σαν αυτόν. Το καθημερινό τρέξιμο και την έλλειψη ειλικρίνειας. Τη χούντα και ότι ξέμεινε από αυτήν στην ελληνική αστυνομία. Επίσης τη γκαντεμιά του Μητσοτάκη και τις σαπουνόπερες. Σιχαίνομαι τον Κώστα Πρέκα και τον Αδόλφο Χίτλερ. Τις συναυλίες του Νταλάρα και το μνημόνιο. Τους ελεγκτές του τρένου και τις γυναίκες των "κάποιων". Σιχαίνομαι τα πολλά λεφτά για το ύφασμα και τη γιουροβίζιον. Τα τραγούδια δίχως νόημα και το βρετανικό χιούμορ. Επίσης αυτούς που νομίζουν ότι οι κομμουνιστές θα τους πάρουν τα σπίτια και τους κομμουνιστές που διψάνε να αποκτήσουνε σπίτια. Τα κλαρίνα και το χορό. Σιχαίνομαι τις κολλημένες τσίχλες κάτω από τα θρανία και τα κολλημένα μυαλά. Τα τσιγαριλίκια και τα τυπικά έγγραφα. Σιχαίνομαι την εξάρτηση και την απεξάρτηση. Τις ανορθόγραφες ταμπέλες, τη φιλανθρωπία των πλουσίων και όσους νομίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αριστερά.
Συγγνώμη σύντροφοι αλλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου... (και δεν τα έχω πει όλα!)

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Λοξοδρόμηση

Άνθρωποι,
πνίγονται στις σταγόνες του καθημερινού ιδρώτα τους
Φοβούνται,
το κουδούνισμα των κλειδιών στις σκουριασμένες πόρτες
Δε μιλούν,
για το πως σκαρφάλωσαν οι ρυτίδες στο πρόσωπό τους, πρόωρα, χωρίς ενοχή,
Απλώς ακούν,
γνέφοντας καταφατικά αλυσοδένουν την ιαχή του εσωτερικού τους ουρλιαχτού

Φιλάνθρωποι,
σε γυαλιστερά κλουβιά μοιράζουν ναρκωτικά ευτυχίας στους φτωχούς
Στο δρόμο,
δίπλα σε αγάλματα παγκακίων και εκκλησίες του δήμου απόρων, ο πολιτισμός μας
Βλέπουν τη θλίψη,
μονάδα μέτρησης το τετραγωνικό του διαμερίσματος, του υπαλληλικού γραφείου
Στο φανάρι,
έχει κολλήσει το κόκκινο εδώ και χρόνια, αντί στο χρώμα της ψυχής

Υπάνθρωποι,
φλερτάρουν με την ποινικά κολάσιμη αλήθεια
Καταζητούνται,
από μια πεσμένη ασπίδα και ένα κέρινο σπαθί, που λιώνει μέρα με τη μέρα
Σταυρώνονται,
από εκατομύρια ράσα και εκπροσώπους θρησκειών σε μικρόφωνα ναών
Μα σκέφτονται,
χωρίς κατευθυντήριες γραμμές και σύνορα, χωρίς προυποθέσεις και χάρτες διανόησης

Ανάμεσα τους εγώ, εσύ, αυτός,
συνθέτουμε το εμείς, την προσωπική αντωνυμία που πάντα φόβιζε
Αυτούς, που αρέσκονται στην εξουσιαστική αυταπάτη
Όμως μαζί, μορφοποιώντας τη γροθιά της προσδοκίας
ίσως μεθύσουμε και πάλι από την αίγλη της ουτοπίας...

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Μην κρύβεσαι, τους συμφέρει...


Κρύβονται. Όλοι κρύβονται. Τονίζω και πάλι εύχομαι να μην είναι η πανελληνιακή μου τρέλα που με κάνει να έχω αυτή την άποψη, αλλά μου φαίνεται ότι η απαραίτητη ορθή γωνία που πρέπει να σχηματίζει το κεφάλι με το λαιμό ώστε κάποιος να λέγεται περήφανος άνθρωπος, έχει φτάσει λιγότερο από τριάντα μοίρες. Σκυμμένα κεφάλια και υποταγμένες συνειδήσεις παντού.
Και σε παλιότερες αναρτήσεις τα ίδια έγραφα. Για ανθρώπους που κρυβόντουσαν. Μόνο που αυτοί κρυβόντουσαν για χρόνια στο μικροαστισμό τους, στην αναζήτηση του υλικού πλούτου, στην επιδίωξη της επίτευξης του μέγιστου καπιταλιστικού ιδανικού "Να γίνω καπιταλιστής", στο θάμπωμα από το γυαλιστερό, στο θαυμασμό του πρόσκαιρου, στην ακρόαση του εύπεπτου, στο μαλλί του κομμωτηρίου και στα κυβικά του αυτοκινήτου. Όμως αυτή η κουφάλα η κρίση φάνηκε πως κάτι άρχιζε να αλλάζει. Έγινε λόγος για κρίση αξιών, προτύπων και τρόπου ζωής. Ο κομφορμιστικός ανεμοστρόβιλος του συστήματος που επι χρόνια ρουφούσε ανθρωπάκια σταμάτησε. Λίγα τα μποφόρ σε περιόδους οικονομικής ύφεσης και αστικών πολιτικών αδιεξόδων. Φάνηκε λοιπόν πως στα συντρίμια του απερχόμενου μεταπολιτευτικού τυφώνα οι πληγέντες άρχιζαν να ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους. Το εφαλτήριό τους αυτή τη φορά όμως δεν ήταν οι αποβλακωτικές παροχές του συστήματος αλλά ο γνώμονας της κρίσης τους και του μυαλού τους. Τα θέατρα γέμισαν, οι βιβλιοθήκες ξεσκονίστηκαν και τα πόδια ξανάβγαλαν κάλους από τη διαδηλωτική ψυχεδέλεια.
Αισθάνομαι όμως ότι αυτός ο αγωνιστικός παλμός των τελευταίων μηνών έχει ακουμπίσει λίγο στο μαξιλάρι της αγανάκτησης χωρίς να κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του. Το σύστημα διαθέτει μηχανισμούς αντεπίθεσης και αυτό αντικατροπτίζεται στη σύνθεση της φασιστοφιλελεύθερης κυβέρνησης που παρελαύνει στις τηλεοπτικές οθόνες, κάνοντας μας να παρακαλάμε ότι έχουμε μυωπία και δεν είναι αλήθεια το αντικρυζόμενο θέαμα. Ο αυξανόμενος πεσσιμισμός πρέπει να δώσει τη θέση του στην αντίσταση, την ανυπακοή και την αμφισβήτηση.
EL PUEBLO UNIDO JAMAS SERA VENCIDO!