Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Άλλο ταμπέλα άλλο πολιτική ταυτότητα


Οι κοινωνικές εξελίξεις είναι τέτοιες που αναπόφευκτα η κουβέντα με έναν φίλο εως τον περιπτερά της γειτονιάς καταλήγει σε πολιτική συζήτηση. Κάθε φορά λοιπόν που βρίσκομαι στην πολύ ενδιαφέρουσα αυτή θέση προσπαθώ πρωτίστως να αντιληφθώ το πολιτικό πεδίο στο οποίο τοποθετείται ο συνομιλητής μου. Πολλές φορές μάλιστα ο ίδιος τον ρωτάω πού τοποθετείται πολιτικά. Οι απαντήσεις που λαμβάνω από την πλειονότητα από αυτούς είναι "Άσε μας ρε Νίκο εγώ δεν είμαι με κανέναν", δε ρώτησα αν είσαι με κανέναν... , "Άσε μας ρε Νίκο όλοι ίδιοι είναι", δε ρώτησα ποιος είναι ο καλύτερος... "Άσε μας ρε Νίκο με τις ταμπέλες", δε ρώτησα την ταμπέλα που νομίζεις ότι σου κολλάω αλλά την πολιτική ταυτότητα που ορίζεις εσύ για τον εαυτό σου.
Είναι αλήθεια πως η πολιτικοποίηση ή η εν μέρει αποδοχή κάποιων πολιτικών ιδεών έχει καταστεί ποινικά κολάσιμη από τη σύγχρονη αστική δημοκρατία. Είναι απολύτως λογικό. Ένα σύστημα που πρεσβεύει το "τίποτα", προωθεί το "τίποτα" ως αντιδραστική, ανεξάρτητη, ανιδιοτελή και κυρίως ακομμάτιστη πολιτική στάση. Σωστά. Όμως δεν παύει να είναι "ΤΙΠΟΤΑ". Πολλοί συνομήλικοί μου υιοθετούν ένα σύγχρονο τρόπο ζωής, φροντίζουν να μη θεωρηθούν ποτέ ακραίοι και θρέφουν έναν τεράστιο φόβο απέναντι στη συνειδητή πολιτικοποίηση. Θεωρούν την υιοθέτηση συγκεκριμένης πολιτικοοικονομικής θεώρησης του κόσμου ως μόλυνση που το ανώτερο στάδιό της είναι η κομματοσκυλίαση. Δε διαφωνώ, η πολιτική ενασχόληση ενέχει τον κίνδυνο της ανώμαλης κομματικής προσήλωσης, όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιώδη λόγο συνολικής απαξίωσης της πολιτικής. Στο χέρι σου είναι να είσαι πολιτικά ενεργός και όχι πολιτικά χειραγωγήσιμος, εκτός αν ο ίδιος υποτιμάς τον εαυτό σου. Η πολιτική δραστηριοποίηση, λοιπόν, στο μυαλό κάποιων προσιδιάζει στο αρχαιοελληνικό μίασμα που έπρεπε απαραιτήτως να αποβληθεί από την πόλη. Αυτοί οι τυπάδες είναι που μετατρέπουν την έννοια της πολιτικής ταυτότητας σε ταμπέλα, κάτι το οποίο είναι κοινωνικά επικίνδυνο, ταξικά ανόητο και φοβερά εξυπηρετησιμο για τους κυβερνώντες τούς οποίους απεχθάνονται γιατί "όλοι οι πολιτικοί είναι τα ίδια σκατά". Αυτοί λοιπόν ήταν που αποθέωναν το κίνημα των αγανακτισμένων. Σε μία κουβέντα με έναν τρέντυ απολιτίκ φίλο, του εξέφρασα τότε την πεποίθηση ότι αν το συγκεκριμένο κίνημα δε λάβει συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό και χαρακτηριστικά θα είναι ατελέσφορο. Τότε με περισσή ειρωνεία μου απάντησε ότι τελείωσαν τα κόμματα και οι πολιτικές σκοπιμότητες και ότι επρόκειτο για ένα κίνημα καθαρό. Πέραν του ότι δεν είπα κάτι για κόμματα, δε διαφώνησα με την καθαρότητα του κινήματος αλλά με την έλλειψη στόχων. Το συγκεκριμένο κίνημα έβγαλε κόσμο στο δρόμο αλλά ιδεολογικά και στρατηγικά ήταν ορφανό. Γι αυτό και καταδίκαζα τότε αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να παρέμβουν και να μεταποιήσουν τη μικροαστική αγανάκτηση σε ταξική διεκδίκηση και δεν το έκαναν. Πάω στοίχημα, λοιπόν, πως στο μυαλό του συγκεκριμένου φίλου καταχωρήθηκα ως ένας από τους πολλούς που πάσχουν από κομματίλα και κομμουνιστική διαταραχή. Αυτό αποδείχθηκε από το γεγονός ότι σε πάρα πολλές περιστάσεις δε δίσταζε πισώπλατα να μου κολλάει ταμπέλες. Στην κατάληψη του σχολείου πέρυσι επειδή με κάποιους φίλους ζητήσαμε να μπουν πολιτικά αιτήματα, μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή διαμαρτυρηθήκαμε για τα φασιστικά συνθήματα στους τοίχους του σχολείου, μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή θυμηθήκαμε τη 6η Δεκέμβρη μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή οργανώσαμε συζήτηση ενάντια στο ρατσισμό την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού μας αποκάλεσε κομμουνιστές, επειδή τιμήσαμε το πολυτεχνείο μας αποκάλεσε ξανά κομμουνιστές και τέλος είμαι σίγουρος πως κάθε στιγμή που εγώ και κάποιοι άλλοι στη ζωή μας θα διεκδικούμε ο συγκεκριμένος τυπάς θα κρύβει το κενό πολιτικό του ένστικτο πίσω από τη φράση "αυτοί είναι κομμουνιστές". Είμαι σε θέση να διαβεβαιώσω πως ο συγκεκριμένος "φίλος" έχει πλήρη άγνοια σχετικά με το ποιος ήταν ο Μαρξ και τι ονειρευόταν. Χαλάλι του όμως ξέρει τη λέξη "κομμουνιστές".
Αρχικά είχα ενοχληθεί που γινόταν αναφορά στο πρόσωπό μου χωρίς να είμαι παρών. Τελικά όμως συνειδητοποίησα πως η πολιτική ενασχόληση κάποιων περιορίζεται στο να κολλάνε ταμπέλες ενώ κάποιων άλλων στο να τις γκρεμίζουν. Να τις γκρεμίζουν όχι για ένα ολοκληρωτικό τίποτα αλλά για ένα ουτοπικό κάτι παραπάνω...

6 σχόλια:

  1. Νομίζω ότι η πλήρης απουσία πολιτικής εκπαίδευσης δημιουργεί το πολιτκό κενό το οποίο η ίδια μετατρέπει σε καινό με επιπτώσεις πολλές φορές χειρότερες από αυτές που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως νομίζω πως κάποιες από αυτές της επιπτώσεις της παντελούς απουσίας ουσιαστικής πολιτικής εκπαίδευσης τις πληρώνουμε πολύ ακριβά σήμερα και με το παραπάνω...

      Διαγραφή
  2. παντα πιστευα οτι τη μεγαλυτερη ζημια την κανουν οι 'δεν ξερω δεν απαντω'.
    και καλα, πες μεχρι πριν λιγα χρονια που τα προβληματα ηταν πολυ λιγοτερα, τουλαχιστον για τη μεγαλη μεριδα του κοσμου, οι συνομηλικοι μας ισως ειχαν και μια δικαιολογια (οχι για μενα)να ειναι στην κοσμαρα τους.
    σημερα ομως, που δεν νομιζω οτι υπαρχει οικογενεια που δεν εχει υποστει τις συνεπειες τις κρισης, λιγοτερες η περισσοτερες, δεν υπαρχουν πια δικαιολογιες.
    δεν μπορεις να λες οτι δεν ασχολεισαι με κατι που εχει να κανει αμεσα με τη ζωη σου. με κατι που στην καταστρεφει.

    οι 'αγανακτισμενοι' εβαλαν και μια χρυση αυγη στη βουλη..
    την κριτικη μου απεναντυ τους την εχω κανει απειρες φορες, παρολο που ημουν κι εγω εκει.
    ηταν ενα πολυ καλο βημα, αλλα ηταν μονο ενα πρωτο βημα.
    οι συνελευσεις της 'κατω πλατειας' ειδικα απο καποια στιγμη και μετα ειχαν πολυ ενδιαφερον και ηταν σιγουρα ενα βημα πιο πανω. αλλα δεν ηταν αρκετο.
    μετα ηρθε το καλοκαιρι, ηρθε η καταστολη (που δεν ειχε ουτε το 1/10 της εντασης που εχει σε αλλες περιπτωσεις)και για αλλη μια φορα οι ελληνες απεδειξαν οτι εδω οι απο πανω δεν εχουν κανενα λογο να φοβουνται τους απο κατω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φανή μέσα από τη συγκεκριμένη ανάρτηση αυτό ήθελα να αναδείξω. Το ποιοι πληρώνουν τις συνέπειες των "δεν ξέρω-δεν απαντώ". Το θέμα είναι ότι η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων πριν μερικά χρόνια ήταν ασυνείδητα απολίτικη όπως τόνισες. Σήμερα αντίθετα προβάλλει και καλά την πολιτική της απραξία ως μορφή αντίδρασης! Δηλαδή συνειδητά επιλέγουν το τίποτα αντί της δράσης. Πραγματικά τραγικό.
      Θυμάμαι την κριτική σου στους αγανακτισμένους τότε και είμαι απόλυτα σύμφωνος. Τι άλλο πρέπει να γίνει σε αυτή τη χώρα για να οργανωθεί ένα μαζικό ταξικό κίνημα που να τρομάξει επιτέλους αυτούς τους από πάνω;

      Διαγραφή
  3. Από τα πιο ωραία σου κείμενα Νικόλα.Πραγματικά δεν είναι πολιτική θέση να απορρίπτεις τα πάντα χωρίς να αντιπροτείνεις κάτι άλλο στη θέση τους.Μάλλον για πολιτική αφασία πρόκειται.Με έκανες να σκεφτώ ρε μπαγάσα.Συμφωνώ μαζί σου ακόμα και στα σημεία στίξης.Το απολίτικο ον είναι η χαρά του συστήματος και δυστυχώς προωθείται πολύ και από τα media (Ράδιο αρβυλα,Λαζόπουλος).Πολλά μπράβο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όντως συμφωνώ πως πρόκειται για την απόλυτη πολιτική αφασία. Τα media βέβαια στο όνομα της αντικειμενικότητας και του χαβαλέ τη γονιμοποιούν δυστυχώς... Δημήτρη χαίρομαι ιδιαίτερα για την επικοινωνία που έχουμε αναπτύξει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή