Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Λοξοδρόμηση

Άνθρωποι,
πνίγονται στις σταγόνες του καθημερινού ιδρώτα τους
Φοβούνται,
το κουδούνισμα των κλειδιών στις σκουριασμένες πόρτες
Δε μιλούν,
για το πως σκαρφάλωσαν οι ρυτίδες στο πρόσωπό τους, πρόωρα, χωρίς ενοχή,
Απλώς ακούν,
γνέφοντας καταφατικά αλυσοδένουν την ιαχή του εσωτερικού τους ουρλιαχτού

Φιλάνθρωποι,
σε γυαλιστερά κλουβιά μοιράζουν ναρκωτικά ευτυχίας στους φτωχούς
Στο δρόμο,
δίπλα σε αγάλματα παγκακίων και εκκλησίες του δήμου απόρων, ο πολιτισμός μας
Βλέπουν τη θλίψη,
μονάδα μέτρησης το τετραγωνικό του διαμερίσματος, του υπαλληλικού γραφείου
Στο φανάρι,
έχει κολλήσει το κόκκινο εδώ και χρόνια, αντί στο χρώμα της ψυχής

Υπάνθρωποι,
φλερτάρουν με την ποινικά κολάσιμη αλήθεια
Καταζητούνται,
από μια πεσμένη ασπίδα και ένα κέρινο σπαθί, που λιώνει μέρα με τη μέρα
Σταυρώνονται,
από εκατομύρια ράσα και εκπροσώπους θρησκειών σε μικρόφωνα ναών
Μα σκέφτονται,
χωρίς κατευθυντήριες γραμμές και σύνορα, χωρίς προυποθέσεις και χάρτες διανόησης

Ανάμεσα τους εγώ, εσύ, αυτός,
συνθέτουμε το εμείς, την προσωπική αντωνυμία που πάντα φόβιζε
Αυτούς, που αρέσκονται στην εξουσιαστική αυταπάτη
Όμως μαζί, μορφοποιώντας τη γροθιά της προσδοκίας
ίσως μεθύσουμε και πάλι από την αίγλη της ουτοπίας...

9 σχόλια:

  1. ποτε θα φτασουμε επιτελους αυτη την ουτοπια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. βασικα νομιζω οτι θα την περιμενω για παντα...και αυτο μπορει να με αποτρεψει απτο να περασω στην πραξη...αλλα ενταξει ειμαι μικρη ακομα...το ιδιο και συ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω είμαστε στον ίδιο θάλαμο αναμονής. πολλοί μικροί μαζί πάντως κάνουν κάτι μεγάλο!

      Διαγραφή
  3. μ'αρεσε πολυ αυτη η αναρτηση..
    η τελευταια σου στροφη τα λεει ολα νομιζω.
    το 'εμεις' ειναι πιο δυνατο απο το 'εγω', οποιο εγω κι αν ειναι αυτο. και η εικονα που μπορει να το περιγραψει καλυτερα ειναι αυτη με τη γροθια που ειχες βαλει στο 'Άλλος είναι ο εχθρός όχι ο ίδιος ο λαός'.
    οσο για την ουτοπια..
    αυτη η μεθυστικη ομορφια της.. μια εικονα που φανταζει απλησιαστη, 'ουτοπικη', ακριβως επειδη ειναι τοσο ομορφη που δυσκολευεται κανεις να πιστεψει οτι μπορει να πραγματωθει, ειναι που σε κανει να ξανασηκωνεις τη γροθια οταν σε κατακλυζει η απογοητευση..

    (και παιδια, δεν ειστε και τοσο μικροι! :P )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το λεω απο την αποψη οτι εχω ακομα παρα πολλααα να μαθω...

      Διαγραφή
    2. Φανή συμφωνώ. Η ουτοπία είναι το κίνητρο για να σηκωθεί η γροθιά. Το θέμα είναι όμως η εντολή για το σήκωμα της γροθιάς να δίνεται από τη συνείδηση και όχι από την μικροαστική αγανάκτηση όπως εύστοχα μου χες πει σε άλλη ανάρτηση.
      (μικροί δεν είμαστε αλλά έτσι μας θέλουν...)

      Διαγραφή
  4. ετσι ειναι, απλα αυτη η μικροαστικη αγανακτηση θα μπορουσε να ειναι μια αρχη, ειδικα δεδομενων των συνθηκων. τελικα ομως αποδειχτηκε μια τεραστια φουσκα και ειναι τοσο απογοητευτικο να μη ξυπνας με ολα αυτα που συμβαινουν και να σηκωνεσαι μονο οταν ακους τους πορτογαλους (αν θυμαμαι καλα) να λενε 'ησυχια μη ξυπνησουμε τους ελληνες'. και μετα να ξαναπεφτεις για υπνο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ιδεολογικό υπόβαθρο είναι ο χάρτης της κάθε επανάστασης...

      Διαγραφή