Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Άνθρωποι και ανθρωπάκια

Δεν είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι. Κάποιοι όντως βράζουμε στο ζουμί μας. Κάποιοι άλλοι κρατούν με χαρά την κουτάλα του Μάγειρα. Δυστυχώς, σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού εκτός από τις δύο αντιπαρατιθέμενες τάξεις, συγκρούεται και ο άνθρωπος με το ανθρωπάκι. Τη λέξη «ανθρωπάκι» χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν οι πάσης φύσεως ισχυροί προκειμένου να αποδώσουν μια υποτιμημένη ιδιότητα στους «άτυχους». Σε αυτούς που δε γεννήθηκαν δηλαδή σε οικογένεια με βίλλα, δεκάδες ακίνητα, αμάξια και άπειρα φράγκα. Επειδή όμως, οι καιροί αλλάζουν και το χρήμα παραφούσκωσε τις τσέπες κάποιων πλούσιων πατριωτών, το «ανθρωπάκι» πείνασε, αναρωτήθηκε και αγρίεψε. Με λίγα λόγια έπαψε να ζει για να υπηρετεί το αφεντικό του και αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Κατέβηκε στο δρόμο, απήργησε, άλλαξε κόμμα, ύψωσε τη γροθιά του. Είναι η περίφημη φάση που η τάξη των συγκεκριμένων ανθρωπακίων παύει να είναι τάξη για τα κέρδη του εργοδότη, και συγκροτείται σε τάξη για τον εαυτό της. Σε αυτή την ιδιαίτερα όμορφη φάση κοινωνικής χειραφέτησης και ταξικής αντεπίθεσης, νομίζω πως το υποκοριστικό «-άκι», παύει να υπάρχει γιατί δεν έχει λόγο ύπαρξης. Γιατί οι εργαζόμενοι και όλη η κοινωνία των φτωχών σκίζει τις επιταγές με τα υπέρογκα ποσά των από πάνω που αναλογούν σε εκατομμύρια –άκια. Γιατί το ανθρωπάκι, γίνεται άνθρωπος που παλεύει για τις ανάγκες τις δικές του και των γύρω του. Γιατί η συλλογικότητα νικάει την ατομικότητα, και η αξιοπρέπεια τη γεμάτη τσέπη. Δυστυχώς, σε αυτό το σταυροδρόμι, οι ενδιάμεσοι καλούνται να επιλέξουν αν θα στρίψουν αριστερά ή δεξιά. Αυτοί που χρόνια έβραζαν στο καζάνι αλλά σε χαμηλή φωτιά χωρίς να νιώθουν το τσουρούφλισμα, πρέπει να αποφασίσουν τώρα που δυνάμωσε η φωτιά, αν θα επιλέξουν τη σαδομαζοχιστική οδό της φιλήσυχης και συνετής αυτοκτονίας τους, ή αν θα βγουν απ’ το καζάνι για να πνίξουν το μάγειρα. Αν θα συνεχίσουν να είναι φτηνά ανθρωπάκια, ή αν θα γίνουν άνθρωποι για την τάξη τους. Ο καθένας, λοιπόν, αναμετράται με το μπόι του. Αν η μονάδα μέτρησης είναι το χρήμα και η ευκολία τότε το μεγάλο ΝΑΙ στο μάγειρα είναι δεδομένο. Αν είναι η ανάγκη, το πάθος και η συνείδηση τότε το ΟΧΙ από μια απλή αλλά αμφίσημη λέξη, συγκεκριμενοποιείται και αρχίζει να χαλάει τη συνταγή τους. Το ΟΧΙ στο δυνάμωμα της φωτιάς, γίνεται όχι στη φωτιά, στο μάγειρα και στο μαγαζί του. Η προηγούμενη βδομάδα είχε τέτοια χαρακτηριστικά. Όποιος κάνει ότι δεν το βλέπει και το αγνοεί συνειδητά είναι ανθρωπάκι. Εν μέσω καθημερινής 24ωρης τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, απειλών των αφεντικών για μη πληρωμές, νεκρανάστασης ξοφλημένων αστών πολιτικών και τοποθετήσεων σύσσωμου του lifestyleισμού υπέρ του ΝΑΙ, ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία, τους έριξαν μια γενναία κλωτσιά στο στομάχι. Σε αυτούς και στην πανάθλια χύτρα τους. Ακτιβισμοί, πορείες, συγκεντρώσεις, αφισοκολλήσεις, συνελεύσεις, παρεμβάσεις σε εργατικούς χώρους, δομές αλληλεγγύης και πολιτιστικά δρώμενα συναποτέλεσαν το μόνο όπλο που έχουν οι από κάτω, τη συλλογική οργάνωση και αντεπίθεσή τους. Αυτή τη δύναμη είναι πολύ μικροί για να την ανατρέψουν μια δράκα αστείων ευρωπαίων τεχνοκρατών, κάποιοι ξένοι και έλληνες κεφαλαιοκράτες, κάποιοι διαφημισμένοι σαν το Ρουβά και τον Αρναούτογλου, κάτι φιλόσοφοι του κώλου σαν το Ράμφο και κάτι καραγκιόζηδες σαν τον Ψαριανό, τον Τατσόπουλο και τη Σώτη Τριανταφύλλου. Αυτή τη δύναμη την ξέρουν από παλιά και τη φοβούνται. Μόνο που τα ζάναξ, τα ταβόρ και τα λεξοτανίλ τους, δε φτάνουν για να μας μαστουρώσουν. Όσο κι αν τα ανθρωπάκια τους συνεχίζουν να τα πασάρουν δωρεάν. Άλλωστε όπως έλεγε και η Κ.Γώγου «Όποιος δεν έχει τίποτα μονάχα αυτός ξέρει το τίποτα. Καμιά κουβέντα από κανέναν άλλο.».

Ήρθε η ώρα ο καθένας να διαλέξει, αν θα είναι με το Πέραμα, το Κερατσίνι, το Λαύριο, το Περιστέρι, το Μαδούρο, τον Μπαντιού, τον Τσόμσκι, τον Κάστρο, το ρεμπέτικο, το σωματείο, το πανό, την αλληλεγγύη και τις υψωμένες γροθιές, ή αν θα είναι απλώς ανθρωπάκι.

Δυστυχώς, όποιος επιλέγει το δεύτερο, είναι πολύ λίγος, μικρός και χέστης.