Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Όχι άλλα συγχωροχάρτια σε δολοφόνους


Έφυγε. Και δεν έφυγε μόνος του. Πρόκειται για μια καθαρή δολοφονία. Το Δεκέμβριο του 2008 το πιστόλι το κρατούσε ένας μπάτσος και τον Απρίλιο του 2012 το πιστόλι το κρατούσε ένα ολόκληρο σύστημα. Αυτό του κέρδους, των αγορών, της πλήρους υποτίμησης της ανθρώπινης αξίας,του πολέμου, του ρατσισμού και του δήθεν πολιτικά και ηθικά ορθού. Οι εκπρόσωποί του θα εμφανισθούν ψυχικά συντετριμμένοι και ισχυρά συγκλονισμένοι για το συμβάν χωμένοι βαθια μες στα ακριβά κοστούμια τους και με τα μνημόνια στην τσέπη. Θα παρελάσουν στα παράθυρα των ειδήσεων φορώντας τις πένθιμες μάσκες τους όμως το μόνο που θα κάνουν είναι να διεκδικούν εκατομμύρια νέες αυτοκτονίες μέσω της εκλογικής τους υποψηφιότητας. Είναι αυτοί που σε τέσσερις συλλυπητήριες γραμμές προσπαθούν να εξαγνισθούν για το φόνο που έχουν διαπράξει.
Ένας άνθρωπος που έχει γεννηθεί στα δύσκολα χρόνια της ανέχειας του μεσοπολέμου, που έχει ζήσει την αυταρχικότητα του Ι.Μεταξά, τη σκληρότητα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τη βαναυσότητα του μετέπειτα εμφυλίου, το διχασμό και την υποκρισία της μαύρης δεκαετίας του 1950, τη φτώχεια και την πολιτική κρίση της δεκαετίας του 1960, τη λογοκρισία και την ανελευθερία της επταετούς χούντας, τη διάψευση του σοσιαλιστικού κινήτρου πολιτικών φορέων στη μεταπολίτευση και τα αλλεπάλληλα πολιτικά σκάνδαλα της δεκαετίας του 1990 έδωσε σήμερα τέλος στη ζωή του. Όχι για όλα τα παραπάνω. Αλλά για όλα τα παρακάτω: ΔΝΤ, τρόικα, μνημόνιο1, μεσοπρόθεσμο, μνημόνιο2. Αυτά ήταν το μορφοποιημένο πιστόλι στα χέρια του αυτόχειρα. Αυτός που κρατούσε όμως το πιστόλι είναι τα κόμματα του μνημονίου και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα. Είναι αυτοί που μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις για την προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, αυτοί που δε δίνουν λεφτα στην υγεία και στην παιδεία για να αγοράζουν νέους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αυτοί που ψεκάζουν με χημικά και δέρνουν τον κόσμο στις πορείες, αυτοί που σε πλήρη σύμπνοια με τα αστικά ΜΜΕ ασκούν τη χειρότερη μορφή προπαγάνδας, αυτοί που μετέτραψαν τις παρελάσεις σε χώρο προστασίας των επισήμων, αυτοί που χτίζουν φράχτες στον Εύρο, αυτοί που γίνονται φερέφωνα των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κέντρων εξουσίας, αυτοί που πουλάνε τη ζωή των παιδιών τους, αυτοί που χρησιμοποιούν τις εθνικές κορώνες ως δόλωμα για την εκπλήρωση των δικών τους επιδιώξεων. Ντροπή. Πραγματικά αισθάνομαι ντροπή για τη δολοφονία του 77χρονου από τους πραιτωριανούς του μνημονίου και όλους τους υπασπιστές τους.
Αυτός ο 77χρονος μπορεί να ήταν ο παππούς μου και ο Αλέξανρος Γρηγορόπουλος το 2008 μπορεί να ήταν ο αδερφός μου. Στη μνήμη τους λοιπόν σηκώνω ψηλά τη γροθιά. Όχι άλλα συγχωροχάρτια σε δολοφόνους.