Δευτέρα 8 Απριλίου 2019

Είναι που συνηθίσαμε



Είναι που συνηθίσαμε.
Συνηθίσαμε στα "περάστε, καθίστε".
Στα ιδιοτελή χαμόγελα και στην ανιδιοτελή βλακεία.

Συνηθίσαμε να γερνάμε σε ουρές αναμονής, σε υπηρεσίες και κόκκινα φανάρια.
Να φορτωνόμαστε με μια αστυνομική ταυτότητα στην τσέπη
και μια πεταμένη ταυτότητα στην καρδιά.

Είναι που συνηθίσαμε να περπατάμε μηχανικά, να ακούμε προσεκτικά
και να μετράμε τις κουβέντες μας σαν τα φραγκοδίφραγκα.
Να σφιγγουμε τα δόντια και να καταπίνουμε κραυγές γιατί "έτσι είναι τώρα η κατάσταση".

Είναι που συνηθίσαμε να μισούμε το χάραμα και το δειλινό.
Να ζούμε σε ώρες αιχμής και να λειτουργούμε υπό πίεση.
Συνηθίσαμε στις προϋποθέσεις, στους όρους και τα όρια.

Είναι που συνηθίσαμε να ζούμε χωρίς ζάχαρη.
Χωρίς προσμονές, επιμονές αλλά και χρήσιμες εμμονές.
Συνηθίσαμε στα Σάββατα και ξεχάσαμε τις Πέμπτες.

Συνηθίσαμε να παρελαύνουμε διαρκώς. Όχι μόνο στις εθνικές επετείους.
Συνηθίσαμε στις σημαιοστολισμένες πασαρέλες,
είτε πρόκειται για τη Σταδίου είτε για το παράδρομο της γειτονιάς.

Είναι που συνηθίσαμε να υπάρχουν επίσημοι και πρόσωπα υψηλής προστασίας.
Μπράβοι με ακουστικά
και φτωχοί σεκιούριτι που θέλουν να τους μοιάσουν.

Συνηθίσαμε στις ράγες των τρένων να βρίσκεται λίγο ξεραμένο αίμα.
Να μας πατάνε τα βαγόνια και όχι να ταξιδεύουμε σε αυτά.
Συνηθίσαμε στις αποστάσεις, ιδιαίτερα αν είναι ίσες.

Είναι που συνηθίσαμε να μπερδεύουμε το αριστερό φλας με τη δεξιά στροφή.
Να πατάμε γκάζι στο αδιέξοδο και να κουτουλάμε στις ενοχές μας.
Συνηθίσαμε να δηλώνουμε αποφασισμένα πως είμαστε αναποφάσιστοι.

Είναι που συνηθίσαμε τον α' ενικό και ξεχάσαμε τον α' πληθυντικό.
Συνηθίσαμε να ξεφτιλίζουμε τον πληθυντικό στην αστική ευγένεια
και όχι να τον ορίζουμε στη συλλογική χειραφέτηση.

Ομως. Υπάρχει και κάτι που δε συνηθίζεται με Τίποτα.
Και είναι δυο μάτια αλμυρά που πνίγονται.
Χωρίς πατρίδα, σε καμιά πατρίδα.

Αυτό το τίποτα,
σημαίνει
τόσα πολλά.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου