Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Ε και λοιπόν;

Τίποτα. Μυρίζει κάτουρο η άκρη του δρόμου. Στη γωνία πριν το περίπτερο κοιμάται ένας άνθρωπος. Ο παράπλευρος δρόμος φλερτάρει με την πρέζα και την ενοικίαση πρόσκαιρου ερωτισμού. Λίγο πιο πάνω μπάτσοι κυνηγάνε μετανάστες. Κάπου κάπου υπάρχουν ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια και νοικοκυραίοι που εκτονώνονται στο προ-πο. Στη διασταύρωση βρίζονται ταξιτζήδες για τη σειρά. Δυο κυρίες με τσάντες από τη λαϊκή σιχτιρίζουν τα λαμόγια που κατέστρεψαν τη χώρα. Γρήγορα σπίτι για μαγείρεμα και μεσημεριανό ύπνο. Το βράδυ σαπουνόπερα και μετά ειδήσεις. Φόβος μη χτυπήσει την πόρτα ο διαχειριστής. Στην προσποίηση της απουσίας. Στα σβησμένα φώτα και τη σιωπή. Καμιά φορά το επαναλαμβανόμενο «ενοικιάζεται» δημιουργεί την ασφάλεια της ανεπάρκειας που γίνεται κανονικότητα. «Στεναχωριέμαι αλλά πρέπει». «Νευριάζω αλλά άστο». Ένα σωρό ζευγάρια μάτια αρνούνται το χρώμα τους για την αντανάκλαση της αναμμένης οθόνης στους γυαλιστερούς βολβούς τους. Μα τι νόημα έχει ο ουρανός όταν τα μάτια είναι κλειστά; Τι νόημα έχει το άρωμα όταν η μύτες αποδέχονται την αξία του δακρυγόνου; Τι νόημα έχει η πραγματικότητα όταν τα χέρια που την αλλάζουν βαράνε παλαμάκια στο ενδεχόμενο του ακρωτηριασμού τους; Παρεξήγηση. «Είμαι έντιμος, πληρώνω τους φόρους μου και δεν είμαι τεμπέλης». Η ανέχεια ταυτίζεται με τη μη εντιμότητα και το κράτος μοιράζει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στους υπάκουους δια στόματος παρουσιαστών. Η γειτόνισσα άκουσε στο ραδιόφωνο πως "οι θυσίες τελειώνουν όπου να ‘ναι" και ξανάβαλε το παλιό ψηφοδέλτιο κάτω απ’το μαξιλάρι της.
Κάτι συνθήματα στα τσιμέντα της πόλης βρίζουν το μικροαστιλίκι. Κάποια άλλα, που απλώς δε γράφτηκαν, αδιαφορούν γι αυτό και το παρακάμπτουν. Άλλα φοβούμενα μην το τρομάξουν υποτάχθηκαν στη μιζέρια του. Κανένα όμως δεν το άλλαξε.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Ωραία ανοησία

Τι ωραία.

Στολίσαμε τη φτώχεια μας και είπαμε τα κάλαντα.

Ανάψαμε το τζάκι μπας και καεί η πλεονάζουσα απελπισία και επιδοθήκαμε σε μια σειρά από καλές πράξεις.

Δείγμα χριστιανοσύνης ή δείγμα ανθρωπιάς;

Δείγμα ακόρεστης ανοησίας.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Ο Δεκέμβρης

Από το 2008 και μετά ο Δεκέμβρης άλλαξε. Έπαψε να μυρίζει μελομακάρονο και κουραμπιέ. Έπαψε να φλερτάρει με την ξάπλα δίπλα στο τζάκι και τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Ακόμη και το παρελθόν του γύρω στο ’44 σκιάστηκε από κάτι άλλο, πιο φωτεινό. Μάλλον ωρίμασε μέσα από το ξέσπασμα της νιότης του. Έγινε συνειδητός αποστάτης της μικροαστικής μιζέριας. Πέταξε τη βέρα του, το χρυσό σταυρό που του κολλήσανε από τη βάφτιση στο στέρνο και τις παντόφλες που τον μετέφεραν από τους τοίχους του ενός δωματίου στο άλλο. Δεν ήταν πια ο ίδιος Δεκέμβρης. Πολέμησε το κρύο με τη φλόγα του δρόμου, την κατήφεια με το τραγούδι της εξέγερσης και την καταστολή με το ρομαντισμό της βιαιότητας. Δεν ντύθηκε Άγιος Βασίλης για να ξεγελάσει τα παιδιά του, ούτε προχώρησε στις γιορτινές καλές πράξεις. Αντίθετα έγινε πολύ κακός. Έκαψε το δέντρο της πλατείας, έγραψε στίχους της Γώγου σε βιτρίνες ακριβών μαγαζιών και υπερασπίστηκε την τιμή του νεκρού γιου του όπως ο εξεγερμένος τη ζωή του. Συγκρούστηκε με το φρουρό του κρατικού κάστρου που ενίοτε γίνεται δολοφόνος και του προξένησε τραύματα. Τραύματα που σήμερα επουλώνουν οι φασίστες. Συγκρούστηκε με πάθος και κόκκινο πείσμα. Δε λύγισε, ούτε υποκλίθηκε στην αστική νομιμότητα. Μίλησε όπως έπρεπε. Χωρίς να φοβάται μήπως του βάλει απουσία η καθηγήτρια ή μήπως τον απολύσει το αφεντικό ή μήπως του κόψει τη σύνταξη το κράτος. Είχε καρδιά εφήβου και το σώμα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που κατάλαβε πως καμιά φορά η μεταμεσονύκτια έκρηξη είναι προτιμότερη από το ηλιόλουστο σκοτάδι. Τελικά «μας έμαθε πολλά το αίμα του... Δεκέμβρη».

Δεν ξεχνώ 6/12/2008

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Τα κομμουνιστόμετρα της κνε έχουν πρόβλημα...


Πριν από δύο χρόνια η πολιτιστική πρόταση της κνε στο φεστιβάλ της ήταν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως "κομμουνιστές", goin'through. Η εικόνα νεαρών κομμουνιστών(;) να χορεύουν και να τραγουδούν στους ρυθμούς ενός μουσικού γκρουπ που τα κομμάτια του είναι ύμνοι του σεξισμού, του φτηνού lifestyle και του επιδιωκόμενου πλουτισμού ήταν πραγματικά αποκρουστική και αποτύπωνε με τον καλύτερο τρόπο το πώς η σεχταριστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, τελικώς σε κάνει να απομακρύνεσαι από αυτήν και να αποδέχεσαι στο φεστιβάλ σου τους ήχους ενός συγκροτήματος που προσκυνάει το χρήμα θυσιάζοντας μπροστά του κάθε ιδεολογικοπολιτικό πρόταγμα. Οι κατα τ'άλλα "κομμουνιστές", λοιπόν, goin'through είναι αυτοί που θα αντικαταστήσουν σε λίγες μέρες το κενό της Βανδή στο πλευρό του δηλωμένου φασίστα Σφακιανάκη. Πραγματική ειρωνεία. Κάποτε ο Nivo τραγουδούσε στο φεστιβάλ της κνε το "πόσο μαλάκας είσαι" μαζί με τους κνίτες, για να αποδείξει το αδιανόητο, δηλαδή ότι είναι κομμουνιστής, και σήμερα τραγουδάει στο έναστρον το "πόσο μαλάκας είσαι" μαζί με το Σφακιανάκη, για να αποδείξει το αυτονόητο, δηλαδή το πόσο δεν είναι κομμουνιστής... Σε κάθε περίπτωση η κνε θα πρέπει 1)να ανησυχεί για το γεγονός ότι έχει ίδια πολιτιστικά αντανακλαστικά με φασίστες όπως ο Σφακιανάκης, 2) να αλλάξει μουσικές επιλογές με ουσιώδη καλλιτεχνικά και ταξικά κριτήρια και 3) να μη χρησιμοποιεί καμουφλαρισμένους συστημικούς ήχους και στίχους προκειμένου να εκσυγχρονίσει με γελοίο τρόπο την αδιαμφισβήτητα πλούσια πολιτιστική της παράδοση... Αλήθεια, τελικά ποιος δικαιώθηκε...;

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Περί τραμπουκισμού λόγος


Παρουσιάζει ενδιαφέρον το να συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο πως η πραγματικότητα είναι τσακωμένη με τη λογική και η παράνοια είναι παντρεμένη με το συμβιβασμό και τη συγκαταβατικότητα της καθημερινής δουλικότητας στον ατομικό δρόμο. Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο πολύ γρήγορα η κυβερνητική προπαγάνδα βαφτίζεται είδηση, οι απεργίες λοιδορούνται ως μέσο εξυπηρέτησης συντεχνιακών συμφερόντων, η ριζοσπαστική πολιτικοποίηση των φοιτητών ταυτίζεται με κάθε είδους τραμπουκισμό και οι αποφάσεις των συλλογικών οργάνων τοποθετούνται στο καλάθι των αχρήστων. Απόρροια της σχιζοφρενούς προσαρμογής, πληθώρας φτωχών ανθρώπων, σε αυτή την πραγματικότητα, είναι η σταδιακή τάση των τελευταίων προς το μαζοχισμό και η αντίστοιχη τάση των εκμεταλλευτών τους προς την αξιοποίηση κάθε σαδιστικού μέσου για την επίτευξη των σκοπών τους. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα κοινωνικό μοντέλο που απαρτίζεται από δύο σκέλη, την προσταγή του εξουσιαστή και την υλοποίηση του εξουσιαζόμενου. Το κλειδί στην ομολογουμένως οργουελικής εμπνεύσεως μορφή κοινωνίας που κάποιοι οραματίζονται, είναι ως ένα βαθμό η διαρκής αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και η επακόλουθη τάυτιση της προσταγής με το ατομικό όνειρο του κάθε εξουσιαζόμενου.
Τις τελευταίες μέρες τα κανάλια έχουν γεμίσει τα παράθυρά τους με φιγούρες νέων προσώπων, καλών και πάνω απ'όλα ανεξάρτητων φοιτητών (οι περισσότεροι από αυτούς είναι αποδεδειγμένα μέλη της ΔΑΠ) που δε ζητούν τίποτε άλλο από το να ανοίξουν οι σχολές που έχουν κλείσει "κάποιοι άγνωστοι" παρακωλύοντάς τους το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στη δημόσια παιδεία. Κάποιοι πιο σκληροί βάλονται ευθέως εναντίον των άπεργών διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων και κάποιοι άλλοι είναι πιο ανεκτικοί, κατανοούν μεν τον αγώνα τους αλλά το πράγμα παρατράβηξε. Παρατράβηξε γιατί το ατομικό όνειρο του πτυχίου, της άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης και του γρήγορου και εύκολου κέρδους (η εξουσιαστική προσταγή δηλαδή που βαφτίστηκε ατομικό όνειρο) απομακρύνεται επικίνδυνα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι, είτε αυτοί με τη σκληρή γραμμή είτε αυτοί με την εξαντλημένη κατανόηση, έχοντας επιλέξει την πλευρά της ατομικής ανάδειξης και όχι της συλλογικής διεκδίκησης, είναι και θα συνεχίσουν να είναι για τα κυρίαρχα μίντια "τα καλά και αγνά παιδιά που αγωνίζονται για το αγαθό της γνώσης ενάντια σε κάποιες περιθωριακές ομάδες εργαζόμενων και φοιτητών του πανεπιστημίου που υπό το πρόσχημα της διαθεσιμότητας 1349 περιττών εργαζομένων κατά το υπουργείο (και όχι τη σύγκλητο) κρατούν παράνομα το πανεπιστήμιο κλειστό". Και κάπου εδώ γίνεται αισθητή η παρουσία της παράνοιας. Η στάση των συγκεκριμένων "ακομμάτιστων" και "ανεξάρτητων" φοιτητών υποτίθεται πως υπηρεττεί την εκπλήρωση του προσωπικού τους ονείρου να μορφωθούν, να εργαστούν και να βγάλουν λεφτά όμως στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να ξελασπώνει και να συντηρεί ένα βρώμικο και καταπιεστικό σύστημα που αφού πρώτα καλλιέργησε τις αυταπάτες του ατομικού δρόμου, της κοινωνικής κινητικότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού τώρα γεύεται τους καρπούς του έχοντας σαν εμπροσθοφυλακή την αόριστη αγανάκτιση μιας παθητικοποιημένης και υπάκουης μάζας.
Το κοινό σημείο συνάντησης των υπέρμαχων του άμεσου και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ανοίγματος του πανεπιστημίου, δηλαδή της κυβέρνησης, των ελεγχόμενων ΜΜΕ και των "αγανακτισμένων" φοιτητών, δεν είναι άλλο από την επιφανειακή προσέγγιση του ζητήματος μέσω της εστίασης στο αποτέλεσμα (το λουκέτο δηλαδή στην είσοδο της σχολής) και όχι στην αιτία του αποτελέσματος (το λόγο του κλεισίματος της σχολής). Η αναζήτηση της αιτίας αποτελεί απόκλιση από τη συστημική κανονικότητα και κατ'επέκταση από την προσταγή-ατομικό όνειρο. Συνεπώς, το να σκεφτεί κάποιος τους λόγους για τους οποίους 1349 άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο συνιστά ευθεία ρήξη με την εντολή του υπουργού και άρνηση του μοντέλου "διατάζω-υλοποιείς" που προωθούν. Κάπως έτσι, λοιπόν, ποινικοποιείται η σκέψη, το σπάσιμο της ατομικής λογικής και η συλλογική αντίληψη της πραγματικότητας. Κάπως έτσι όσοι αντιδρούν βαφτίζονται "τραμπούκοι", "εγκληματίες" και "περιθωριακά στοιχεία", κάπως έτσι τα κανάλια παίρνουν συνεντέυξεις μόνο από τους "αγανακτισμένους" φοιτητές και κάπως έτσι σήμερα το πρωί συμμετέχοντας στην περιφρούρηση της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων άκουσα με τα αυτιά μου μια "αγανακτισμένη" κοπελίτσα 18 χρονών να αντιπαραθέτει στο επιχείρημά μου ότι στην παρούσα κατάσταση θα δουλέυει για 300 ευρώ, τη φανταστική απάντηση "αυτή είναι η πραγματικότητα, θέλω να δουλεύω για 300 ευρώ, ανοίξτε το πανεπιστήμιο". Προφανώς για τη συγκεκριμένη κοπελίτσα το πανεπιστήμιο το έχω κλείσει εγώ και κάτι άλλοι τραμπούκοι και όχι ο υπουργός. Αν το σκεφτεί αυτό εντάσσεται αυτομάτως στην ομάδα των τραμπουκων και κάτι τέτοιο καθ'ομολογία Πρετεντέρη δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό.
Η συγκεκριμένη αποθέωση της παράνοιας μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Μόνο όταν ο "αγανακτισμένος" αποφασίσει να αλλάξει στρατόπεδο και να γίνει "συνειδητός αγωνιστής" τα πράγματα θα αλλάξουν και το μοντέλο "διατάζω-υλοποιείς" θα αντικατασταθεί από το μαρξιστικό "από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του". Η ριζοσπαστικοποίηση, όμως, δεν είναι ζήτημα ψυχολογίας. Δεν πρόκειται να ξυπνήσουν μια μέρα χιλιάδες άνθρωποι ταυτόχρονα, να αισθανθούν άσχημα για το κατάντημά τους και να απόφασίσουν να ακολουθήσουν το δρόμο της ανυπακοής. Αυτό μπορεί να γίνει σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Η ριζοσπαστικοποίηση αντίθετα είναι αποτέλεσμα της διαλεκτικής διαδικασίας ανάμεσα στο εκάστοτε πρόσωπο και στις υλικές συνθήκες στις οποίες κινείται. Τα πρόσωπα λοιπόν που ανήκουν στην ίδια τάξη όταν φτάσουν στο σημείο της υλικής ανεπάρκειας, την οποία ένα κομμάτι του κόσμου τη βιώνει ήδη, αναγκαστικά και συνειδητά θα καταλάβουν την ξεφτίλα του υπάρχοντος συστήματος και την αναντιστοιχία που το τελευταίο γεννά ανάμεσα στην κάλυψη των αναγκών τους και την αύξηση των κερδών όλων αυτών που ηγούνται στο σήμερα. Σε αυτό το σημείο θεωρείται κρίσιμος και ο ρόλος το ήδη υπαρχόντων τραμπούκων, οι οποίοι δεν πρέπει να κατακρίνουν γενικώς και αορίστως την όντως σιχαμερή λογικη του μικροαστισμού αλλά πρέπει να παρέμβουν οργανωμένα στη διάχυτη αγανάκτιση και να την κάνουν στοχευμένη πολιτική οργή. Οι τραμπούκοι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν το σύστημα σαν μια πρόληψη που πρέπει να παρακάμψουμε αλλά σαν μια πραγματικότητα που πρέπει να ανατρέψουμε.
Συμπερασματικά εφόσον για όλους αυτούς που κρατούν στα χέρια αυτό το σύστημα και συντηρούν αυτή την παράνοια, όποιος σκέφτεται διαφορετικά, αντιστέκεται και διεκδικεί, αμέσως δέχεται την ταμπέλα στου τραμπούκου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να το φωνάξω και γω με αντίστοιχη ειρωνία και σκέρτσο: "Είμαι και γω τραμπούκος!"

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Ζήτω το έθνος!

Μέρα εθνικής υπερηφάνειας. Στα μπαλκόνια κρέμονται σημαίες που στάζουν μικροαστισμό και θρασύδειλη εθνικοφροσύνη. Η πατημένη αξιοπρέπεια του εργάτη ντυμένη στα γαλανόλευκα παρελαύνει στις πασαρέλες του μιλιταρισμού μπροστά από εξέδρες επισήμων. Ο βηματισμός συγχρονίζεται με το εμβατήριο και το μυαλό με την ιστορική λήθη. Η λαϊκή πάλη ενάντια στη φρίκη του τότε καλπάζοντος ναζισμού παρουσιάζεται ως το «όχι» ενός «καλού» δικτάτορα και τ΄αντάρτικα τραγούδια του βουνού παραμερίζονται για το άκουσμα του εθνικού ύμνου. Ωραία εικόνα. Γιορτάζουμε την ταξική αντιφασιστική αντίσταση των προγόνων μας, κουνόντας τα σημαιάκια που μας έδωσαν αυτοί που τους εξόρισαν, παρελαύνοντας με τον τρόπο που μας έδειξαν αυτοί που τους έστελναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ψηφίζοντας τους πολιτικούς απογόνους αυτών που όταν ο ΕΛΑΣ πολεμούσε στο βουνό φυγαδεύονταν στο εξωτερικό. Αυτή η απατηλή φιέστα της 28ης Οκτωβρίου που εκφράζεται μέσα από την αναπαραγωγή θεσμών απολυταρχικών καθεστώτων, δεν αποδίδει σεβασμό στον αντιφασιστικό αγώνα του εξαθλιωμένου ανθρώπου της δεκαετίας του ’40 αλλά στη γραβάτα του πολιτικάντη του 2013. Η ιστορική μνήμη θα διατηρούσε τη σημασία της αναλλοίωτη, αν αυτοί που είναι στην εξέδρα των επισήμων, δεν την έβαζαν σε καλούπια εθνικισμού ώστε να κατασκευάζουν κάθε χρόνο την ίδια μέρα το άγαλμά τους. Αφού, λοιπόν, τιμούμε το θάνατο του ναζιστικού κτήνους με κτηνώδη εργαλεία ας παρελάσουμε, ας κουνήσουμε τα σημαιάκια μας και ας φωνάξουμε με χάρη: ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ελλάς ελλήνων, μπάτσων και αστών


Μπάτσος. Είναι αυτός που χρειάζεται στολή για να δηλώσει την κοινωνική ύπαρξή του. Είναι αυτός που τοποθετεί τον ακόρεστο κομπλεξισμό του κάτω από ένα κράνος και στη λαβή ενός γκλοπ. Μπάτσος είναι αυτός που νομίζει ότι ο Μαρξ είναι γερμανικό απορρυπαντικό και η απεργία κομμουνιστική τεμπελιά. Αυτός που εκτός υπηρεσίας αγκαλιάζει τον πληρωμένο έρωτα και εν ώρα υπηρεσίας τον συλλαμβάνει. Μπάτσος είναι ο Κορκονέας και ο Σβαρτσενέγκερ, ο Δένδιας και ο 22χρονος ΜΑΤατζής μπροστά στην τράπεζα. Γενικώς μπάτσος είναι αυτός που στο μεσοπόλεμο εφάρμοσε το ιδιώνυμο, που στην κατοχή μπήκε στα τάγματα ασφαλείας, που στα μεταπολεμικά χρόνια αποτέλεσε το παρακράτος, που στη χούντα στελέχωσε το ΕΑΤ-ΕΣΑ, που το ’74 υμνούσε τον Καραμανλή, που στη μεταπολίτευση ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και αυτός που σήμερα αμφιταλαντεύται μεταξύ νεοναζί και ελαφροδεξιάς. Κατα μία έννοια μπάτσος είναι αυτός που στην ταυτότητά του αναγράφεται το όνομα του εκάστοτε αφεντικού του. Αυτός που δε χτίζει αλλά γκρεμίζει κάθε πυλώνα αντίστασης και ελευθεριακής ενατένισης του μέλλοντος. Άλλωστε για να χτίσει κανείς πρέπει να είναι εργάτης. Όχι ένας φουσκωτός υπηρέτης της εξουσίας.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Αυτός είμαι εγώ...

Είμαι τα σκισμένα παπούτσια ενός μετανάστη. Είμαι ο ιδρώτας του και ο μόχθος του. Η ανάμνηση της πατρίδας του και τα 50 λεπτά στην τσέπη του παντελονιού του. Δε θέλω να καταλήξω ζητιάνος του μάταιου και του επικίνδυνα ακίνδυνου. Θέλω να ζω και να γουστάρω. Να μη λογαριάζω τεχνητούς περιορισμούς και αυτάρεσκα ψεύδη. Να μην κρατώ ματωμένα μαχαίρια και ακριβούς χαρτοφύλακες. Να αγωνίζομαι για το καλύτερο για όλους και όχι για το χειρότερο για τον άλλον, τον διαφορετικό. Γίνεται; Γίνεται να μη γίνω χειροκροτητής της σημαίας και τσιλιαδόρος του εγκλήματος; Δύσκολο. Τα πάντα είναι δύσκολα. Χωρίς φαί στο ψυγείο ψάχνω απεγνωσμένα τον φταίχτη. Τον έχω δει να κυκλοφορεί στους δρόμους, στις τηλεοράσεις και στα σκυλάδικα. Λάμπει χωρίς να φωτίζει και γενικώς κλειδώνει την πόρτα του λίγο πριν κοιμηθεί. Πιστεύει στο θεό αλλά όχι στον άνθρωπο. Κάποιοι τώρα τελευταία προσπάθησαν να με πείσουν πως αυτός ο φταίχτης της φτώχειας μου είναι τα σκισμένα παπούτσια, ο ιδρώτας και ο μόχθος του μετανάστη της διπλανής πόρτας. Μα... αυτός είμαι εγώ...

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Μανιφέστο αηδίας

Σιχαίνομαι τους φασίστες. Τους μπάτσους και τα παρακρατικά εθνίκια που μας πετάγαν πέτρες σήμερα στο κερατσίνι. Σιχαίνομαι τον Πορτοσάλτε και τους ομοίους του. Τους μικροαστούς που δε φυγάδευσαν τραυματισμένους συντρόφους. Τους κάθε λογής μικροαστούς. Σιχαίνομαι τις ανοιχτές τράπεζες και τις σφραγισμένες καταλήψεις. Τα δελτία των 8 και τους θεατές τους. Σιχαίνομαι το χθες και το προχθές αλλά όχι το αύριο. Τα περιφερόμενα αστικά κοστούμια και τους ειδικούς στο μοντάζ. Σιχαίνομαι τους φοιτητές που σκέφτονται μόνο την εξεταστική τους και όχι τη ζωή τους. Τους συνειδητούς απεργοσπάστες και τους ασυνείδητους επαναστάτες. Τις σειρήνες των περιπολικών και τα χέρια που πετούν τα δακρυγόνα. Σιχαίνομαι την έννοια του πρωθυπουργού και του υπουργικού συμβουλίου. Την ανατριχίλα στη θέαση της σημαίας και την αδιαφορία στις φασιστικές επιθέσεις. Σιχαίνομαι τα φράγκα τους και την εξουσία τους. Τα δεκανίκια τους και το φίδι που βγήκε από το αβγό. Γενικώς τώρα τελευταία ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ποιος ορίζει το σεξουαλικώς ορθό ρε φίλε;


Αηδιάζει και οργίζεται, ντρέπεται και φοβάται. Το μόνο που τον προσδιορίζει στους γύρω του, στους καθημερινούς σχολιαστές πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων που βλέπουν στο δρόμο, είναι η ρετσινιά του "κουνιστού", του "πούστη" και της "κραγμένης". Και ας μην έχει δώσει αφορμή.
Δε γούσταρε το μπλε, τα στρατιωτάκια και τα πιστόλια. Δε γούσταρε το ξύλο και τα μπρουτάλ χαρακτηριστικά που αποδίδονται στο αντρικό πρότυπο. Δε γούσταρε και τις γυναίκες. Αυτό το τελευταίο ήταν αρκετό ώστε να απαξιωθεί από την οικογένεια, τους προκατειλημένους φίλους, τους σεξιστές της διπλανής πόρτας. Είναι αλήθεια. Δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στις αντρικές προδιαγραφές που έθεσε ο πατέρας του για το γιο του. Δεν ένιωθε κάτι αντικρύζοντας ένα γυναικείο στήθος και δεν θέλησε ποτέ να διαβάσει playboy. Ήταν απλώς διαφορετικός.
Αυτό ήταν και το έγκλημά του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μια ολόκληρη κοινωνία οδηγεί άτομα σαν αυτόν στο περιθώριο ή στη γραφική δημοσιότητα των gay. Ντρέπεται κάθε μέρα. Δε θέλει να πουλήσει τη διαφορετικότητα του ούτε σε ξεπεσμένες συνουσίες ούτε σε ακριβά πάνελ. Θέλει να ζήσει με αξιοπρέπεια. Θέλει η διαφορετικότητά του να μην αποτελεί ειδοποιό διαφορά του ίδιου με την υπόλοιπη κοινωνία αλλά συνεκτικό δεσμό. Ίσως έχει μεγάλες απαιτήσεις. Ίσως και όχι.
Περπατάει στο δρόμο και μιλάει με κόσμο. Έχει ενδιαφέροντα και κλίσεις. Φοβάται όμως πως ποτέ δε θα ξεχωρίσει γι αυτά. Ξέρει πως πάντα πίσω από την πλάτη του θα υπάρχει ένας ψίθυρος. Ένα χέρι που θα καλύπτει τα ομιλούντα χείλη ώστε να αποκαλυφθεί σε τρίτους το μεγάλο μυστικό. Είναι η "πανέμορφη" στιγμή που ο ανδρισμός των σχολιαζόντων "αντρακλάδων" αναδύεται μέσα από κουτσομπολίστικες εκμυστηρεύσεις, υποκριτικές συμπεριφορές και κομπλεξικά ειρωνικά χαμόγελα. Όλα αυτά πάντα πίσω από την πλάτη της επικείμενης "αδερφής". Πέραν όμως από τη συγκεκριμένη κουτοπόνηρη αντιμετώπιση της διαφορετικής σεξουαλικής προτίμησης ενός ανθρώπου υπάρχει και η αμιγώς "αντρική" από αυτούς που όχι απλώς σχολιάζουν απαξιωτικά τους ομοφυλόφιλους αλλά επιδιώκουν να δείχνουν με κάθε τρόπο την απέχθειά τους προς αυτούς. Είναι αυτοί οι καλογυμνασμένοι νταγλαράδες που απλώς ψάχνουν θύματα. Και το θύμα τους πάντοτε προσδιορίζεται από τη διαφορετικότητά του, ανεξαρτήτως ποια είναι αυτή.
Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο καλείται να επιβιώσει, να αναπτύξει αντιστάσεις και να πολεμήσει γι αυτό που είναι και αισθάνεται. Είναι πραγματικά γελοίο το πως μια κοινωνία που υποτίθεται πως εξελίσσεται στο όνομα της προόδου, θέτει σε απολογητική στάση ένα μεγάλο μερίδιο ανθρώπων ακριβώς για το αν έλκονται σεξουαλικά από άντρες ή γυναίκες. Είναι επίσης γελοίο το πως η ομοφυλοφιλία ταυτίζεται από μεγάλο ποσοστό του κόσμου με κάποιας μορφής ανωμαλία. Πριν από κάποιες βδομάδες κυκλοφόρησε ένα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που παρουσίαζε ομάδες ρώσων νεοναζί να κλείνουν τυφλά ραντεβού με έφηβους ομοφυλόφιλους προκειμένου να τους συναντήσουν, να τους εξευτελίσουν, να τους βασανίσουν σεξουαλικά και στο τέλος να τους διαπομπεύσουν δημοσιοποιώντας τις προηγούμενες διαδικασίες στο ίντερνετ. Αυτό είναι ανωμαλία. Και η συγγεκριμένη ανωμαλία δεν αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό των ανθρώπων αλλά είναι καθαρό απότοκο ενός συστήματος που καλλιεργεί κάθε μορφής ρατσισμό και σεξισμό ώστε να προωθήσει πρότυπα, να ελέγξει καταστάσεις, να περιθωριοποιήσει κοινωνικές ομάδες, να διαιρέσει τους ανθρώπους και να αποκοιμήσει συνειδήσεις στη βεβαιότητα του σεξουαλικά ορθού.
Απέναντι στην ανωμαλία της επιβολής της όποιας κανονικότητας καλείται να αντιδράσει. Να αντιδράσει όχι μόνο για τον εαυτό του, ούτε μόνο για τους ομοφυλόφιλους αλλά για τη διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας απαλλαγμένης από το ρατσισμό και την ομοφοβία που αποτελούν ζωτικής σημασίας εργαλεία για τη συντήρηση του συστήματος που λέγεται "καπιταλισμός" και είναι έτοιμο να ρίξει στον "καιάδα" ανθρώπους λόγω της όποιας διαφορετικότητάς τους...

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Θα το παλέψουμε;



Στην Ελλάδα του μοντάζ, της γόβας και της σαχλαμάρας προφανώς η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τοποθετείται σε μικρά βαζάκια αστικού καθωσπρεπισμού, μάταιου lifestyleισμου και άκρατης θρησκοληψίας. Είναι ωραίο. Ο πρωτογονισμός της εποχής μας έχει χωθεί σε ευπρεπές ένδυμα, γυαλιστερό και χρηματοδοτούμενο. Στο όνομα αυτής της γαμημένης της δημοκρατίας αναπτύσσονται τα κατώτερα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου που πνίγουν τη συλλογική συνείδηση και αναδεικνύουν τον ατομισμό. Το παν είναι το άτομο. Αυτό λένε όλοι. Ο πρωθυπουργός, οι αστοί φιλόσοφοι, οι παπάδες, οι επιχειρηματίες και οι τραγουδιστές του προσωπικού ψευτονταλκά. Είναι πραγματικά ταλαντούχος αυτός που αξιοποιεί τις αρχές του διαφωτισμού για να επιβάλει το σκοτάδι.
Σε αυτό το σκοτάδι ζουν, μεγαλώνουν και εργάζονται άνθρωποι. Σε αυτό το σκοτάδι ένα αόρατο χέρι που λέγεται κράτος μαζεύει μετανάστες και τους χώνει σε κελιά. Άνθρωποι φυλακίζονται επειδή έχουν άλλο χρώμα δέρματος, επειδή μπήκαν στη χώρα από την πίσω πόρτα κυνηγημένοι από το δυτικό ιμπεριαλισμό ή τον τοπικό μισαλλόδοξο εθνικισμό. Από μικροί θυμάμαι στο δημοτικό παίζαμε "κλέφτες και αστυνόμους". Σήμερα το παιχνίδι έχει ενηλικιωθεί, μόνο που λείπει το πρώτο σκέλος του. Δεν υπάρχουν κλέφτες, υπάρχουν μόνο αστυνόμοι. Μπάτσοι που φυλάνε τους κλέφτες της καλης κοινωνίας και καταδιώκουν μετανάστες εργάτες. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το πως καταρρέουν οι παιδικοί μύθοι. Οι αστυνόμοι δεν κυνηγούν τους κακούς αλλά τους προστατεύουν. Ξεπερνώντας όμως την παιδική υπεραπλουστευμένη διαίρεση της κοινωνίας σε "καλούς και κακούς" και τη μανιχαϊστική προσέγγιση της τραγικότητας του χθες και του σήμερα, εστιάζω στην ταξική δομή της κοινωνίας. Στο γεγονός ότι μια τάξη ανθρώπων ζει εις βάρος κάποιας άλλης. Σίγουρα οι μετανάστες δεν ανήκουν στην τάξη των εκμεταλλευτών. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν την πιο αναπτυγμένη ταξική συνείδηση βιδωμένοι στα ακριβά γραφεία των μεγαλοεπιχειρήσεών τους και εξαιρετική αντίληψη της έννοιας του επιχειρηματικού διεθνισμού. Ξέρουν να διατηρούν ακέραια τα συμφέρονται της τάξης τους, να θρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, να στοχοποιούν κοινωνικές ομάδες, να χρησιμοποιούν τις θρησκείες για ιδιοτελείς σκοπούς και γενικότερα να ελίσσονται σα χαμαιλέοντες προσαρμοζόμενοι στις διαθέσεις της ελεύθερης αγοράς. Στο συγκεκριμένο κλαμπ ανθρώπων σίγουρα δεν ανήκουν οι μετανάστες εργάτες. Τα μέλη του συγκεκριμένου κλαμπ έχουν όνομα και ταυτότητα. Δεν είναι όυτε ο Γιάννης ο φούρναρης, ούτε η Μαρία η υπάλληλος, όυτε ο Αχμέτ ο οικοδόμος. Είναι οι καπιταλιστές. Αυτοί που ταυτίζουν τη χειραφετημένη και απελευθερωμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά κοινωνία, με τις χώρες του άλλοτε "υπαρκτού" σοσιαλισμού. Όμως νομίζω πως όλοι αυτοί οι μικροί βασιλιάδες δεν μπορούν να αποτρέψουν το δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση μόνο επικαλούμενοι τα στρεβλά "σοσιαλιστικά" πρότυπα του παρελθόντος, απλούστατα γιατί η ιστορία δεν είναι προϊόν υπακοής στα "warning" του συστήματος αλλά καθαρό προϊόν της ταξικής πάλης. Σε αυτή την πάλη έλληνες και ξένοι ενώνοντας τις γροθιές μας ίσως καταφέρουμε να αλλάξουμε την ιστορία. Ένας άλλος κόσμος χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση και πλεονεξία είναι εφικτός. Θα το παλέψουμε;
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους μετανάστες εργάτες της Αμυγδαλέζας!

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Τα χέρια μου.

Τα χέρια μου.
Γδέρνονται και ματώνουν
κάνουν σχήματα μπροστά στον ήλιο

κοροϊδεύουν τους περαστικούς
και έλκουν τη βρώμα της πόλης.
Μετά πλένονται.

Τα χέρια μου.
Λύνουν και ξελύνουν κόμπους
γίνονται γροθιά όταν χρειαστεί

δε θέλουν γάντια και επιδέσμους
γυμνά ζητούν τον πονο και την ηδονή.
Ίσως πληγωθούν.

Τα χέρια μου.
Χτίζουν συστήματα και ανθρώπους
κρατάνε σημαίες και σηκώνουν ψευδαισθήσεις

μα γκρεμίζουν κιόλας
σπάνε το γυαλί και κρατάνε την πέτρα.
Αυτήν που άλλα χέρια δε σηκώνουν.

Τα χέρια μου.
Τα θέλουν να βαράνε παλαμάκια
να χαιρετάνε και να προσεύχονται

όμως δεν είναι αυτοματοποιημένες μηχανές
ξέρουν τι παράγουν και για ποιον.
Κι ας δουλεύουν μηχανικά.

Τα χέρια μου.
Ιδρώνουν και κουράζονται
βγάζουν κάλους και γεμίζουν γρατζουνιές

όμως αγγίζουν το γυναικείο δέρμα
γλιστρούν σε απόκρυφα σημεία
και παραλύουν σε συγκεκριμένες ματιές.

Τα χέρια μου.
Η ιστορία τα ξεχνάει
θυμάται μόνο πρόσωπα που δεν είχαν χέρια

όμως τα χέρια γράφουν τις σελίδες και γεμίζουν τα βιβλία
όχι με τις λέξεις που αποτυπώνουν στο χαρτί
αλλά με τις πράξεις τους που αλλάζουν τον κόσμο.

Τα χέρια μου.


Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Φυλακισμένη κραυγή

Φωνάζει.
Μέσα σε ψεύτικες γυάλες.
Είμαι ύποπτος. Είμαι ύποπτος. Είμαι ύποπτος.

Το λέει το κράτος.
Οι φυλλάδες στο περίπτερο.
Τα σκονισμένα βλέμματα πίσω απ'τα πατζούρια.

Τα χέρια του φέρουν σημάδια.
Είναι οι χειροπέδες που πιέζουνε το αίμα.
Είναι οι χειροπέδες που το κάνουν να εκρήγνυται.

Στα κεφάλια των αστών.
Στις σελίδες της ιστορίας.
Στα φωτογραφικά φίλμ.

Μυρίζει.
Τον ιδρώτα των προηγούμενων.
Τα σφινωμένα όνειρα στα τούβλα του κελιού.

Ριζώσανε.
Τα πάθη κ' οι αγωνίες.
Σε ένα ξέσπασμα, στην απουσία της τροφής.

Ποια τροφή;
Υπερτροφικές κραυγές περικυκλώνουν το μέσα, το έξω και το παρακεί.
Παχύσαρκες φιλοδοξίες παρκάρουν στο γκαράζ του γείτονα. Κι ας είναι καλός άνθρωπος.

Άκου, είπε.
Το φως δεν πέφτει στα κεφάλια των ανθρώπων και το σκοτάδι δε θρέφει την περίσκεψη.
Αρχή του τέλους ή λάθος της αρχής.

Θα δείξει.
Σπουδαγμένοι διοπτροφόροι τον κατηγόρησαν.
Κάθισαν στα έδρανα του θράσους και ζήτησαν λίγη δικαιοσύνη.

Τι ψέμα.
Δε θέλει δικαιοσύνη. Θέλει δίκαιους ανθρώπους.
Θέλει η σταγόνα να βρέχει το ίδιο όλα τα χείλη.

Μα ποιος τον ακούει.
Ποιος ακούει την κραυγή σε μια χώρα απονομιμοποιημένου ήχου;
Ίσως η καθαρίστρια του διπλανού κτιρίου ή ο επιστάτης.

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Λεκτικός αυτοματισμός


Φως στο άδειο δωμάτιο. Φωνές παιδιών, ξεχασμένα γέλια από ένα πρόσφατο παρελθόν. Ρίγος από ένα άλλοτε άγγιγμα και μισογεμάτο ποτήρι κρασί στο ξύλινο τραπέζι. Κάπως έτσι η μοναχικότητα σφίγγει το χέρι της πραγματικότητας και παντρεύονται. Στο σήμερα, στο χθες και στο μεθαύριο. Στο αύριο δίνω πάντα μια ευκαιρία.
Κάποιοι παραείναι χαρούμενοι. Θα φταίει το γεμάτο ψυγείο ή το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ. Μπορεί όμως να ευθύνεται και ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Σίγουρα κάτι συμβαίνει αλλά δεν το εξηγεί κανένας. Οι επιστήμονες το βλέπουν μέσα από τα βιβλία, οι δημοσιογράφοι από τα γεγονότα, οι παπάδες από την αγία γραφή και οι φτωχοί από την πείνα τους. Κομμένα λουλούδια από ένα σαπισμένο κήπο πετάχτηκαν στο δρόμο και τα πατούν κάθε μέρα τα φορτηγάκια των κηπουρών. Εκεί ξανάρχεται η μοναχικότητα. Το ερωτηματικό που αιωρείται πάνω από κάθε κεφάλι ευθυγραμμίζεται και μια παύλα, ένα κενό, αναπαράγει την ατομική απελπισία. Το μισογεμάτο ποτήρι κρασί ξαναγεμίζει στο ξύλινο τραπέζι και μεγαλώνει το βάρος στο στήθος που αισθάνεται ο κάθε μοναχικός. Ανεκπλήρωτα συναισθήματα, απογοήτευση και αίσθηση προδοσίας ερωτοτροπούν προκλητικά ,μπροστά στα μάτια του απατηθέντος πλασάροντάς του για μια ακόμη φορά ψέμα. Μα και το ψέμα δίνει αξία στην αλήθεια, στην αλλαγή και στην ψυχοπάθεια. Αμφίσημος ο λόγος μα αυτόματος. Η δομή αρχίζει να παραλύει ακόμη και στη σειρά των λέξεων. Ιδρωμένα συνθήματα και κουρασμένες προσμονές συνθέτουν την καλοκαιρινή σιέστα. Κι όμως κάποιοι έχουν τη θρασύτατη αντοχή να χορεύουν ακόμη στις πίστες. Χιλιάδες τακούνια τρυπούν τα καλογυαλισμένα πατώματα όπως οι σφαίρες τα κρανία ανθρώπων στο "κάπου αλλού", στο "μακριά από μας". Χιλιάδες γαρύφαλλα το έσκασαν από τις φωτογραφίες του Μπελογιάννη και σκορπίστηκαν σε κέντρα "διασκέδασης". Χιλιάδες σκύλοι σκοτώνουν στο όνομα του Τσιτσάνη. Εικόνα "ευημερίας" και "πλουτισμού". Η ευτυχία μετριέται με αλκοτέστ κι η δυστυχία με κρυφούς αναστεναγμούς. Μα όλα αυτά δεν είναι παρά καθρέφτισμα μιας χρόνιας κοινωνικής μοναχικότητας που ψάχνει απεγνωσμένα φίλους, οι οποίοι λείπουν. Άλλος σε ένα δελτίο ειδήσεων, άλλος σε μια αγοραπωλησία και ένας τρίτος στη Μύκονο. Δεν υπάρχει κοινή αγωνία, κοινή κραυγή. Μάλλον την έβαλαν στο αθόρυβο οι τεχνοκράτες, οι διαμορφωτές υποχρεώσεων και καταστροφείς δικαιωμάτων. Κάποτε η άνοιξη άνθιζε σε ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα και μια κίνηση γυναικείου κορμιού. Σήμερα κρύβεται στην παρακμή, στη νοσταλγία της άλλοτε αθωότητας των ανθρώπων, των συνειδήσεων, των λύσεων στο πρόβλημα. Μοναχικότητα λοιπόν. Αυτή στραγγαλίζει την ορμή. Αυτή ευθύνεται για όλα.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Κινηματικό οξυγόνο


Ήταν ένα αδιάφορο απόγευμα Τρίτης. Μόλις είχα δώσει το πρωί το πρώτο μάθημα του εαρινού εξαμήνου και δε σκεφτόμουν τίποτε άλλο από το να ξαπλώσω και να κοιμηθώ το υπόλοιπο της ημέρας. Γύρω στις 7:00 άρχισε να δονείται το κινητό και τα ερχόμενα μαντάτα από την άλλη πλευρά της γραμμής σε λίγο θα δονούσαν το μυαλό και το σώμα μου. Ένας φίλος με ενημέρωσε πως το ίδιο απόγευμα η κυβέρνηση έβαλε λουκέτο στην ΕΡΤ απολύοντας παράλληλα όλο το προσωπικό και οι εργαζόμενοι παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια τους καλούσαν τον κόσμο στο ραδιομέγαρο.
Είναι εκπληκτικό το να συνειδητοποιείς τη δύναμη του κινηματικού οργασμού. Αμέσως μετά το τηλεφώνημα σηκώθηκα, ντύθηκα, έπνιξα την προ ολίγου ραθυμία μου, πήρα μια τσάντα και βρέθηκα στην ΕΡΤ. Βρέθηκα ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που εξωτερίκευσε αυθόρμητα και εκκωφαντικά μια ενδόμυχη και για ένα χρόνο ανέκφραστη αηδία για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία. Σημαίες, συνθήματα, τραγούδια, πανώ, συζητήσεις είχαν μετατρέψει το χώρο σε ένα κύτταρο αναγκαίας αντίστασης, αλληλεγγύης, ανατροπής και ταυτόχρονης αυθόρμητης πολιτιστικής παραγωγής. Γιατί οι συνειδήσεις των ανθρώπων είναι σαν τις πόρτες. Ανοίγουν όταν ξημερώνει, τρίζουν όταν φυσάει και κλειδώνουν με το μάυρο της νύχτας. Παρά το γεγονός ότι ώρα με την ώρα νύχτωνε στο προαύλιο της ΕΡΤ, όλοι οι παρόντες είχαν την εντύπωση πως ξημέρωνε. Ξημέρωνε η νύχτα της εξουσίας. Η ώρα που αυτή θα έπρεπε να κλειδωθεί στα ακριβά αστικά γραφεία της για να ακούσει το θόρυβο, τη φασαρία. Τη φασαρία όχι μόνο των απολυμένων της ΕΡΤ αλλά και των ανέργων, των επιταγμένων, των υπό καθεστώς ενδεχόμενης απόλυσης εργαζομένων, των φαληρισμένων αυτοαπασχολούμενων, των φοιτητών, των κυνηγημένων μεταναστών και δε συνεχίζω γιατί η λίστα δε σταματάει. Από τη στιγμή που η άναρθρη κραυγή αγανάκτισης μεταποιείται σε κλειστή σφιχτή γροθιά με συνειδητή κατεύθυνση, το εκάστοτε εξουσιάζον υποκείμενο πρέπει να αρχίσει να αναζητά γάζες, επιδέσμους και βελόνες για ράμματα στην καλύτερη περίπτωση, αν κατορθώσει να γλιτώσει το νεκροταφείο. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην ΕΡΤ. Τα δάχτυλα που αποτέλεσαν τη γροθιά μπορεί να διέφεραν μεταξύ τους. Άλλο ήταν κομμουνιστικό, άλλο αριστερό, άλλο αναρχικό κλπ. αλλά όλα έσφιγγαν εκείνο το βράδυ τη συμπαγή γροθιά με το ίδιο απαράμιλλο πάθος, με την ίδια δύναμη και τις ίδιες αγωνίες. Αυτο που πραγματικά τρομάζει την αστική εξουσία που επιδίδεται διαρκώς σε κακότεχνους θεατρινισμούς αυταρχισμού προκειμένου να θεμελιώσει την άποψη πως δεν την κουνάει κανείς και τίποτα από το θρόνο της, είναι η οργάνωση, η πολιτικοποίηση και η μαχητικότητα των από κάτω. Ο όρος "διεκδίκηση" μπορεί να προσλάβει τεράστιες διαστάσεις αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση και η συνειδητοποίηση της ιστορικότητας της στιγμής χωρίς υπεκφυγές και οπισθοχωρήσεις. Ηδονίζομαι πραγματικά να αντικρίζω φοβισμένα βλέμματα αστών πολιτικών. Η αντίθεση της συγκεκριμένης εικόνας με την άλλοτε αλλαζονική ματιά τους μου προξενεί μια αχαλίνωτη ευχαρίστηση. Και δεν έχω μέσα μου λαϊκίστικο μίσος όπως μπορεί να με κατηγορούσε ο Γρηγόρης Ψαριανός ή ο πολιτικά συγγενής του Μάκης Βορίδης, αλλά διαφορετική οπτική για τις δυνατότητες και τη χειραφέτηση της κοινωνίας.
Παρ'όλα αυτά δεν κρύβω πως εκείνες τις μέρες απογοητεύτηκα κιόλας. Μπορεί πλήθος κόσμου να χόρευε στους ρυθμούς του κινηματικού κρεσέντου, όμως υπήρχε και κόσμος που δεν ενδιαφέρθηκε καν να περάσει από την ΕΡΤ ακόμη και αν διαφωνούσε με ό,τι συνέβαινε εκεί. Υπήρχαν συνομήλικοι που δε θυσίασαν μια Σαββατιάτικη έξοδο για να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους σε ένα πληττόμενο τμήμα της εργατικής τάξης, στο οποίο κάλλιστα θα μπορούσαν να ανήκουν οι γονείς τους. Υπήρχαν γνωστοί που παρά την κοινωνική αναζοπύρωση συνέχιζαν να ανεβάζουν στό facebook φωτογραφίες από clubs και μπουζούκια δείχνοντας να είναι ξεχασμένοι σε μια άλλη εποχή. Στην εποχή της πλαστής ευημερίας και της τυφλής υποταγής στα προβαλλόμενα πρότυπα διασκέδασης και κατ'επέκταση στο προωθούμενο πρότυπο ζωής που ενορχήστρωναν οι από πάνω και πλούτιζε τις τσέπες των αφεντικών. Υπάρχει ακόμη κόσμος, που ακόμη και υπό συνθήκες κατασπάραξης του διπλανού του, προτιμάει να ανέβει στα δωδεκάποντα τακούνια του ή να χωθεί στα ακριβά πουκάμισα που του έχουν ξεμείνει από το παρελθόν και να πάει να τα σπάσει σε κάθε σκυλοτράγουδο αντί να τα σπάσει με όρους κοινωνικής διεκδίκησης και να αναζητήσει ένα κοινωνικό αντιπρόταγμα που δε θα προβάλλει το χρήμα, τη ματαιοδοξία και το σεξισμό αλλά τη γέννηση ενός άλλου κόσμου. Δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να ζουν στη γυάλα της κανονικότητας μη αντιλαμβανόμενοι πως το γυαλί που τους περιβάλλει έχει ραγίσει και το νερό με το οποίο τους πότιζαν οι ιδιοκτήτες τους αρχίζει να λιγοστεύει. Δεν πειράζει. Όσο θα λιγοστεύει το νερό της γυάλας, τόσο θα συνειδητοποιούν τη μαγεία του οξυγόνου...

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Οπορτουνιστικό

Έβρεξε και δυο δάκρυα γαργάλησαν το λείο μάγουλο
Φύσηξε και δυο σκέψεις πέταξαν στο κενό
Πάγωσε και δυο όνειρα κάηκαν στο τζάκι
Ζέστανε και δυο βλέμματα ατένισαν το φως

Έρμαια του φτωχού καιρού
Υποχείρια της στιγμής

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Επιστρατευμένη κοινωνία



Εγερτήριο στις 6. Χιλιάδες άνθρωποι φορούν στολές κανονικότητας και χύνονται στους δρόμους για τα πρωινά γυμνάσια. Εκτελούν καταναγκαστικά έργα για να βγάλουν τα προς το ζην. Φυλούν σκοπιά μπροστά από μια οθόνη και κάνουν έπαρση και υποστολή σημαίας κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην πολυπόθητη "εθνική ενότητα". Τα μπαλκόνια τους κοσμούν "γαλανόλευκες" ίδιες με αυτές που κρέμονται από τις επαύλεις των πιο τυχερών, των ανώτερων στην ιεραρχία. Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε "τάγματα". Αυτό των υπαλλήλων του "Μετρό", το άλλο των ναυτεργατών, το παράλλο των φοιτητών, των καθηγητών και πάει λέγοντας. Ο στρατευμένος στο όνειρο της εθνικής ανάκαμψης όχλος, διασκεδάζει στο ΚΨΜ της φτώχειας και δε σκέφτεται την ανταρσία. Άλλωστε ο εχθρός είτε Τούρκος, είτε Γερμανός παραμονεύει και τα τσολιαδάκια που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια τη γαλήνη της "υπεύθυνης" μοιρολατρίας προστατεύουν τα εγχώρια αφεντικά τους. Αυτά που φέρουν τα παράσημα των μαχών του παρελθόντος, οι οποίες πάντοτε κατέληγαν σε συμβιβασμό με την αντίπαλη πλευρά, ίσως γιατί κάτι κοινό είχαν με αυτήν. Πλήθος εργατών βρίσκεται σε θέση μάχης. Φοράει τις στρατιωτικές φόρμες εργασίας και είναι έτοιμο να κατασπαράξει τον εαυτό του και τον ξένο λαθροεισβολέα. Η υποταγή στην έννοια του έθνους θρέφει την ταξική αυτοκτονία. Παντού ρουφιάνοι και τσιράκια υπερασπιζόμενα το πειθαρχημένο "τίποτα" προδίδουν τους αυθόρμητους και ασυμβίβαστους. Αυτούς που δεν παρατάσσονται σε γραμμές τραγουδώντας εμβατήρια, ούτε δέχονται τα "γαλόνια", τα "παράσημα" και τα "βραβεία" της πολιτικής ηγεσίας και της εύπορης ελίτ που ζει εις βάρος τους ταϊζοντας τις μάζες με "έθνος" και "φυλή", αυτούς που φυλακισμένοι στην Ελλάδα του σήμερα ποθούν την επανάσταση όπως ο φαντάρος την κοπέλα του που έχει να τη δει καιρό. Μες στον ελληνικό στρατώνα, όμως, πρέπει να κυριαρχεί η τάξη και ασφάλεια, η προσήλωση στη θρησκεία και η τήρηση της παράδοσης. Μόνο έτσι τα εργαζόμενα "φανταράκια" δε θα στασιάσουν εναντίον των "στρατηγών" τους, των εντολέων τους. Γι αυτό και η "στρατιωτική" ηγεσία χρησιμοποιεί ως όπλο την αστική νομοθεσία, τη βία, την καταστολή, τη φυλάκιση, το ρατσισμό, το διασυρμό, τη φίμωση, τη συκοφάντιση, την ταξική διαίρεση, τη στοχοποίηση, το σεξισμό, τον καπιταλιστικό ευρωκεντρισμό, το φόβο, την αίσθηση καθήκοντος, την ατομική ιδιοκτησία, το θεό, την παράδοση, τα τούρκικα σήριαλ, το "λοχαγό" Μιχαλολιάκο, τον υποκειμενικό αντικειμενισμό, την καταδίκη της βίας, τη δαιμονοποίηση του συνδικαλισμού, την ιδιωτικοποίηση, τις επενδύσεις, τους εταίρους, το αριστερό χάος, την αναρχική τρομοκρατία κλπ κλπ κλπ. Όλα στο όνομα της αστικής "στρατιωτικής" δημοκρατίας.
Μετά από όλα αυτά απορώ, το χαρτί της επιστράτευσης των καθηγητών χρειαζόταν για να καταλάβουμε πως δε ζούμε σε ανθρώπινη κοινωνία αλλά σε στρατόπεδο;

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Από το πεζοδρόμιο στο παλάτι και από το υπόγειο στο ρετιρέ



Ζητιάνοι του αυτονόητου εκλιπαρούν τους ρεαλιστές να γίνουν επαναστάτες. Σηκώνουν τα βρώμικα χέρια τους μπας και ταρακουνήσουν τα βρώμικα μυαλά των διερχόμενων κουστουμιών. Ο ζωτικός χώρος του πεζοδρομίου διαφέρει από αυτόν του παλατιού. Και τους δύο μπορείς να τους διανύσεις αλλά μόνο στον ένα μπορείς να ζητιανέψεις. Αυτός είναι ο κόσμος μας και αυτή είναι η ζωή μας. Μια πεδιάδα ανάμεσα σε βουνά που περιλαμβάνει παλάτια αλλά και παράγκες. Το ανελέητο κυνήγι της κοινωνικής ανέλιξης καθρεφτίζει άριστα την ταξική διάρθρωση των ανθρώπινων σχέσεων και το τσάκισμα της συλλογικής προσπάθειας έναντι της ατομικής επιτυχίας. Η επιτυχία είναι λέξη αμφίσημη και παρεξηγημένη. Σήμερα η επιτυχία είναι δούλος του χρήματος, υπηρέτης του συμφέροντος και υπασπιστής του συστήματος.
Καμια φορά σκέφτομαι πως ο καλύτερος τρόπος απόκρυψης της ιδιοτέλειας είναι η ανιδιοτέλεια. Κοιτάζω όλους αυτούς τους δημοσιογράφους των βραδινών δελτίων που στο όνομα της άκρατης αντικειμενικότητας και μετριοπάθειας καλλιεργούν έναν επικίνδυνο υποκειμενισμό. Αυτόν που συντάσσεται κατά τους ίδιους με το πρέπον και το ορθόν. Το τι είναι πρέπον και το τι είναι ορθό όμως θα ήθελα πολύ να ξέρω ποιος αξιοσέβαστος ανόητος το σκαρφίζεται και το καθορίζει. Τελευταία, σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει μπει η υποψία πως η ανωμαλία του πρέποντος και του ορθού πηγάζει από την άρχουσα τάξη. Δεν τολμούν όμως να το πουν καθώς η Ελλάδα του 2013 θυμίζει το οργουελικό 1984. Ο μεγάλος αδελφός παραμονεύει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιβληθεί στους απο κάτω. Κάτι τέτοιο άλλωστε συνέβη με τις επιτάξεις των απεργιών των προηγούμενων μηνών αλλά και αυτές που σχεδιάζονται. Ο μεγάλος αδερφός είναι ορατός μόνο μέσα από τις πράξεις του. Σε μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία είναι ομολογουμένως δύσκολο να διεκδικείς. Είναι δύσκολο αυτός που ζει μαζί με άλλους στο υπόγειο της πολυκατοικίας να χαίρεται τον ήλιο όπως ο ένας τυχερός αλλά και "άξιος" που κατάφερε να ζει στο ρετιρέ. Σύγχρονοι εκπρόσωποι του εργασιακού υπογείου, οι καθηγητές δε διστάζουν ταρακουνήσουν τα θεμέλια της πολυκατοικίας. Η αύξηση του ωραρίου, η μείωση των προσλήψεων των αναπληρωτών την ερχόμενη χρονιά καθώς και το προεδρικό διάταγμα που προβλέπει αναγκαστικές μεταθέσεις καθηγητών είναι οι λόγοι που βγάζουν τους καθηγητές στο δρόμο. Στο δρόμο όχι για να ζητιανέψουν το αυτονόητο, ούτε για να συγκινήσουν την κοινή γνώμη αλλά για να διεκδικήσουν το δίκιο τους, ως δυναμικό και αγωνιστικο τμήμα μιας κατασυκοφαντημένης και χιλιοχτυπημένης τάξης. Η αβεβαιότητα του αύριο ανατρέπεται από την αποφασιστικότητα του "τώρα". Ο δρόμος είναι εκεί και περιμένει να τον γαργαλίσουν οι σόλες των παπουτσιών μας. Ο δρόμος δεν "είχε" αλλά "έχει" και "θα έχει" τη δική του ιστορία.
Η κινητοποίηση των καθηγητών είναι μια καλή ευκαιρία αξιολόγησης του επιπέδου της ελληνικής μικροαστικής σαχλαμάρας. Έχω την εμπειρία και ξέρω τι σημαίνει η κοσμοϊστορική φράση "δίνω πανελλήνιες φέτος". Όμως ο υποψήφιος των πανελληνίων πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δίνει τις πανελλήνιες φέτος αλλά όχι για φέτος. Για μια ολόκληρη ζωή. Για να βγεί από το πανεπιστήμιο που θα περάσει και να μπορεί να βρει δουλειά. Και όταν βρει δουλειά να μην είναι υποχείριο του αφεντικού ούτε επιστρατευμένος εργάτης αλλά ένας άνθρωπος που μέσα από τον κοινωνικό του χώρο αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Για να μη ζουν κάποιοι στα παλάτια και κάποιοι στο πεζοδρόμιο, κάποιοι στο υπόγειο και κάποιοι στο ρετιρέ. Ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τους γονείς. Είναι πολύ σημαντικό η όποια κινητοποίηση να μην μετατρέπεται σε ενδοταξική αντιπαράθεση γιατί τότε η μπάλα έχει χαθεί. Βρίσκεται μονομιάς στο ρετιρέ και αν ο ένας και τυχερός που ζει εκεί αποφασίσει να την πετάξει στο πεζοδρόμιο, το πιο πιθανό είναι να ανοίξει τα κεφάλια αυτών που βρίσκονται από κάτω. Η απώλεια ενός κεκτημένου ενός τμήματος της κοινωνίας πρέπει να πονάει την υπόλοιπη όπως πονάει η μάνα βλέποντας το τραυματισμένο της παιδί. Μόνο έτσι η υποψία ότι ευθύνεται η άρχουσα τάξη μετατρέπεται σε σιγουριά και η χρόνια καταπίεση ανάγεται σε ταξική διεκδίκηση.
Αν η πρώτη φράση του κειμένου μετατραπει σε: "Αγωνιστές του αυτονόητου και μη αυτονόητου διεκδικούν απέναντι στους ρεαλιστές σαν γνήσιοι επαναστάστες" τότε θα είμαστε νομίζω σε καλό δρόμο. Σίγουρα στο δρόμο...

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Τελικά μυρίζει μπαρούτι εκεί έξω;



Τελικά μυρίζει μπαρούτι εκεί έξω; Εκατομμύρια προλετάριοι οικοδομούν την προσωπική τους αυταπάτη. Σχεδιάζουν την αυτοκτονία τους μέσα από οθόνες τηλεοράσεων. Γραβατωμένοι κλόουν, φιλοχρήματες μάγισσες και τιποτένιοι ιππότες αρπάζουν κάθε γραμμάριο ελπίδας. Σπρώχνουν το διστακτικό μικροαστισμό να κάνει τη βουτιά και να πέσει στο κενό της αφασίας. "Μα είναι ωραία στον παράδεισο" ούρλιαζαν οι Τρύπες. Μόνο που έχει παρεξηγηθεί η έννοια του παραδείσου! Η αλήθεια είναι πως όταν το "πάρτυ" αναμειχθεί με την "πάρτη" του καθενός υπάρχει πρόβλημα. ΠΡΟΣΟΧΗ! αναζήτησε την είσοδο κινδύνου. Ίσως αυτό χρειάζεται στο απέραντο φραουλοχώραφο που λέγεται Ελλάδα. Μια έκρηξη φραουλών. Να γεμίσει ο τόπος κόκκινο. Το κόκκινο της φράουλας, του έρωτα και της επανάστασης. Όχι το κοκκινάκι που έχει το πρόσωπο του Τσε στις επαναστατικές μπλούζες που παράγει "καλοπροαίρετα" ο καπιταλισμός. Αλλά το κόκκινο του πάθους που ξέρει να προσαρμόζεται στις περιστάσεις. Με αυτό το κόκκινο ντύθηκαν τα πλήκτρα του υπολογιστή μου που κουράστηκαν να τα πατάω τόσα χρόνια και έχουν αρχίσει να μη δουλεύουν. Απεργία διαρκείας πλήκτρων. Οι εργάτες κάτι αντίστοιχο; Για κανένα λόγο πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες και να βγει ο ήλιος της αλλαγής που σίγουρα δεν είναι πράσινος. Λένε πως όταν ο ήλιος δύει τα μελάνια αποκτούν μια φωσφορίζουσα ιδιότητα. Μόνο που τώρα το κράτος παρέχει δωρεάν φακούς γι αυτή τη δουλειά αλλά και λαμπάδες μιας και ήρθε το πάσχα. Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια η γιορτή έρχεται ανάποδα. Ξεκινάει από την ανάσταση κάθε φορά που η κυβέρνηση υπόσχεται ανάπτυξη και καταλήγει με σταύρωση του κακομοίρη φορολογούμενου με κάθε λήψη νέων μέτρων. Με λίγα λόγια το θέαμα είναι interactive. Από φέτος συμμετέχουν και οι πιστοί. Οι πιστοί σε εικόνες, ειδήσεις, λεφτά και μεγαλομανία και όχι οι πιστοί στη συλλογική δύναμη του παράξενου σαδομαζοχιστικού όντος που συνηθίζεται να λέγεται άνθρωπος. Γιατί "αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" σήμερα, όπως έλεγε και ο μεγάλος Τ.Λειβαδίτης ο οποίος είχε το ελάττωμα του αριστερού, πρέπει να πληρώνεις τους φόρους σου, να καρφώνεις το διπλανό σου, να κυνηγάς το μετανάστη, να αποδέχεσαι την επίταξη, να χειροκροτείς την απόλυση και να καταλήγεις με αυτό τον τρόπο να υιοθετείς το σλόγκαν "ζήσε τη στιγμή" που σου πλασάρει η vodafone την οποία έχεις επιλέξει ως εταιρεία κινητής τηλεφωνίας γιατί είναι χορηγός του Ολυμπιακού. Κάπως έτσι το καθημερινό πρόγραμμα τηρείται εις το έπακρον χωρίς καμία απόκλιση από τη βαρετή πλην τίμια καθημερινότητα που εγγυάται υγεία, τάξη και ασφάλεια. Η αλήθεια είναι πως αντικρύζοντας κάποιος την ελληνική σημαία μια ασφάλεια τη νιώθει. Σου λέει, ok είμαστε κράτος και έχουμε σύμβολα τα οποία πρέπει να σεβόμαστε. Μόνο που για μένα σύμβολο είναι και ο Cobain αλλά δεν κρεμάω το πτώμα του στο μπαλκόνι μου. Η επιβαλλόμενη αντικειμενικότητα διαποτίζει το μυαλό, το δέρμα και το υλικό περιβάλλον του φιλήσυχου νοικοκυραίου. Αυτού που δε θέλει να φτάσει στο άκρο να έχει κόκκινη ή κοκκινόμαυρη σημαία αντί της τίμιας και ηρωικής ελληνικής που παράγεται όμως στην Κίνα. Οι μικροαστοί δεν είναι των άκρων. Πιστεύουν πως υπάρχει σε καθετί συμβιβστική λύση όπως πολύ σωστά και τίμια κοροϊδεύει η "αριστερά της ευθύνης". Μπορεί κάποιος δηλαδή να είναι και συνδικαλιστής και εργατοπατέρας που λένε και οι Λουδίας. "Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα", λοιπόν, κατά το γνωστό διαφημιστικό της alphabank. Όμως όταν η ρουφιανιά και η υποτέλεια μετατρέπονται σε αριστερή πρόταση, ο απλήρωτος ιδρώτας των εργαζομένων υψώνεται στο τετράγωνο και η σοσιαλδημοκρατία σαν μάνα που καλύπτει τη σκανταλιά του άτακτου γιού από τον αυστηρό πατέρα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σώσει τον καπιταλισμό. Σήμερα απαιτείται λυσσαλέο χτύπημα και κοντράρισμα συνειδήσεων που θα έχουν όμως διαμορφωθεί από τις κωμικοτραγικές υλικές συνθήκες που διαμορφώνονται καθημερινά στο ελληνικό τσίρκο και όχι από την ευφράδεια λόγου του κάθε δημοσιογρφίσκου των δελτίων των 8 που χτίζει καριέρα προσκυνώντας το μεγάλο αφεντικό του θιάσου. Όλοι αυτοί που ρυπαίνουν τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας με το συστημικό τους καυσαέριο πρέπει να χωθούν μια μέρα στη στολή του κακού του κάθε παιδικού παραμυθιού μπας και η επανάσταση ξεκινήσει από τα νηπιαγωγεία. Εκεί τουλάχιστον υπάρχει αντίληψη της διάκρισης μεταξύ του καλού και του κακού χωρίς καμία διάθεση μανιχαϊσμού. Η απλή παρατήρηση των εικόνων κάνει τα παιδάκια να διαλέξουν πλευρά. Ή με τον κακό λύκο ή με τους υπόλοιπους. Εμείς μάλλον φυλακισμένοι στο κελί του διαμερίσματος, του γραφείου, των υποχρεώσεων και των συμβιβασμών συμπεριφερόμαστε ως μύωπες. Μήπως ήρθε η ώρα να φορέσουμε τα γυαλιά;

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Αντισυστημικότητα και ΣΚΑΙ: μια καραμπινάτη αντίφαση


Κυριακή βράδυ. Γυρίζω από αντιμνημονιακή διαδήλωση στο Σύνταγμα. Φτάνω σπίτι και ανοίγω την τηλεόραση. Στην εκπομπή του περιφερόμενου, από φασιστοκάναλα μέχρι κανάλια στυλοβάτες του καπιταλισμού, δημοσιογραφικού κλόουν Γιώργου Τράγκα φιλοξενούνται τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής μετά τον φύρερ φυσικά: Παππάς, Παναγιώταρος, Κασιδιάρης και Ματθαιόπουλος.
Έκλεισα αμέσως την τηλεόραση. Πριν κάποιους μήνες μπορεί από απλή πολιτική περιέργεια να καθόμουν να δω πώς μια συμμορία νεοναζιστών τοποθετείται σε καίρια πολιτικά προβλήματα και ξεγλιστράει αποκρύπτοντας τις χιτλερικές καταβολές της. Αυτή η περιέργεια όμως έχει φτάσει στο τέλμα της. Η σε καθημερινή βάση ζητιανιά των αυτονόητων ανθρωπιστικών αξιών από μερίδα της αστικής δημοσιογραφίας σε φασίστες καθώς και η ολοφάνερη σύμπνοιά τους σε πληθώρα ζητημάτων μου προκαλεί αηδία. Ερμηνεία λοιπόν δεν επιδέχεται πλέον η γνωστή ναζιστική ρητορεία της Χρυσής Αυγής. Ερμηνεία επιδέχεται η παρουσία της και προβολή της για άλλη μια φορά σε ένα κανάλι το οποίο έχει δήθεν καταγγείλει ως άντρο διαφθοράς. Οι "καθαροί" και "αμόλυντοι" χρυσαυγίτες λοιπόν δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μεταπηδήσουν ξανά από τα τηλεοπτικά παράθυρα των παρακμιακών φασιστοκάναλων τύπου kontra και extra στο αστικό ΣΚΑΙ (Σε Κάνω Αντισυστημικό Ίνδαλμα) προκειμένου να κάνουν τις φαντάζομαι βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις τους.
Ενώ λοιπόν κόσμος, συνδικάτα και κομμάτια της αριστεράς διαδήλωναν έξω από το υπουργείο οικονομικών την ώρα που γινόταν η συνομιλία με την τρόικα, ενάντια στην εξαθλίωση και την κατάντια που έχει επιβληθεί από τους "από πάνω" στους "από κάτω", κάποιοι νεοφασίστες, νοσταλγοί του Μεταξά, των ταγμάτων ασφαλείας, της χούντας και του Χίτλερ φόραγαν τις γραβάτες τους για να παρουσιαστούν με μια εκπομπή στα πόδια τους στο ΣΚΑΙ. Η παρουσία τους λοιπόν και η καταφανής στήριξή τους από ένα αστικό μέσο ενημέρωσης είναι αυτό που πρέπει να αναδειχθεί παρά η σχιζοφρένεια των λεγομένων τους. Η χθεσινή εκπομπή αποδεικνύει περίτρανα το πώς ο φασισμός χρησιμοποιείται ως ανάχωμα από την αστική τάξη στην άνοδο των λαϊκών κινημάτων. Όσο ο κόσμος οργανώνεται,εξεγείρεται και συνειδητοποιεί καθαρά το πρόσωπο του υπαιτίου των δεινών του, οι φασίστες θα παρουσιάζονται σε εκπομπές ως η καλύτερη εναλλακτική λύση, θα υιοθετούν το σύνθημα ότι είναι "εναντίον όλων" (παρ'ότι εμφανίζονται κάθε μέρα στα "τσοντοκάναλα της διαφθοράς") και θα προβάλλονται από παντού ως αντισυστημικοί και αδάφθοροι προκειμένου να χτυπηθεί η πραγματική αντισυστημικότητα που κάθε μέρα αγκαλιάζει τις λαϊκές μάζες και τις σπρώχνει σε λύσεις πέραν του καπιταλισμού. Όπως η γερμανική αστική τάξη ανέδειξε τον Χίτλερ στη διάρκεια του μεσοπολέμου έτσι και η αντίστοιχη σύγχρονη ελληνική δείχνει μία τάση συμπάθειας προς τους εγχώριους επιγόνους του "φύρερ" που δεν είναι άλλοι από τους χρυσαυγίτες. Δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική συγκυρία στην οποία οι νεοναζί ξαναεμφανίστηκαν ως θέμα εκπομπής σε "σοβαροφανές" και "αντικειμενικό" κανάλι. Εμφανίστηκαν σε μια περίοδο που το αντιφασιστικό κίνημα οργανώθηκε αυθόρμητα και λειτούργησε δυναμικά σχεδόν παντού. Σε μια περίοδο που η ναζιστική προπαγάνδα έφαγε πόρτα στη Θάσο, στα Χανιά, στην Ξάνθη, στο Λουτράκι, στην Πάτρα, στην Τσαρίτσανη και αλλού, σε μια περίοδο που οργανώθηκε πλήθος αντιφασιστικών πορειών στο κέντρο και σε πάρα πολλές γειτονιές της Αθήνας και σε μια περίοδο που οι φασίστες εκδιώχθηκαν από πολλούς εργατικούς αγώνες και διεδικήσεις. Τόσο οι ίδιοι οι φασίστες, λοιπόν, όσο και ο αστικός πολιτικός κόσμος που τους "κλείνει το μάτι" φοβήθηκαν. Φοβήθηκαν τον κόσμο, το κίνημα και την ανατροπή. Γι αυτό και χθες το βράδυ φασιστοχαριεντίζονταν για ώρα απ'όσο έμαθα στα αστικά σαλόνια του ΣΚΑΙ.
Αυτά. Έτσι για την αποκατάσταση της αντισυστημικότητας, του αντικαπιταλισμού και της ανατροπής.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Προσεγγίζοντας το παράδοξο



Χαμένος στο παράδοξο των καιρών νιώθω ότι περιπλανιέμαι σε ένα πίνακα του Escher, ένα στίχο του Cobain και μια γκριμάτσα μωρού. Η παραδοξότητα μού χτυπάει την πόρτα κάθε φορά που προσπαθώ να κατανοήσω τι είναι, τι πρεσβεύει και τι επιδιώκει η εδώ και περίπου τριάντα χρόνια πρώτη πολιτική δύναμη των ελληνικών πανεπιστημίων ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Κάνοντας μια βόλτα στο αμφιθέατρο αντικρύζεις πάνω στα έδρανα μπλε φακέλους με το έμβλημα της ένδοξης παράταξης. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ φροντίζει ώστε οι φοιτητές να λαμβάνουν έτοιμες σημειώσεις για το κάθε μάθημα και να έχουν πάντα μαζί τους το πρόγραμμα. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προσεγγίζει την πολιτική επικαιρότητα διοργανώνοντας πάρτυ σε γνωστά κλαμπάκια ώστε να μη χρειαστεί να κουράζονται οι φοιτητές σκεπτόμενοι το μέλλον τους. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι υπέρ του αθλητισμού διοργανώνοντας τουρνουά 5x5 ώστε οι φοιτητές να είναι φορμαρισμένοι. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ φροντίζει να αφισοκολλεί το πανεπιστήμιο με το εθνικό μπλε χρώμα της παράταξής της. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έβγαλε νέα μεγάλη αφίσα με τη λέξη "ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ". Φοβερό;. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τελευταία επειδή παρατήρησε πως κάτι αριστεροί καλούν σε συνελεύσεις εξέδωσε ανακοίνωση απονομιμοποιώντας τες. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προκειμένου να επιφέρει την κοινωνική ομαλότητα στον πανεπιστημιακό χώρο αποφάσισε να θυσιαστεί για τους φοιτητές και να μπει στη συνέλευση για να σπάσει τα αγωνιστικά πλαίσια τους. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ακολουθώντας την παράδοση του πολιτικού της φορέα είναι έντιμη. Δε φέρνει για παράδειγμα τρένα φοιτητών από άλλες σχολές προκειμένου να ψηφίσουν δέκα λεπτά πριν τη λήξη της συνέλευσης ούτε σε περιπτώσεις ψηφοφορίας με τρίπτυχα φτιάχνει τριακόσια πλαστά τρίπτυχα. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σε έκτακτες περιπτώσεις και σε περιόδους καταλήψεων δε φέρνει μπράβους στις σχολές. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν αναγάγει την πολιτική σε οπαδισμό (το "δαπαρα δαπάρα γαμώ τον τσε γκεβάρα" είναι ένας πανεπιστημιακός μύθος). Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία (τα ιδιωτικά πανεπιστήμια άραγε;). Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν αγωνίζεται αλλά ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον. Γατάκια...
Πέρα όμως από το γελοίο της υπόθεσης πραγματικά οι ίδιοι οι φοιτητές είναι αυτοί που δίνουν το πάτημα για την ξεφτίλα που λέγεται ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Έτσι λοιπόν αναπαράγεται η αντίληψη ότι η φοιτητική ζωή συνδέεται μόνο με ατελείωτα πάρτυ σε κλαμπ και μπουζούκια, εκδρομές στα πιο μουράτα μέρη που συχνάζουν οι επώνυμοι, καλές επιδόσεις στις εξεταστικές, σπάσιμο της επιρροής άλλων πολιτικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια με μη πολιτικά μέσα κοκ. Ο ορισμός της κατάντιας. Τις προάλλες στη συνέλευση της σχολής μου ένας συμφοιτητής απευθύνθηκε σε όλα αυτά τα παιδάκια, που βρίσκονται στους καταλόγους της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και με ένα τηλεφώνημα της είχαν έρθει μόνο για να την ψηφίσουν, λέγοντάς τους "Λίγη αξιοπρέπεια ρε συνάδελφοι δε βλέπετε τι γίνεται εκεί έξω; Πώς ανέχεστε αυτό το νταβατζιλίκι της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ;". Προκείται στην κυριολεξία για νταβατζιλίκι. Όσο όμως κάποιοι εθελούσια αναλαμβάνουν να κάνουν το ρόλο της πόρνης η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει.
Καθώς, λοιπόν, θα περικόπτονται οι δαπάνες για την παιδεία, θα κλείνουν σχολές, θα κόβεται η σίτιση και η στέγαση, δε θα μοιράζονται δωρεάν τα συγγράματα, θα απολύονται οι εργαζόμενοι του πανεπιστημιού, θα μειώνονται οι μισθοί των καθηγητών, θα δημιουργούνται συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για τους φοιτητές, οι φοιτητές αντί να είναι η νεολαία των αγώνων, η γενιά της ρήξης και της ανατροπής θα είναι τα φερέφωνα της ΔΑΠ και θα γιορτάζουν στα παρτάκια της τον επερχόμενο θάνατό τους...
Συγχαρητήρια...

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Περί χαιρετισμού λόγος


Πείτε με αριστερό, κομμουνιστή, αναρχικό, τυπολάτρη, υποκριτή ή όπως αλλιώς θέλετε αλλά όταν δω υψωμένο χέρι σε μορφή ναζιστικού χαιρετισμού κάτι παθαίνω. Ίσως φταίει πως στο λύκειο δύο ψευτοφασίστες με χαιρέτησαν ναζιστικά μπροστά στη μούρη μου σε μια κατάληψη και μετά επικαλέστηκαν την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία με τον Κατίδη. Ίσως φταίει πως ζω στη χώρα του Διστόμου και των Καλαβρύτων. Ίσως φταίει πως ένα ανοιχτά φιλοναζιστικό κόμμα κατέχει 18 έδρες του ελληνικού κοινοβουλίου. Ίσως φταίει πως δεν κρίνω με βάση το χρώμα του δέρματος αλλά την πράξη. Ίσως φταίει ότι παρότι δεν έχω μικρασιάτικες ρίζες όντας φίλαθλος της ΑΕΚ ένιωθα πάντα την αίσθηση της εκδίωξης και της προσφυγιάς. Ίσως όμως για κάποιους να φταίει ένας από τους χαρακτηρισμούς που μου αποδίδεται στην αρχή του κειμένου.
Τις τελευταίες μέρες γίνεται έντονος διάλογος σχετικά με το ναζιστικό χαιρετισμό του Κατίδη μετά το γκολ του το Σάββατο και γι αυτό σκέφτηκα να παραθέσω την άποψή μου. Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω να του πάρουμε το κεφάλι ή να τον κάψουμε ζωντανό ή να τον περιφέρουμε ως "τέντυ μπόυ" όπως τη δεκαετία του εξήντα. Άλλωστε τέτοιου είδους μεσαιωνικές πρακτικές υιοθετήθηκαν όχι από χώρους που προάσπιζαν τα δημοκρατικά ιδεώδη αλλά από χώρους που δε θα είχαν πρόβλημα να χαιρετούν με το χέρι υψωμένο ναζιστικά. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να μην κατακρίνω ένα δημόσιο πρόσωπο το οποίο ανερυθρίαστα με το συγκεκριμένο χαιρετισμό ασκεί επιρροή και ξυπνάει τα πιο άγρια ένστικτα μιας μερίδας συμπολιτών μας που επιλέγουν την αντίπερα όχθη του ποταμού που χωρίζει τους αγώνες για τη δημοκρατία από το φασισμό. Νομίζω πως η ντροπή μπροστά στη θέαση αυτής της αποκρουστικής εικόνας είναι το ελάχιστο δείγμα εναπομείναντος δημοκρατισμού του καθενός ξεχωριστά. Αν και αυτή η ντροπή απωλεσθεί στον όλεθρο του "έλα μωρέ παιδάκι είναι", "έλα μωρέ δεν ξέρει τι σημαίνει", "έλα μωρέ αφού έβαλε το γκολ τελείωσε η υπόθεση" και "έλα μωρέ έκανε πλάκα" τα πράγματα γίνονται κάπως δύσκολα. Η αυθόρμητη αντίδραση και καταδίκη του περιστατικού από τους φιλάθλους και την κοινωνία επακόλουθα ήταν ό,τι πιο υγιές έχει εμφανισθεί στο κοινωνικό γίγνεσθαι μετά τα χαστούκια σε γυναίκες βουλευτές από το φασίστα Κασιδιάρη, το σπάσιμο των πάγκων των μεταναστών μικροπωλητών από φασίστες της Χρυσής Αυγής, τις τράπεζες αίματος μόνο για Έλληνες, τις προσπάθειες εκδίωξης των μεταναστών και των παιδιών τους από τα σχολεία και τα νοσοκομεία, τις περιοδικές εξυμνήσεις του Χίτλερ, του Μεταξά και των ταγματασφαλιτών, τα σπασίματα μεταναστευτικών κοινοτήτων, τα μαχαιρώματα αντιφασιστών μαθητών, την επίσκεψη γερμανών νεοναζιστών ύστερα από πρόσκληση των εγχώριων στη βουλή, τη φίμωση της τέχνης με τα γεγονότα του χυτηρίου και την έξαρση μιας πρωτοφανούς μισαλλοδοξίας. Όσοι σπεύδουν να υιοθετήσουν τη λογική του "έλα μωρέ" πρέπει να κατανοήσουν ότι η κοινωνία νοσεί. Και δε νοσεί εξαιτίας του Κατίδη. Ο Κατίδης δεν είναι η αιτία της νόσου αλλά ένα από τα συμτώματά της. Το σύμπτωμα λοιπόν δεν πρέπει να παραβλεφθεί αλλά να αντιμετωπιστεί. Και να αντιμετωπιστεί όχι από τα μικρόβια της κεντρικοπολιτικής σκηνής που αποτελούν την αιτία της ανόδου της νεοφασιστικής νόσου αλλά από τα αντισώματα της κοινωνίας, του κόσμου που δεν ξεχνάει τι σημαίνει φασισμός και ντρέπεται αντικρύζοντας έναν εικοσάχρονο αθλητή να χαιρετάει όπως αυτοί που σκοτώνανε τους παππούδες του. Αυτοί λοιπόν που δείχνουν με ευκολία κατανόηση σε ένα παιδάκι που είτε από βλακεία είτε από πεποίθηση χαιρετάει όπως οι ναζί και με την ίδια ευκολία αρνούνται να κατανοήσουν τις ιστορικές συνέπειες του φασισμού, πρέπει να καταλάβουν πως δε βρισκόμαστε σε περίοδο κοινωνικής ομαλότητας όπου τα πάντα διορθώνονται. Ζούμε στην εποχή του συσσωρευμένου λάθους το οποίο αντιμετωπίζεται με ταξική και αντιφασιστική πάλη όχι μέσα από ανακοινώσεις γραφείων τύπου όυτε με αποφάσεις από "τα πάνω" αλλά καθοριστικές αποφάσεις από "τα κάτω". Σήμερα το ένα παραπάνω λάθος φέρνει πολύ εύκολα το επόμενο.
Η απολογητική ανακοίνωση του ποδοσφαιριστή (που παρουσιάζει δικηγορική μαεστρία) δείχνει μεταμέλεια όμως το κακό έχει ήδη συνταλεστεί. Για να μη γίνω λοιπόν σαν αυτούς που μιμήθηκε ο Κατίδης το Σάββατο το βράδυ, δε ζητώ την εξόντωση του Κατίδη αλλά την εξόντωση της πράξης του και της ιδεολογίας που τη συντηρεί. Πιστεύω πως κάτω από κινηματικούς και μαζικούς όρους μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά το μίασμα του φασισμού και να υψώσουμε και εμείς το χέρι μας όχι ναζιστικά αλλά σα δυνατή γροθιά...

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Δεν είναι

Δεν είναι η λέξη σύντροφος που κάνει τη συντροφικότητα
αλλά το χέρι που κρατάει το χέρι,
εκεί, στο δρόμο, στην ανηφόρα

Δεν είναι το υπερβολικό φως που τυφλώνει
αλλά το βαθύ σκοτάδι,
εκεί, στη σκέψη, στην ανία

Δεν είναι τα τσιμέντα που κάνουν την πόλη
αλλά τα ονόματα που κρέμονται στα κουδούνια,
εκεί, στις εισόδους στιβαγμένων ανθρώπων,στις κλειστές πόρτες

Δεν είναι ο έρωτας που φθίνει
αλλά η προσμονή του,
εκεί, στα κελιά συναισθημάτων, στην άδεια ματιά

Δεν είναι το πρέπει που γεννάει την κανονικότητα
αλλά η άθλια συνήθεια,
εκεί, στις αγορές ευπρέπειας, στην οργή που ατροφεί

Δεν είναι η σκόνη που σκοτώνει τα βιβλία
αλλά τα δάχτυλα που δε χαϊδεύουν τις σελίδες,
εκεί, στο ξύλινο τραπέζι, στο ακριβό σαλόνι

Δεν είναι ο νόμος που ενσαρκώνει το σωστό
αλλά το λάθος που γεννά την αμφισβήτηση,
εκεί, στο πάθος του διαλόγου, στους χώρους "ανομίας"

Δεν είναι η λάσπη που αποκρύπτει την αλήθεια
αλλά η βροχή που αρνείται να την ξεπλύνει,
εκεί, στα χαλιά των μεγάρων, στα κάδρα των γραφείων

Δεν είναι ο μπάτσος το όργανο της τάξης
αλλά το όργανο συγκεκριμένης τάξης,
εκεί, στα κάστρα της ντροπής, στα μέγαρα του αστισμού

Δεν είναι η λέξη επανάσταση που τρομάζει
αλλά η επανάσταση της επαναστατικότητας,
εκεί, στην ιαχή των μαζών, στους δρόμους της φωτιάς

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Μην είσαι περαστικός


Ανέκαθεν απεχθανόμουν τους περαστικούς. Αυτούς δηλαδή που κοιτούν αλλά δε βλέπουν. Αυτούς που περπατούν σε δρόμους χωρίς ομορφιές και ασχήμιες, χωρίς λακκούβες και ισιώματα, χωρίς λιακάδα και βροχή παρά μόνο σε δρόμους που τους οδηγούν στον προορισμό τους. Η ματαιότητα της αποκλειστικής προσήλωσης στην επίτευξη ατομικών στόχων πάντα με τρόμαζε. Μετέτρεπε τους ανθρώπους σε άλογα κούρσας. Σε υπαλληλίσκους πουν ζητούν την προαγωγή, σε μικροεπιχειρηματίες που ψάχνουν το χρήμα, σε μαθητές που γουστάρουν το απουσιολόγιο, σε φοιτητές που κυνηγούν το βαθμό, σε μπάτσους που προσβλέπουν σε γαλόνια, σε καλλιτέχνες που διψάνε για δόξα, σε δημοσιογράφους που λατρεύουν την ανέλιξη, σε ποιητές που στοχεύουν στη μελοποίηση, σε εργάτες που θέλουν να γίνουν αφεντικά.
Όλοι αυτοί είναι περαστικοί. Περαστικοί που κυλιούνται και σέρνονται στα εργοτάξια του ανταγωνισμού. Περαστικοί που στους στίχους των ποιημάτων βρίσκουν μόνο αραδιασμένες λέξεις. Περαστικοί που στο άκουσμα μιας μουσικής ψάχνουν να βρουν σε ποιο κομμάτι μοιάζει. Περαστικοί που κοστολογούν τον ανθρώπινο πόνο με πενήντα περρισσευόμενα λεπτά που είχαν στην τσέπη τους. Περαστικοί που έχουν μάθει να αγοράζουν την ερωτική πράξη χωρίς να την αισθάνονται. Περαστικοί που βλέπουν τις ειδήσεις για να μη λάβουν την πραγματική είδηση.
Οι περαστικοί λοιπόν διακρίνονται για τη αέναη κίνησή τους στο χώρο της επιφάνειας. Όμως μία κίνηση ή ένα ταξίδι χωρίς στάσεις, σταθμούς και κυρίως χωρίς σαφή προορισμό είναι καταδικασμένο στην ανία, την πλήξη και τη συναισθηματική κενότητα. Είναι ένας θάνατος σε μια περαστική ζωή. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι από το ύψος των άνετων υπουργικών θώκων όλοι απο κάτω φαντάζουμε περαστικοί. Το ιδανικό δηλαδή αυτό είδος ανθρώπων που μόνο κοιτάει και κάνει τη δουλίτσα του χωρίς να διαμαρτύρεται. Πρόκειται δηλαδή για αυτούς που τους φόρεσαν μια στολή επιβίωσης και γι αυτό το λόγο έχουν σταματήσει να σκέφτονται και να νοιάζονται για το διπλανό τους.
Τις προάλλες βγήκα από το μετρό. Δύο ζευγάρια πονεμένα μάτια με πλησίασαν. Ήταν ένας μετανάστης με τον πολύ μικρό γιο του που κρατούσε από το χέρι. Έδειχνε ανήσυχος, κουρασμένος, φοβισμένος και απελπισμένος. Μου απηύθυνε το λόγο όμως καθώς άκουγα μουσική από τα ακουστικά δεν κατάλαβα τι ήθελε. Έβαλα λοιπόν το χέρι στην τσέπη για να του δώσω τα πενήντα περισσευόμενα λεπτά μου. "Όχι όχι!" αποκρίθηκε και μου έδειξε ένα χαρτί με τη διεύθυνση ενός νοσοκομείου. Δεν ήξερα να τον βοηθήσω πώς να πάει. Τον συμβούλεψα να ρωτήσει κάποιον άλλο. Έβαλα τα ακουστικά και συνέχισα γρήγορα το δρόμο μου για να μη χάσω το μάθημα που έδινα. Ντρέπομαι. Εκείνο το πρωί στα πρώτα πέντε μέτρα που διένυσα αφού άφησα πίσω μου το μετανάστη συνειδητοποίησα ότι και γω είχα μπει στο κοστούμι του περαστικού. Ένα κοστούμι που κεντάει η ρουτίνα της ετεροκαθοριζόμενης πραγματικότητας και μετατρέπει τους ανθρώπους σε ρομπότ. Ντρέπομαι όχι επειδή τελικώς δεν τον βοήθησα αλλά επειδή έσπευσα να γίνω ένας από του πολλούς άσπλαχνους ελεήμονες που κοιτούν μόνο το δρόμο τους, ταυτίζουν το μετανάστη με το ζητιάνο και έχουν μπόλικα πενηντάλεπτα στην τσέπη τους για να βαυκαλίζονται με τη δήθεν ταξική τους ανωτερότητα. Τα λίγα δευτερόλεπτα που μίλησα στο μετανάστη είχα γίνει αυτό που σιχαινόμουνα. Ένας άθλιος περαστικός...

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Άλλο ταμπέλα άλλο πολιτική ταυτότητα


Οι κοινωνικές εξελίξεις είναι τέτοιες που αναπόφευκτα η κουβέντα με έναν φίλο εως τον περιπτερά της γειτονιάς καταλήγει σε πολιτική συζήτηση. Κάθε φορά λοιπόν που βρίσκομαι στην πολύ ενδιαφέρουσα αυτή θέση προσπαθώ πρωτίστως να αντιληφθώ το πολιτικό πεδίο στο οποίο τοποθετείται ο συνομιλητής μου. Πολλές φορές μάλιστα ο ίδιος τον ρωτάω πού τοποθετείται πολιτικά. Οι απαντήσεις που λαμβάνω από την πλειονότητα από αυτούς είναι "Άσε μας ρε Νίκο εγώ δεν είμαι με κανέναν", δε ρώτησα αν είσαι με κανέναν... , "Άσε μας ρε Νίκο όλοι ίδιοι είναι", δε ρώτησα ποιος είναι ο καλύτερος... "Άσε μας ρε Νίκο με τις ταμπέλες", δε ρώτησα την ταμπέλα που νομίζεις ότι σου κολλάω αλλά την πολιτική ταυτότητα που ορίζεις εσύ για τον εαυτό σου.
Είναι αλήθεια πως η πολιτικοποίηση ή η εν μέρει αποδοχή κάποιων πολιτικών ιδεών έχει καταστεί ποινικά κολάσιμη από τη σύγχρονη αστική δημοκρατία. Είναι απολύτως λογικό. Ένα σύστημα που πρεσβεύει το "τίποτα", προωθεί το "τίποτα" ως αντιδραστική, ανεξάρτητη, ανιδιοτελή και κυρίως ακομμάτιστη πολιτική στάση. Σωστά. Όμως δεν παύει να είναι "ΤΙΠΟΤΑ". Πολλοί συνομήλικοί μου υιοθετούν ένα σύγχρονο τρόπο ζωής, φροντίζουν να μη θεωρηθούν ποτέ ακραίοι και θρέφουν έναν τεράστιο φόβο απέναντι στη συνειδητή πολιτικοποίηση. Θεωρούν την υιοθέτηση συγκεκριμένης πολιτικοοικονομικής θεώρησης του κόσμου ως μόλυνση που το ανώτερο στάδιό της είναι η κομματοσκυλίαση. Δε διαφωνώ, η πολιτική ενασχόληση ενέχει τον κίνδυνο της ανώμαλης κομματικής προσήλωσης, όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιώδη λόγο συνολικής απαξίωσης της πολιτικής. Στο χέρι σου είναι να είσαι πολιτικά ενεργός και όχι πολιτικά χειραγωγήσιμος, εκτός αν ο ίδιος υποτιμάς τον εαυτό σου. Η πολιτική δραστηριοποίηση, λοιπόν, στο μυαλό κάποιων προσιδιάζει στο αρχαιοελληνικό μίασμα που έπρεπε απαραιτήτως να αποβληθεί από την πόλη. Αυτοί οι τυπάδες είναι που μετατρέπουν την έννοια της πολιτικής ταυτότητας σε ταμπέλα, κάτι το οποίο είναι κοινωνικά επικίνδυνο, ταξικά ανόητο και φοβερά εξυπηρετησιμο για τους κυβερνώντες τούς οποίους απεχθάνονται γιατί "όλοι οι πολιτικοί είναι τα ίδια σκατά". Αυτοί λοιπόν ήταν που αποθέωναν το κίνημα των αγανακτισμένων. Σε μία κουβέντα με έναν τρέντυ απολιτίκ φίλο, του εξέφρασα τότε την πεποίθηση ότι αν το συγκεκριμένο κίνημα δε λάβει συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό και χαρακτηριστικά θα είναι ατελέσφορο. Τότε με περισσή ειρωνεία μου απάντησε ότι τελείωσαν τα κόμματα και οι πολιτικές σκοπιμότητες και ότι επρόκειτο για ένα κίνημα καθαρό. Πέραν του ότι δεν είπα κάτι για κόμματα, δε διαφώνησα με την καθαρότητα του κινήματος αλλά με την έλλειψη στόχων. Το συγκεκριμένο κίνημα έβγαλε κόσμο στο δρόμο αλλά ιδεολογικά και στρατηγικά ήταν ορφανό. Γι αυτό και καταδίκαζα τότε αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να παρέμβουν και να μεταποιήσουν τη μικροαστική αγανάκτηση σε ταξική διεκδίκηση και δεν το έκαναν. Πάω στοίχημα, λοιπόν, πως στο μυαλό του συγκεκριμένου φίλου καταχωρήθηκα ως ένας από τους πολλούς που πάσχουν από κομματίλα και κομμουνιστική διαταραχή. Αυτό αποδείχθηκε από το γεγονός ότι σε πάρα πολλές περιστάσεις δε δίσταζε πισώπλατα να μου κολλάει ταμπέλες. Στην κατάληψη του σχολείου πέρυσι επειδή με κάποιους φίλους ζητήσαμε να μπουν πολιτικά αιτήματα, μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή διαμαρτυρηθήκαμε για τα φασιστικά συνθήματα στους τοίχους του σχολείου, μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή θυμηθήκαμε τη 6η Δεκέμβρη μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή οργανώσαμε συζήτηση ενάντια στο ρατσισμό την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή τιμήσαμε το πολυτεχνείο μας αποκάλεσε ξανά κομμουνιστές και τέλος είμαι σίγουρος πως κάθε στιγμή που εγώ και κάποιοι άλλοι στη ζωή μας θα διεκδικούμε ο συγκεκριμένος τυπάς θα κρύβει το κενό πολιτικό του ένστικτο πίσω από τη φράση "αυτοί είναι κομμουνιστές". Είμαι σε θέση να διαβεβαιώσω πως ο συγκεκριμένος "φίλος" έχει πλήρη άγνοια σχετικά με το ποιος ήταν ο Μαρξ και τι ονειρευόταν. Χαλάλι του όμως ξέρει τη λέξη "κομμουνιστές".
Αρχικά είχα ενοχληθεί που γινόταν αναφορά στο πρόσωπό μου χωρίς να είμαι παρών. Τελικά όμως συνειδητοποίησα πως η πολιτική ενασχόληση κάποιων περιορίζεται στο να κολλάνε ταμπέλες ενώ κάποιων άλλων στο να τις γκρεμίζουν. Να τις γκρεμίζουν όχι για ένα ολοκληρωτικό τίποτα αλλά για ένα ουτοπικό κάτι παραπάνω...

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Είμαι βίαιος, πειράζει;


Τελευταία λανσάρεται εντόνως στις ακριβοπληρωμένες πασαρέλες των δελτίων των οκτώ η ατάκα "Καταδικάζω τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται". Θα έλεγα ότι είναι ένα ακραιφνές απότοκο της θεωρίας των δύο άκρων που με τόσο πάθος και σκοπιμότητα επικαλούνται επί μήνες οι φοβισμένοι "φιλειρηνιστές". Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παππάδες, καλλιτέχνες και πανεπιστημιακοί τσακώνονται στα παράθυρα ποιος θα πρωτοκαταδικάσει τη βία. Η καταδίκη της βίας κατά τη γνώμη μου είναι μια απατηλή απόπειρα επίκλησης της ηθικής και του καθωσπρεπισμού των άλλοτε συμβιβασμένων πολιτών με το πρασινομπλέ κατασκεύασμα που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα, προκειμένου το τελευταίο να μη γκρεμιστεί. Η βία δεν είναι όμως μια αόριστη έννοια. Έχει υποκείμενο, αντικείμενό και σκοπιμότητά. Συνεπώς το να καταδικάζεις γενικώς και αορίστως μία έννοια υποδηλώνει είτε ότι είσαι αφελής, είτε ότι τα φιλειρηνικά σου ένστικτα διέπονται από άκρατη ιδιοτέλεια. Εξηγούμαι:
Η βία της υποχρεωτικής καταδίκης της βίας είναι ένας εξαναγκασμός.
Η καταδίκη της βίας που νομιμοποιεί την απραξία είναι ένα τέχνασμα.
Η βία της ταύτισης του επιτιθέμενου με τον αμυνόμενο είναι κατάντια.
Η μη βία στη βία της εξουσίας είναι υποδούλωση.
Η ταύτιση της ναζιστικής βίας με τη βία του πεινασμένου είναι πολιτικός καιροσκοπισμός.
Η βία της εξαθλίωσης ντυμένη με νομιμότητα είναι το αστικό κράτος στα κέφια του.
Η βία της επικαιρότητας της βίας ως μέσο αποπροσανατολισμού είναι συνενοχή.
Η βία της αδιαφορίας των γεννεσιουργών αιτιών της βίας είναι η απόλυτη βλακεία.
Η βία της κρατικής αντιμετώπισης μιας δικαιολογημένα βίαιης επεκφρασμένης κοινωνικής οργής είναι αυταρχισμός.
Η βία της μονοπώλησης της μη βίας από τους εξουσιάζοντες είναι πολιτικός τυχοδιωκτισμός.
Η βία της σύμπτωσης της ηθικής ακεραιότητας με την έννοια του νοικοκυραίου είναι τραγέλαφος.
Η βία της αποδοχής της βίας των ταξικών αντιθέσεων είναι διαιώνιση της κρίσης.

Αυτή τη βία λοιπόν την οποία κανένας "περιέργως" δεν καταδικάζει πρέπει να τη σταματήσει μία άλλη βία. Η ιστορία έτσι εξελίσσεται. Μέσα από τη βία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και τη βία της αντίστασης και της ανατροπής για τη διεκδίκηση μιας άλλης ζωής. Αυτός λοιπόν που καταδικάζει τα δύο είδη βίας μην εξετάζοντας το ποιος ασκεί τη βία, σε ποιον και για ποιο λόγο, εξισώνει το θύμα με το θύτη.
Ντροπή του.

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ο Ιωσήφ

Ο Ιωσήφ είτε ως χριστιανός είτε ως σοβιετικός
είναι καταδικασμένος στην πατρότητα

Ο Ιωσήφ είχε παππούδες εαμίτες με χρυσούς σταυρούς στο στέρνο,
εξού και το όνομα

Ο Ιωσήφ στις χριστουγεννιάτικες σχολικές γιορτές υποδυόταν το όνομά του,
στο πανεπιστήμιο μπήκε στο κόμμα, κράτησε το όνομα με άλλη ιδιότητα

Ο Ιωσήφ είναι παιδί της μεταπολίτευσης,
λίγο κομμουνιστής αλλά και λίγο πατριώτης

Ο Ιωσήφ υιοθετεί εναλλακτικά μουσικά ακούσματα,
καμια φορά όμως του ξεμένουν γαρύφαλλα στο δεξί χέρι

Ο Ιωσήφ θεωρεί ότι ο έρωτας δεν περιχαρακώνεται,
η επόμενη χρονιά τον βρίσκει παντρεμένο

Ο Ιωσήφ αν και με αριστερό παρελθόν διαβάζει αστικές εφημερίδες,
είναι πιο αντικειμενικές

Ο Ιωσήφ τα χριστούγεννα είναι φιλάνθρωπος, τις απόκριες φρικιό,
το πάσχα θρησκόληπτος, το καλοκαίρι αεράτος και το φθινόπωρο καταθληπτικός

Ο Ιωσήφ στενεύτηκε και άρχισε τις απολύσεις,
βέβαια τη βιβλιοθήκη του κοσμεί το Κεφάλαιο

Ο Ιωσήφ έκανε παιδιά,
τους έμαθε την αλληλεγγύη μα και την αυτοσυντήρηση

Ο Ιωσήφ κανει κριτική έχοντας κάτσει στην πολυθρόνα των ετών του,
κάποτε μισούσε τις πολυθρόνες, προτιμούσε τα σκαμπό

Ο Ιωσήφ μια μέρα γέρασε σε δύο ζωές,
αυτή της ρηξικέλευθης θεωρίας και αυτή της συμβατικής πράξης...






Συντρόφισσες και σύντροφοι του ιστολογικού αγώνα έυχομαι τη νέα χρονιά ο κάθε μικρός Ιωσήφ αυτού του πλανήτη να καταφέρει να κάνει τη θεωρία του πράξη. Καλή χρονιά