Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Περιμένοντας ένα τρένο...

Σάββατο Βράδυ. Η αναμονή στη στάση του μετρό στην Αττική πάντα με κούραζε. Η προσωρινή απώλεια του ουρανού, το μαύρο που διακρίνεται στο βάθος του τούνελ, το διερευνητικό βλέμμα αυτών που κάθονται στην απέναντι πλατφόρμα και η βαρετή μουσική των μεγαφώνων μου δημιουργούν μια περίεργη και πεσσιμιστική αίσθηση. Το χρονόμετρο του μετρό έδειχνε ότι σε τρία λεπτά το τρένο θα έφτανε. Παρ' όλα αυτά ύπαρξη της παρέας με έκανε να αποβάλλω αυτήν την αλλόκοτη αίσθηση και να αναλογίζομαι το υπόλοιπο της βραδιάς...
Ο σταθμός είχε κόσμο, ο οποίος έμεινε ενεός όταν είδε μια σχετικά εύσωμη γυναίκα, με σκουρόχρωμο δέρμα, βρώμικα ρούχα και ιδρωμένο κούτελο να κάθεται στην πλατφόρμα έχοντας ως απώτερο προορισμό τις ράγες και πιθανότατα ή μάλλον σίγουρα τον άλλο κόσμο. Αφού πέρασαν κάποια λεπτά αμήχανης θέασης της απελπισμένης προσπάθειας της "γύφτισας" όπως θα την αποκαλούσε υποτιμητικά η σύγχρονη αστική κοινωνία αυτοπροσδιορίζοντας την ανωτερότητα της, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους σπεύσαμε να αποτρέψουμε τη γυναίκα από την αυτοκτονία τραβώντας την προς τα πίσω. Το τρένο έρχεται και αυτή αγωνίζεται να πέσει στις ράγες βρίσκοντας αντίσταση σον κόσμο που την κράταγε. Κάποιος τη ρώτησε γιατί θέλει να αυτοκτονήσει και αυτομάτως μου γενήθηκε ένας περίεργος συλλογισμός. Μήπως θέλει να ξεφύγει από τη δηθενιά και την έλλειψη οράματος, όπως ο Σιδηρόπουλος ή η Γώγου; Aλλά αυτομάτως το αίσθημα της αυτοσυντήρησής μου, μου έδωσε την απάντηση στο αυθόρμητο ερώτημα. Η φυγή δεν είναι η λύση, απλά η επέκταση του προβλήματος. Η γυναίκα απάντησε πως ο πατέρας της τη βίαζε και ήθελε να πεθάνει. Ξαφνικά πάνω στην κατάλληλη ώρα (το τρένο είχε φύγει και δεν υπήρχε κίνδυνος) κατεύθασαν οι ειδικές δυνάμεις των security οι οποίοι συνειδητοποίησα ότι εκτός από το να παρατηρούν με ενοχλητική περιέργεια τους λαθρεπιβάτες της γραμμής είχαν και άλλους ρόλους που έπρεπε να επιτελέσουν. "Σήκω Βαρβάρα" είπε ο ένας από τους δύο στη γυναίκα που προφανώς ήταν γνώριμο πρόσωπο του προσωπικού του σταθμού και των ραγών του τρένου. Στη συνέχεια την τράβηξαν και την ανέβασαν επάνω παρά την αντίδρασή της.
Απίστευτο, σκέφτηκα αργότερα... Η προσωρινή και ανούσια καταθλιπτική διάθεση που έχω στη στάση του μετρό για κάποιους ανθρώπους είναι αιώνια, είναι όλη τους η ζωή. Εγώ όμως θα πάρω το επόμενο τρένο, θα φύγω και ένας άκρατος οπτιμισμός θα με λυτρώσει. Αυτοί τι θα κάνουν; Δεν έχουν τρένο να προσμένουν. Βρισκονται στο σταθμό αλλά σε μέρα απεργίας.
Δε γουστάρω τους απεργοσπάστες, αλλά αυτός που παρά την απεργία συνείδησης θα έπαιρνε το τρένο για να τους πάρει και να τους βγάλει από το αδιέξοδο, σίγουρα θα γινόταν ο καλύτερός μου φίλος...

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Ένας απλός συλλογισμός...


Το πρωί προτού χαθώ μέσα στις εξισώσεις και τους απαιτούμενους τύπους της φυσικής που επρόκειτο να δώσω, αποφάσισα να ανοίξω λίγο την τηλεόραση για να χαλαρώσω (μέγα λάθος). Καθώς λοιπόν παρακολουθούσα τον καθημερινό εθνικό κινδυνολόγο και αγχωτή της ελληνικής TV (Παπαδάκης), είδα μία συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο άνθρωπος είναι ένας από τους κορυφαίους (αν όχι ο κορυφαίος) Έλληνες συνθέτες και μία εμβληματική προσωπικότητα της αριστεράς. Κανείς δεν αμφισβητεί την τεράστια προσφορά του στον εγχώριο πολιτισμό και όχι μόνο, όμως πιστεύω πως η προσέγγιση του στα τρέχοντα ζητήματα μέσω του ΣΠΙΘΑ είναι ακατανόητη.
Ο Μίκης Θεοδωράκης θεώρησε ότι στη δεδομένη φάση το παν είναι η πατρίδα και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα. Καλούσε όλους τους Έλληνες πατριώτες ανεξαρτήτως ιδεολογικής βάσης και φορολογικής δήλωσης να ενωθούν ενάντια στα ξένα συμφέροντα των τραπεζών. Με λίγα λόγια περιόρισε τα ταξικά ζητήματα για χάρη της εθνικής ενότητας.
Είμαι πολύ μικρός σε όλα τα επίπεδα για να αξιολογήσω μία τέτοια προσωπικότητα αλλά κάτι τέτοιο μου φάνηκε ακατανόητο. Πως είναι δυνατόν να θυσιάζονται τα ταξικά ζητήματα στο βωμό της εθνικής ισσορροπίας; Μία τέτοια κίνηση είναι συγκάλυψη και στήριξη των Ελλήνων καπιταλιστών μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούν στη χώρα μας. Είναι σα να έχεις έναν αδερφό που είναι λαμόγιο, έχει βγάλει τρελό χρήμα εις βάρος σου και κατηγορείται για πολλαπλά εγκλήματα όμως μόνο και μόνο επειδή είναι αδερφός σου, τον καλείς να ενωθεί μαζί σου για να αντιμετωπιστεί το παγκόσμιο έγκλημα. Για εμένα στην παρούσα φάση η ταξική συνείδηση καθώς και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων του απλού εργαζόμενου λαού είναι αυτά που προέχουν και όχι η εθνική ακεραιότητα. Στην τρέχουσα κρίση όλοι πρέπει να σκεφτούμε και να δράσουμε με γνώμονα τον ανθρωπισμό μας και όχι τον πατριωτισμό μας... "Ευτυχώς" υπάρχουν δεκάδες εθνικιστικές οργανώσεις που έχουν αναλάβει τη διάσωση της πατρίδας. Ας επιδιώξουμε εμείς τη διάσωση του αγωνιστικού και επαναστατικού μας πνέυματος ενάντια στους γηγενείς κεφαλαιοκράτες μη δελεαζόμενοι από μια εθνική συναίνεση σε ένα έγλημα στημένο.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Αναζητείται πνευματικότητα, όχι κοστούμια πνεύματος...


Λόγος γίνεται εδώ και καιρό για την απουσία της πνευματικής ηγεσίας σ'αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε ως κράτος. Σε ποια ακριβώς πνευματική ηγεσία αναφέρονται όλοι αυτοί οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αντικειμενικοί δημοσιογράφοι; Μήπως στο πλήθος των καλλιτεχνών που έκαναν τέχνη με τα λεφτά και τις εντολές του εκάστοτε υπουργείου πολιτισμού, ή μήπως στους άλλοτε ανατρεπτικούς πνευματικούς ανθρώπους της γενιάς του πολυτεχνείου που ιδιοποιήθηκαν τους αγώνες χιλιάδων πολιτών εξασφαλίζοντας τη μετέπειτα συμβιβασμένη ζωή τους;
Χωμένοι βαθιά στη βρωμιά του συστήματος που λερώνει τα κορμιά μας καθημερινά, όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι μιας ιδιάζουσας κουλτούρας και μιας ανώτερης σκέψης επιτελούν ένα ρόλο που αντιτίθεται στην εικόνα των νεανικών τους ονείρων και αντιλήψεων. Προφανώς ενστερνίζονται την λανθασμένη άποψη του Καλλικλή (από το Γοργία του Πλάτωνα) ότι η υιοθέτηση μιας θετικής στάσης απέναντι στη φιλοσοφία είναι ωφέλιμη μόνο κατά τα νεαρά χρόνια της ζωής και κατ' αυτόν τον τρόπο νιώθοντας πνευματικά πλήρεις, επιδιώκουν με άκρατο εγωισμό να εμποδίσουν εμάς να φιλοσοφήσουμε και να σκεφτούμε. Δεν ξέρω αν η στάση τους αυτή είναι συνειδητή ή ασυνείδητη πάντως ο κρατικός μηχανισμός τους έχει αφομοιώσει αριστοτεχνικά, χρησιμοποιώντας τους ως όργανα αντεπανάστασης σε πραγματικούς κύκλους διανόησης που επιχειρούν να αντιμετωπίσουν την έλλειψη ανθρωπιάς αυτών που επικαλούνται τον πατριωτισμό και ονειρεύονται μια υποκειμενική κοινωνική ευημερία. O ρόλος των εκπροσώπων του πνεύματος δεν είναι να συντελέσουν στη συναίνεση του λαού στον επερχόμενο μνημονιακό βιασμό, ούτε να απομακρύνουν το κοινό από την πραγματική αιτία και ρίζα του προβλήματος. Οι άνθρωποι της τέχνης απαιτείται να προβληματίσουν και να γεννήσουν νέες επαναστάσεις, όχι απαραίτητα βίαιες, που θα αλλάξουν το δίχως μέλλον σκηνικό. Η κάθε μορφή βίας άλλωστε έχει φανεί ποιον έχει αφέντη χρόνια τώρα...
Η αναζήτηση επομένως πνευματικών ηγετών σε βίλες με τεράστιες βιβλιοθήκες αλλά σκονισμένα βιβλία στα ράφια τους είναι μάταια και ανούσια. Ας γίνουμε εμείς πιο πνευματικοί και ας επηρεαστούμε από την άλλοτε αίγλη αυτών που μας πούλησαν...

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

πως περνάει κανείς από το ΔΝΤ στο ΤΝΤ ε;


Είναι απλό το ζήτημα του φλέγοντος συμβάντος που απασχολεί την επικαιρότητα...
Τον λένε Στρος Καν και είναι βιαστής...
Τη λένε Ελλάδα και είναι καμαριέρα...
Τους λένε <<μεγαλοδημοσιογράφους του mega>> και πάσχοντας από το σύνδρομο της Στοκχόλμης ανησυχούν για την τύχη του θύτη τους...
Η δικιά σου αντίδραση ποια θα είναι; Θέλω να ξέρω...

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Μια εικόνα χίλιες λέξεις...


Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι ποιες εικόνες αξίζει να κρατάω στο μυαλό μου. Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι θεμελιωμένες σε κέρινα είδωλα και πρότυπα. Όταν τα μυαλά παίρνουν φωτιά και ανεβάζουν τη θερμοκρασία αυτά λιώνουν το ένα μετά το άλλο αποκαλύπτοντας την κενότητα τους. Κι όμως πνιγμένος στη ματαιότητα της εξισωτικής σχέσης ανάμεσα στο δήθεν και το ωραίο, κουτούλησα στην εικόνα ενός πραγματικού καλλιτέχνη (ο τυπάς στη φωτογραφία).
Θαμώνας των πολύβουων δρόμων του Μοναστηρακίου και καταζητούμενος της Χρυσής Αυγής ως λαθρομετανάστης, ο μικρός φίλος μού φάνηκε η πιο γνήσια εικόνα ανθρώπου, καλλιτέχνη, περιπλανώμενου ταξιδιώτη και εκφραστή συναισθημάτων. Κρατώντας ένα μικρό μπουζούκι έβγαζε ρεμπέτικες μελωδίες. Τα μικρά βρώμικα δάχτυλά του χόρευαν πάνω στα τάστα και ο ήχος που παρήγαγε ελλάτωνε το συνεχή βόμβο που ρουτινιάζει καθημερινά το γεμάτο σκοτούρες κεφάλι μας. Ανάλογα με τη νότα η μορφή του προσώπου του εξέφραζε έναν λογικότατο καημό που μαρτυρούσε τους φόβους του και τα λερωμένα του ρούχα ήταν ένα δυνατό χτύπημα στα ασπαζόμενα καταναλωτικά πρότυπα που ενσαρκώνει η τυποποίηση του σήμερα. Ο μικρός κυνηγημένος ήρωας της πόλης μας σε ένα πρωί μου γέννησε 50 διαφορετικούς προβληματισμούς και του χρωστάω χάρη...
Πολλοί ίσως να τον πέρασαν για ζητιάνο... Εγώ ζητιάνεψα λίγη από τη γνησιότητα του...

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Σας σιχάθηκε η ψυχή μου...


Ώρες ώρες φαντάζομαι πως ζω κάπου στο Μάη του '68. Χαμένος σε μια διαρκή επαναστατική ορμή αλλάζω τον κόσμο. Μεθάω με ατελείωτα σόλο του Χέντριξ και τραγουδάω την ισότητα. Σημαδεύω από τα δύο μέτρα την τυπολατρία και τις θρησκοληψίες βιώνοντας την ουτοπία. Δεν έχω μόδα να καθορίζει το ντύσιμό μου, ούτε μουσικές βιομηχανίες να κατηγοριοποιούν τα μουσικά μου ακούσματα. Είμαι ένας κοινωνικός και ριζοσπαστικός επαναστάτης. Κάπως έτσι θα φανταζόμουν τον εαυτό μου αν ήμουν 16 πριν από 43 περίπου χρόνια.
Όμως δεν είμαι. Είμαι 16 το 2011. Ένα μάτσο ροκάκια του γυμνασίου γοητεύονται από το ροκ στυλ που προβάλλουν οι βιομηχανίες και όχι από την ουσία αυτής της μουσικής που κάποτε ίσως και να άλλαξε κάτι. Πηγαίνοντας στο Λύκειο θα έχουν ωριμάσει. Εισαγόμενα μαζικά στον κόσμο των μεγάλων αλλάζουν πορεία. Ξοδεύουν τα Σάββατά τους σε διάφορα μαγαζιά. Το ντύσιμο σοβαρεύει υιοθετώντας έναν ηλίθιο συμβατισμό που πάντα με νευρίαζε. Φορέματα που στέκονται πάνω σε 12ποντα τακούνια και περιφερόμενα πουκάμισα γεμίζουν τα πάρτυ. Νέοι και νέες αρπάζουν τη σκουπιδιάρα μουσική βιομηχανία και την αδειάζουν πάνω στο κεφάλι τους. Παριστάνουν τους μεθυσμένους και μετατρέπουν σε αστειάκι το σεξιστικό σχόλιο και σε τρόπο ζωής τον κομφορμισμό. Απαξιούν για το οτιδήποτε και μετρούν την ευτυχία με αλκοτέστ. Θα έλεγα ότι αυτά τα μικρομέγαλα έχουν αφομοιώσει με μεγάλη επιτυχία την προπαγάνδα του επικρατούντος συστήματος και τώρα επιδιώκουν να δείξουν τι γνώσεις έχουν. Ο συντηρητισμός του σήμερα είναι η καταστροφή του αύριο. Πάντα με αηδίαζε ο θαυμασμός του τίποτα και η προσμονή του καθόλου...
''είμαστε όλες ένα μάτσο βίολες σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη σκατοκαριόλες'' Τζίμης Πανούσης

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Καληνύχτα στο μεγάλο Βέγγο, καλημέρα σε ποιον;


Λύπη. Απεριόριστη λύπη ένιωσα όταν πληροφορήθηκα το θάνατο του Θανάση Βέγγου. Όχι μόνο επειδή είχε έμφυτο ταλέντο αλλά και για το γεγονός ότι υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες κωμικούς, που ποτέ δε χρησιμοποίησε την επαγγελματική του ιδιότητα για να προσποιηθεί κάτι διαφορετικό από τον εαυτό του. Μη αρνούμενος τα πιστεύω του μέσα από τις ταινίες του προέβαλλε υπόγεια κοινωνικά μηνύματα απεικονίζοντας τον πιο αστείο μας εαυτό. Οι αφηγήσεις των μεγαλύτερων με απόλυτη σιγουριά με διαβεβαιώνουν ότι ο Βέγγος ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να ρυτιδιάσει απότα γέλια το μίζερο μεταπολεμικό πρόσωπο του Έλληνα. Επαληθεύοντας όμως εις το έπακρον τον επαγγελματικό του τίτλο, υπήρξε ανατριχιαστικός και σε κόντρα ρόλους. Δεν πρόκειται να ξεχάσω την ολιγόλεπτη ερμηνεία του στην ταινία ''Ψυχή Βαθιά'' του Παντελή Βούλγαρη. Ο άνθρωπος που αγωνιζόταν, ο ηθοποιός που μεγαλουργούσε, το δημόσιο πρόσωπο που δίδασκε ήθος, η ψυχή που ανεβοκατέβαινε τους δρόμους τρέχοντας, δυστυχώς έσβησε και μαζί της σβήνεται και ένα σύνολο αξιών που αντικαθίσταται από την επιφάνεια του σήμερα.
Τι μένεί; Ένα σύνολο νέων ηθοποιών που γεμίζουν το καστ των τηλεοπτικών σειρών και των φθηνών από κάθε άποψη κινηματογραφικών παραγωγών μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει την έννοια του επαγγέλματός τους. Οι πιο δάσημοι από αυτούς, όλως τυχαίως είναι πολύ όμορφοι, τους πρώτους μήνες της εμφάνισής τους παρελαύνουν από τα εξώφυλλα όλων των lifestyle περιοδικών, στις συνεντεύξεις τους συζητούν μόνο για την ερωτική τους ζωή, αποκτούν τον τίτλο του σταρ από συμφέρουσες για το σύστημα ειδικά διαμορφωμένες εκπομπές που ασχολούνται μόνο με αυτούς, δεν αποχωρίζονται ποτέ τα μαύρα τους γυαλιά και έχουν μία τάση να επιδεικνύουν τον πλούτο τους. Με λίγα λόγια εισβάλλουν στη ζωή μας ως κάτι το σπουδαίο και άξιο μίμησης. Όμως ξεχάσαμε μία λεπτομέρεια... Δεν είναι καλοί ηθοποιοί.. Αλλά τι πειράζει, συμφέρουν σε όλα τα υπόλοιπα. Αποβλακώνουν ένα σωρό ανθρώπους εμποδίζοντάς τους να σκεφθούν, αναπαράγουν πρότυπα ιδανικά για μια καπιταλιστική κοινωνία, κακοποιούν κάθε μορφή τέχνης αλλοιώνοντας τα κριτήρια του κοινού και είναι απόλυτα βολικοί στην οικοδόμηση μιας ανόητης και ρομποτικοποιημένης κοινωνίας που στο πρόσωπό τους βρίσκει τη σωτηρία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η θύμιση ανθρώπων όπως ο Βέγγος πρέπει να αποτελέσει οδηγό μας για το αύριο. Και γι αυτό το λόγο θέτω το ερώτημα: Μήπως πρέπει να τραβήξουμε κι εμείς στη γαλέρα της ζωής μας λίγο άγριο κουπί;