Προσεγγίζοντας το παράδοξο

Χαμένος στο παράδοξο των καιρών νιώθω ότι περιπλανιέμαι σε ένα πίνακα του Escher, ένα στίχο του Cobain και μια γκριμάτσα μωρού. Η παραδοξότητα μού χτυπάει την πόρτα κάθε φορά που προσπαθώ να κατανοήσω τι είναι, τι πρεσβεύει και τι επιδιώκει η εδώ και περίπου τριάντα χρόνια πρώτη πολιτική δύναμη των ελληνικών πανεπιστημίων ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Κάνοντας μια βόλτα στο αμφιθέατρο αντικρύζεις πάνω στα έδρανα μπλε φακέλους με το έμβλημα της ένδοξης παράταξης. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ φροντίζει ώστε οι φοιτητές να λαμβάνουν έτοιμες σημειώσεις για το κάθε μάθημα και να έχουν πάντα μαζί τους το πρόγραμμα. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προσεγγίζει την πολιτική επικαιρότητα διοργανώνοντας πάρτυ σε γνωστά κλαμπάκια ώστε να μη χρειαστεί να κουράζονται οι φοιτητές σκεπτόμενοι το μέλλον τους. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι υπέρ του αθλητισμού διοργανώνοντας τουρνουά 5x5 ώστε οι φοιτητές να είναι φορμαρισμένοι. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ φροντίζει να αφισοκολλεί το πανεπιστήμιο με το εθνικό μπλε χρώμα της παράταξής της. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έβγαλε νέα μεγάλη αφίσα με τη λέξη "ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ". Φοβερό;. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τελευταία επειδή παρατήρησε πως κάτι αριστεροί καλούν σε συνελεύσεις εξέδωσε ανακοίνωση απονομιμοποιώντας τες. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προκειμένου να επιφέρει την κοινωνική ομαλότητα στον πανεπιστημιακό χώρο αποφάσισε να θυσιαστεί για τους φοιτητές και να μπει στη συνέλευση για να σπάσει τα αγωνιστικά πλαίσια τους. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ακολουθώντας την παράδοση του πολιτικού της φορέα είναι έντιμη. Δε φέρνει για παράδειγμα τρένα φοιτητών από άλλες σχολές προκειμένου να ψηφίσουν δέκα λεπτά πριν τη λήξη της συνέλευσης ούτε σε περιπτώσεις ψηφοφορίας με τρίπτυχα φτιάχνει τριακόσια πλαστά τρίπτυχα. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σε έκτακτες περιπτώσεις και σε περιόδους καταλήψεων δε φέρνει μπράβους στις σχολές. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν αναγάγει την πολιτική σε οπαδισμό (το "δαπαρα δαπάρα γαμώ τον τσε γκεβάρα" είναι ένας πανεπιστημιακός μύθος). Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία (τα ιδιωτικά πανεπιστήμια άραγε;). Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν αγωνίζεται αλλά ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον. Γατάκια...
Πέρα όμως από το γελοίο της υπόθεσης πραγματικά οι ίδιοι οι φοιτητές είναι αυτοί που δίνουν το πάτημα για την ξεφτίλα που λέγεται ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Έτσι λοιπόν αναπαράγεται η αντίληψη ότι η φοιτητική ζωή συνδέεται μόνο με ατελείωτα πάρτυ σε κλαμπ και μπουζούκια, εκδρομές στα πιο μουράτα μέρη που συχνάζουν οι επώνυμοι, καλές επιδόσεις στις εξεταστικές, σπάσιμο της επιρροής άλλων πολιτικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια με μη πολιτικά μέσα κοκ. Ο ορισμός της κατάντιας. Τις προάλλες στη συνέλευση της σχολής μου ένας συμφοιτητής απευθύνθηκε σε όλα αυτά τα παιδάκια, που βρίσκονται στους καταλόγους της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και με ένα τηλεφώνημα της είχαν έρθει μόνο για να την ψηφίσουν, λέγοντάς τους "Λίγη αξιοπρέπεια ρε συνάδελφοι δε βλέπετε τι γίνεται εκεί έξω; Πώς ανέχεστε αυτό το νταβατζιλίκι της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ;". Προκείται στην κυριολεξία για νταβατζιλίκι. Όσο όμως κάποιοι εθελούσια αναλαμβάνουν να κάνουν το ρόλο της πόρνης η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει.
Καθώς, λοιπόν, θα περικόπτονται οι δαπάνες για την παιδεία, θα κλείνουν σχολές, θα κόβεται η σίτιση και η στέγαση, δε θα μοιράζονται δωρεάν τα συγγράματα, θα απολύονται οι εργαζόμενοι του πανεπιστημιού, θα μειώνονται οι μισθοί των καθηγητών, θα δημιουργούνται συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για τους φοιτητές, οι φοιτητές αντί να είναι η νεολαία των αγώνων, η γενιά της ρήξης και της ανατροπής θα είναι τα φερέφωνα της ΔΑΠ και θα γιορτάζουν στα παρτάκια της τον επερχόμενο θάνατό τους...
Συγχαρητήρια...

Περί χαιρετισμού λόγος

Πείτε με αριστερό, κομμουνιστή, αναρχικό, τυπολάτρη, υποκριτή ή όπως αλλιώς θέλετε αλλά όταν δω υψωμένο χέρι σε μορφή ναζιστικού χαιρετισμού κάτι παθαίνω. Ίσως φταίει πως στο λύκειο δύο ψευτοφασίστες με χαιρέτησαν ναζιστικά μπροστά στη μούρη μου σε μια κατάληψη και μετά επικαλέστηκαν την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία με τον Κατίδη. Ίσως φταίει πως ζω στη χώρα του Διστόμου και των Καλαβρύτων. Ίσως φταίει πως ένα ανοιχτά φιλοναζιστικό κόμμα κατέχει 18 έδρες του ελληνικού κοινοβουλίου. Ίσως φταίει πως δεν κρίνω με βάση το χρώμα του δέρματος αλλά την πράξη. Ίσως φταίει ότι παρότι δεν έχω μικρασιάτικες ρίζες όντας φίλαθλος της ΑΕΚ ένιωθα πάντα την αίσθηση της εκδίωξης και της προσφυγιάς. Ίσως όμως για κάποιους να φταίει ένας από τους χαρακτηρισμούς που μου αποδίδεται στην αρχή του κειμένου.
Τις τελευταίες μέρες γίνεται έντονος διάλογος σχετικά με το ναζιστικό χαιρετισμό του Κατίδη μετά το γκολ του το Σάββατο και γι αυτό σκέφτηκα να παραθέσω την άποψή μου. Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω να του πάρουμε το κεφάλι ή να τον κάψουμε ζωντανό ή να τον περιφέρουμε ως "τέντυ μπόυ" όπως τη δεκαετία του εξήντα. Άλλωστε τέτοιου είδους μεσαιωνικές πρακτικές υιοθετήθηκαν όχι από χώρους που προάσπιζαν τα δημοκρατικά ιδεώδη αλλά από χώρους που δε θα είχαν πρόβλημα να χαιρετούν με το χέρι υψωμένο ναζιστικά. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να μην κατακρίνω ένα δημόσιο πρόσωπο το οποίο ανερυθρίαστα με το συγκεκριμένο χαιρετισμό ασκεί επιρροή και ξυπνάει τα πιο άγρια ένστικτα μιας μερίδας συμπολιτών μας που επιλέγουν την αντίπερα όχθη του ποταμού που χωρίζει τους αγώνες για τη δημοκρατία από το φασισμό. Νομίζω πως η ντροπή μπροστά στη θέαση αυτής της αποκρουστικής εικόνας είναι το ελάχιστο δείγμα εναπομείναντος δημοκρατισμού του καθενός ξεχωριστά. Αν και αυτή η ντροπή απωλεσθεί στον όλεθρο του "έλα μωρέ παιδάκι είναι", "έλα μωρέ δεν ξέρει τι σημαίνει", "έλα μωρέ αφού έβαλε το γκολ τελείωσε η υπόθεση" και "έλα μωρέ έκανε πλάκα" τα πράγματα γίνονται κάπως δύσκολα. Η αυθόρμητη αντίδραση και καταδίκη του περιστατικού από τους φιλάθλους και την κοινωνία επακόλουθα ήταν ό,τι πιο υγιές έχει εμφανισθεί στο κοινωνικό γίγνεσθαι μετά τα χαστούκια σε γυναίκες βουλευτές από το φασίστα Κασιδιάρη, το σπάσιμο των πάγκων των μεταναστών μικροπωλητών από φασίστες της Χρυσής Αυγής, τις τράπεζες αίματος μόνο για Έλληνες, τις προσπάθειες εκδίωξης των μεταναστών και των παιδιών τους από τα σχολεία και τα νοσοκομεία, τις περιοδικές εξυμνήσεις του Χίτλερ, του Μεταξά και των ταγματασφαλιτών, τα σπασίματα μεταναστευτικών κοινοτήτων, τα μαχαιρώματα αντιφασιστών μαθητών, την επίσκεψη γερμανών νεοναζιστών ύστερα από πρόσκληση των εγχώριων στη βουλή, τη φίμωση της τέχνης με τα γεγονότα του χυτηρίου και την έξαρση μιας πρωτοφανούς μισαλλοδοξίας. Όσοι σπεύδουν να υιοθετήσουν τη λογική του "έλα μωρέ" πρέπει να κατανοήσουν ότι η κοινωνία νοσεί. Και δε νοσεί εξαιτίας του Κατίδη. Ο Κατίδης δεν είναι η αιτία της νόσου αλλά ένα από τα συμτώματά της. Το σύμπτωμα λοιπόν δεν πρέπει να παραβλεφθεί αλλά να αντιμετωπιστεί. Και να αντιμετωπιστεί όχι από τα μικρόβια της κεντρικοπολιτικής σκηνής που αποτελούν την αιτία της ανόδου της νεοφασιστικής νόσου αλλά από τα αντισώματα της κοινωνίας, του κόσμου που δεν ξεχνάει τι σημαίνει φασισμός και ντρέπεται αντικρύζοντας έναν εικοσάχρονο αθλητή να χαιρετάει όπως αυτοί που σκοτώνανε τους παππούδες του. Αυτοί λοιπόν που δείχνουν με ευκολία κατανόηση σε ένα παιδάκι που είτε από βλακεία είτε από πεποίθηση χαιρετάει όπως οι ναζί και με την ίδια ευκολία αρνούνται να κατανοήσουν τις ιστορικές συνέπειες του φασισμού, πρέπει να καταλάβουν πως δε βρισκόμαστε σε περίοδο κοινωνικής ομαλότητας όπου τα πάντα διορθώνονται. Ζούμε στην εποχή του συσσωρευμένου λάθους το οποίο αντιμετωπίζεται με ταξική και αντιφασιστική πάλη όχι μέσα από ανακοινώσεις γραφείων τύπου όυτε με αποφάσεις από "τα πάνω" αλλά καθοριστικές αποφάσεις από "τα κάτω". Σήμερα το ένα παραπάνω λάθος φέρνει πολύ εύκολα το επόμενο.
Η απολογητική ανακοίνωση του ποδοσφαιριστή (που παρουσιάζει δικηγορική μαεστρία) δείχνει μεταμέλεια όμως το κακό έχει ήδη συνταλεστεί. Για να μη γίνω λοιπόν σαν αυτούς που μιμήθηκε ο Κατίδης το Σάββατο το βράδυ, δε ζητώ την εξόντωση του Κατίδη αλλά την εξόντωση της πράξης του και της ιδεολογίας που τη συντηρεί. Πιστεύω πως κάτω από κινηματικούς και μαζικούς όρους μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά το μίασμα του φασισμού και να υψώσουμε και εμείς το χέρι μας όχι ναζιστικά αλλά σα δυνατή γροθιά...