Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Για την αποκατάσταση της φήμης μιας μη χαμένης γενιάς



Η αλήθεια είναι ότι ζούμε στην εποχή της εύκολης απαξίωσης. Της πολτοποίησης, της χυμαδοποίησης και του αντιδραστικού εναλλακτισμού. Κάπως έτσι «η γενιά του πολυτεχνείου» ταυτίστηκε με τον Παπουτσή, το Σημίτη, τη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη και ένα σωρό άλλους. Το παρακάτω κείμενο δεν αφορά αυτή τη γενιά του πολυτεχνείου. Αφορά μια άλλη. Πολυπληθέστερη, απρόβλητη και συντριπτικότερα γνήσια.

Πάντα θαύμαζα τους ξεχασμένους. Αυτούς που έζησαν τα πρώιμα χωρίς την προσμονή των ύστερων. Αυτούς που πάλεψαν όχι για να χειροκροτηθούν ούτε για να γείρει ο λαιμός τους από βραβεία, αλλά για να ζήσουν διαφορετικά. Αυτοί οι ξεχασμένοι μπορεί να βρίσκονται στην υποσημείωση κάποιου βιβλίου, στο μπαγκράουντ κάποιας ταινίας, ή σε κανα διφορούμενο στίχο, ποτέ όμως στο εξώφυλλο, στο φινάλε ή στο ρεφραίν. Είναι αυτή η κατηγορία ανθρώπων που τα τελευταία 45 τριήμερα του πολυτεχνείου πρέπει να αισθάνεται όλο και πιο μόνη πάνω στον πλανήτη γη. Μόνη απέναντι σε αυτούς που της φοράνε μια ταμπέλα εκφυλισμού, μόνη απέναντι στον εκφυλισμό παλιών συντρόφων της, μόνη απέναντι στον εκφυλισμό των αυτόκλητων συνεχιστών του πολυτεχνείου. Πρόκειται για μια μοναξιά που στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί ένα μέσο άμυνας σε ένα κόσμο επικοινωνιακών κανίβαλων και στη χειρότερη περίπτωση μια συνειδητή αυτοεξορία.

Η γενιά αυτή δε θα κομπάσει, δε θα παινευτεί, δε θα μετουσιώσει την εμπειρία σε χρήμα. Δε θα κρατήσει το μικρόφωνο, δε θα φωτογραφηθεί στη βουλή και δε θα κοσμήσει τηλεοπτικό παράθυρο. Η συγκεκριμένη γενιά του πολυτεχνείου είναι πιο ταπεινή. Θα τη δεις σε ένα κρυφό βούρκωμα, σε μια συζήτηση με κρασί σε ένα κυριακάτικο τραπέζι ή στο δρόμο. Όχι στην πιάτσα των ταξί, αλλά στην Πανεπιστημίου ή τη Σταδίου. Να περπατάει όταν η τροχαία κόβει την κυκλοφορία για να περάσει το πλήθος. Έστω και αυτό το αναιμικό που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια. Γιατί χωρίς παρεξήγηση, αλλά οι μισοί από αυτούς που κατεβαίνουν στο δρόμο σήμερα, σε αυτή τη γενιά ανήκουν. Όσοι λοιπόν ξεχνούν αυτή τη γενιά για κάποια άλλη, είναι συνένοχοι σε μια πλεκτάνη. Σε μια προσπάθεια ανακατάληψης της συλλογικής μνήμης από τα ζόμπι συμφερόντων και τους ζωντανούς νεκρούς. Και φέρουν ευθύνη.

Πέρυσι η αλήθεια είναι ότι ένιωσα και γω λίγη από τη μοναξιά αυτής της ξεχασμένης γενιάς. Κάποιοι αυτοπροσδιοριζόμενοι «γνήσιοι συνεχιστές του πολυτεχνείου» κατέλαβαν το κτίριο τις δύο πρώτες ημέρες του τριημέρου απαγορεύοντας σε συλλογικότητες, οργανώσεις και φορείς να μπουν στο χώρο ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι αυτοαποκαλούμενοι «αγωνιστές του πολυτεχνείου» που σήμερα στελεχώνουν συστημικά κόμματα ζητούσαν δια τηλεοράσεως και βουλής την κατάργηση του ασύλου. Ανάμεσα σε αυτούς τους κλόουν έστεκε αμήχανη η πραγματική γενιά του πολυτεχνείου. Αυτή που δεν έχει ξεχάσει τις λέξεις απεργία, σωματείο, καταπίεση, αφεντικά. Έστεκε να παρακολουθεί ένα θέατρο σκιών. Ένα σουρεαλιστικό πλαίσιο εναλλαγής ρόλων, διαστρέβλωσης συνθηκών και γελοιοποίησης αγώνων.

Αυτή η γενιά του πολυτεχνείου πρέπει να πάψει να νιώθει ενοχικά ως «γενιά του πολυτεχνείου». Δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Αντίθετα, εμείς οφείλουμε να απολογηθούμε απέναντί της. Για ατυχείς ταυτίσεις, ακούσιες αποσιωπήσεις και αυτοκτονικές γενικεύσεις.

Ειλικρινά, συγγνώμη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου