Η ώρα ήταν 21:00. Είχε τελειώσει η παράσταση που μόλις είχα παρακολουθήσει μα στους κρύους και απρόσωπους δρόμους της Αθήνας άρχιζε μια άλλη. Μία παράσταση καλά σκηνοθετημένη.
Το φως μιας λαόφιλης και φιλάνθρωπης τράπεζας στην οδό Σταδίου φώτιζε τα κουρνιασμένα κορμιά τριών απόρων που αποφάσισαν να περάσουν το βράδυ τους στα σκαλάλια της εισόδου της. Τι ειρωνεία σκέφτηκα... Τρία πρόβατα κοιμούνται έξω από το σπίτι του λύκου.
Πλησίασα και άφησα μερικά χρήματα στο χάρτινο κουτάκι τους. Ένα πρόσωπο ταλαιπωρημένο μα αγνό, ξεπρόβαλλε από την τυλιγμένη κουβέρτα ψελλίζοντας ένα ''ευχαριστω''.
Κατά τη διάρκεια της επιστροφής μου αναρωτήθηκα πόσοι αφανείς ήρωες θάβονται στη σκιά της καθημερινότητας που μας έχουν επιβάλλει, πόσες ρυτίδες γεννιούνται στα πρόσωπα ανθρώπων λόγω της απληστίας κάποιων άλλων... Μήπως τελικά ακόμη και το γεγονός ότι βοήθησα αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί ένα δείγμα συμβιβασμού με τον κόσμο στον οποίον αναγκάζομαι να ζω; Μήπως η ουτοπία μιας αταξικής κοινωνίας στην οποία ελπίζουμε ότι θα βρούμε τη δική μας τάξη ήρθε η ώρα να γίνει πραγματικότητα;
Όχι άλλες ροζιασμένες καρδιές...
λυπηρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτή η σκληρή "δίκαιη" κοινωνία μας, υποκρισία, αδιαφορία, δολοφονική αμέλεια ...
ΑπάντησηΔιαγραφήστους χαλεπούς καιρούς που βιώνει η κοινωνία μας πρέπει να προσπεράσουμε την πλασαριζόμενη ανοησία και να δράσουμε εκπροσωπώντας άξια τον τίτλο μας ως άνθρωποι...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπερα αυτοματως το ιστολογιο σου μπαινει στα αγαπημενα μου...σε προσκαλω και στο δικο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή