Βγήκα από το τρένο και άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά προς την έξοδο του μετρό. Από τα ακουστικά μου ακούγεται Σιδηρόπουλος. Μετρό-Πανεπιστήμιο. Πρωί πρωί ανηφορίζω τον πεζόδρομο για τη σχολή και αντικρύζω το οξύμωρο. Μεγαλοπρεπή κτίρια, αρχιτεκτονικά αξιοθέατα και προτομές αγαλμάτων γίνονται η πλάτη που ακουμπούν επαίτες και τοξικομανείς τα ταλαιπωρημένα τους κορμιά. Οι πλάτες των κτιρίων ίσως είναι προτιμότερες από τις πλάτες των ανθρώπων. Κάπου στο βάθος δέκα περίεργοι με ύφος κατασκόπου περιμένουν τον πελάτη να σηκωθεί. Έχει παράξενη συννεφιά και τον Παύλο διαδέχεται η "Ασημένια σφήκα" από Υπόγεια Ρεύματα. Προχωρώ. Αναρχικά συνθήματα ουρλιάζουν πάνω από την αφασία της πρέζας όμως αυτή σαν παιδοκτόνος μάνα αγκαλιάζει τα παιδιά της. Στραβό περπάτημα, σώμα πληγή και φωνή λαβωμένου στρατιώτη. Χέρια σε θέση ζητιανιάς όχι για επιβίωση αλλα για το αντίθετό της. Κάποιοι το κατορθώνουν και έρχονται ένα ευρώ πιο κοντά στην αγορά του θανάτου. Είμαι στη μέση του πεζόδρομου. Γύρω μου οι διεκδικητές της πρέζας ποικίλουν. Μια άλλοττε όμορφη κοπέλα με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, απογοητευμένοι επαναστάτες, πρώην χουλιγκάνια, γέροι άποροι, μάνα με δύο κόρες και ένα σακουλάκι στο χέρι, μετανάστες χωρίς προσδοκίες και γενικότερα άτυχοι περιστάσεων συνθέτουν ένα λούμπεν αποχαυνωμένο μείγμα που μοιάζει να ζητάει με μανία και πάθος το δυνάστη του. Αυτή η εικόνα του πεζόδρομου όμως ίσως να προσωποποιεί και μια πτυχή του σαπισμένου σου εαυτού, σκέφτηκα. Την πτυχή που φοβάται και που τρυπιέται στην πρώτη δυσκολία χωρίς να σηκώνει κεφάλι, την πτυχή που δε διαβάζει το σύνθημα στον τοίχο αλλά την ενοχλεί που βάφτηκε ο τοίχος, την πτυχή που αναζητά και αυτή στο ευρώ το όνειρο, την πτυχή που είναι ιδεολογικά άστεγη και συναισθηματικά άπορη. Έτσι χάνεται η ζωή "μέσα σε κίτρινους ανθρώπους/ βρώμικα τζάμια/ κι ανιστόρητους συμβιβασμούς" έλεγε η Κατερίνα Γώγου. Στο πάτωμα μια σύριγγα και δύο κόκκινες κηλίδες αίματος δηλώνουν το προηγούμενο πέρασμά τής αόρατης ευδαιμονίας. Φτάνω στο τέλος του πεζόδρομου. Οι ντίλερς αποχωρούν έχοντας εκπληρώσει το σκοπό τους ή το σκοπό άλλων και ένας έφηβος στη γωνία του κτιρίου δένει σφιχτά το μπράτσο του μ'ένα λάστιχο ώστε να βρει ευκολότερα τη φλέβα. Περνώ την Ακαδημίας. Δύο μπάτσοι συλλαμβάνουν ένα μετανάστη. Πουλούσε χαρτομάντηλα.
τη ξερω τη διαδρομη, εχω δει μπατσους να ασχολουνται με μεταναστες και διπλα να γινεται χαμος με τη πρεζα.
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχως
Δυστυχώς αυτή η διαδρομή αποτελεί μονάχα ένα δείγμα πολλών άλλων τέτοιων διαδρομών...
Διαγραφήξερεις οτι μ'αρεσει ο τροπος που εχεις να περιγραφεις εικονες κ καταστασεις οποτε δεν θα μεινω σ'αυτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήθελω να πω για τους ναρκομανεις..
πιο παλια ειχα διαφορετικη γνωμη γι αυτους.. μερικες φορες ηταν περισσοτερο επικριτικη απ'οσο θα επρεπε κ αυτο γιατι το κεφαλι μου ειχε κολλησει σ'αυτο το 'Την πτυχή που φοβάται και που τρυπιέται στην πρώτη δυσκολία χωρίς να σηκώνει κεφάλι'.
ξερεις, σκεφτομουν οτι ολοι βλεπουμε πιο ειναι το αποτελεσμα των ναρκωτικων, οποτε οποιος καταντησε ετσι, ηξερε που εμπλεκε.
σημερα μετανιωνω γι αυτη μου τη σταση. κυριως λογω της πολιτικης-κοινωνικης θεωριας που μου μαγευει το κεφαλι, εμαθα να βλεπω τα πραγματα λιγο διαφορετικα.
οι ανθρωποι αυτοι ζουν στο περιθωριο κ αντιμετωπιζονται σαν μιασματα. ανθρωποι αρρωστοι, αποκληροι της 'τελειας' κατα τα αλλα κοινωνιας μας που αντιμετωπιζονται σαν το κουτακι της κοκα κολα στο πεζοδρομιο, 'δεν το θελουμε στο δρομο μας, βρωμιζει'. ή θα τους κοιτανε με οικτο ή με απεχθεια. δεν ξερω τι ειναι χειροτερο..
Δε σου κρύβω ότι και γω είχα την ίδια οπτική με σένα πάνω στο θέμα των ναρκωτικών. Θεωρούσα τα ναρκωτικά απόρροια αμιγώς προσωπικής επιλογής.
ΔιαγραφήΌμως η "τέλεια" όπως ανέφερες κοινωνία, ξεδιπλώνοντας καθημερινά το συντηριτισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό, τη θρησκολαγνία, τον ατομισμό και την ανάγκη πλουτισμού σπρώχνει κάποιους μη θεμιτούς στο περιθώριο. Ένα περιθώριο που πολλές φορές ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός το στηρίζει προκειμένου να διασφαλίσει το πρωτόγονα μικροαστικά ένστικτα.
Έτσι λοιπόν ένας άλλος κόσμος με ελευθερία πνεύματος και χωρίς εξαρτήσεις κάθε είδους γίνεται όλο και πιο μακρινός...
η πλακα ειναι στο Μετσοβιο, που εβαλαν και στα δυο πεζοδρομια ετικετες: ''drug dealing area, secured by greek police'' ..
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω εξακολουθω να ειμαι της αποψης οτι ειναι επιλογη τους που βρισκονται σ'αυτη την καταντια και δειχνω ελαχιστη κατανοηση γι΄αυτη τους την επιλογη εστω. παρ'ολ'αυτα, προφανως δεν τους αξιζει τετοια αντιμετωπιση.
τους αξιζει η βοηθεια και η ευκαιρια. κατι που παιζει στη φαντασια μας μονο
Όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία και όχι μια ταπεινωτική απαξίωση. Σαφώς και ήταν επιλογή τους όμως όπως τόνισες χρειάζονται καλύτερη αντιμετώπιση και όχι να αντιμετωπίζονται ως ζώα...
Διαγραφή