ελλάς ελλήνων, μπάτσων και αστών

Μπάτσος. Είναι αυτός που χρειάζεται στολή για να δηλώσει την κοινωνική ύπαρξή του. Είναι αυτός που τοποθετεί τον ακόρεστο κομπλεξισμό του κάτω από ένα κράνος και στη λαβή ενός γκλοπ. Μπάτσος είναι αυτός που νομίζει ότι ο Μαρξ είναι γερμανικό απορρυπαντικό και η απεργία κομμουνιστική τεμπελιά. Αυτός που εκτός υπηρεσίας αγκαλιάζει τον πληρωμένο έρωτα και εν ώρα υπηρεσίας τον συλλαμβάνει. Μπάτσος είναι ο Κορκονέας και ο Σβαρτσενέγκερ, ο Δένδιας και ο 22χρονος ΜΑΤατζής μπροστά στην τράπεζα. Γενικώς μπάτσος είναι αυτός που στο μεσοπόλεμο εφάρμοσε το ιδιώνυμο, που στην κατοχή μπήκε στα τάγματα ασφαλείας, που στα μεταπολεμικά χρόνια αποτέλεσε το παρακράτος, που στη χούντα στελέχωσε το ΕΑΤ-ΕΣΑ, που το ’74 υμνούσε τον Καραμανλή, που στη μεταπολίτευση ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και αυτός που σήμερα αμφιταλαντεύται μεταξύ νεοναζί και ελαφροδεξιάς. Κατα μία έννοια μπάτσος είναι αυτός που στην ταυτότητά του αναγράφεται το όνομα του εκάστοτε αφεντικού του. Αυτός που δε χτίζει αλλά γκρεμίζει κάθε πυλώνα αντίστασης και ελευθεριακής ενατένισης του μέλλοντος. Άλλωστε για να χτίσει κανείς πρέπει να είναι εργάτης. Όχι ένας φουσκωτός υπηρέτης της εξουσίας.