Σχολική αντιδραστική καθημερινότητα

Τις τελευταίες ημέρες αντιλήφθηκα πλήρως, ότι ο φασισμός ή κοινώς η ανθρώπινη βλακεία έχοντας ως ιδεολογική βάση το μηδέν, μπορει να φτάσει και το -1000.
Πριν δύο μέρες αναρτήσαμε έξω από το σχολείο μας ένα πανό που έλεγε "ενάντια σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ NO PASARAN". Επειδή θεωρήσαμε αυτονόητη την αντίδραση της τόσο δημοκρατικής μειοψηφούσας μαθητειώσας νεολαίας σε ένα τέτοιο σκανδαλώδες σύνθημα, συγκεντρωθήκαμε 10 άτομα μπροστά από το πανό προκειμένου σε περίπτωση που υπάρχει διαφωνία με τα αναγραφόμενα να συζητηθεί. Οι απαράμιλλοι δημοκράτες μας είδαν, είδαν το πανό, μας προσπέρασαν και δεν είπαν τίποτα. Λογικό. Δε θίγαμε το φασισμό αλλά το υπάρχον σύστημα. Μπαίνουμε λοιπόν να δώσουμε το μάθημα και βγαίνοντας το βλέπουμε καμένο. Οι αυτουργοί του εγκλήματος άφαντοι. Το ίδιο βράδυ μαζευόμαστε έξω από το σχολείο και φτιάχνουμε ένα νέο πανό που έλεγε "κάψτε τα σάπια σας μυαλά, όχι τα όνειρά μας". Το αναρτάμε και αναμένουμε τις αυριανές εξελίξεις. Πάλι το ίδιο σκηνικό. Έρχονται, μας βλέπουν, βλέπουν το πανό και δε λένε κάτι. Μπαίνουμε να γράψουμε και βγαίνοντας το αντικρίζουμε καμένο.
Προφανώς η ελλιπής επιχειρηματολογία, η ενδόμυχη ντροπή για τις μη κοινωνικά αποδεκτές απολυταρχικές ιδέες τους και η συνηθισμένη θρασύδειλη φασιστική πρακτική σε θέματα αφύπνισης και ιδεολογικού προσανατολισμού οδηγεί αυτά τα άτομα στην εναντίωσή τους σε κινηματικές ενέργειες και στην αφομοίωσή τους ως σπουδαίο όργανο από τους κυβερνώντες. Γίνονται υποχείρια της αδιέξοδης κυβέρνησης διαιρώντας τις μάζες σε κατηγορίες με βάση τα δικά τους υποκειμενικά κριτήρια (φυλή, θρησκεία, σεξουαλική προτίμηση κ.ο.κ.)
Μαζεύω το καμένο πανό και μια φίλη μου λέει "εδώ ο κόσμος καίγεται και εσείς ασχολείστε με το πανό". Μα ακριβώς εκεί στοχεύει το πανό. Η υπάρχουσα κοινωνική φλόγα να γίνει πυρκαγιά και να τραβήξει και τους μαθητές σε αυτήν την εμπρηστική μανία. Δεν μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Μιλούσαμε για το οικονομικό τέλμα και αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτό. Δεν υποχρεώσαμε κανένα να συμφωνήσει, απλώς προβάλλαμε την άποψή μας. Τώρα που ο κόσμος καίγεται λοιπόν θα έπρεπε όλοι οι δρόμοι, οι πλατείες, τα σχολεία, οι χώροι δουλειάς να έχουν γεμίσει με πανό. Όχι για να τη μπούμε στους φασίστες, αλλά για να δείξουμε ότι είμαστε ακόμη πνευματικά υγιείς και δεν έχουμε παραδώσει το πνεύμα μας και την ελευθερία μας στα πλασαριζόμενα σκουπίδια, ότι ελπίζουμε στην ύπαρξη ενός άλλου κόσμου και όχι στο τι θα φάμε αύριο, ότι αγωνιζόμαστε γιατί σεβόμαστε τα κεκτημένα του παρελθόντος και δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα χάσουμε, γιατί είμαστε άνθρωποι με ανάγκες και όχι μηχανήματα του σύγχρονου τεχνοκρατισμού και γιατί είτε με πανό είτε με συνθήματα είτε με κάποια γραφικότητα ορισμένες φορές διεκδικούμε λίγο από το όνειρο.
Μικρά μυαλά τριγυρνούν, μεσαία μυαλά σχολιάζουν, μεγάλα μυαλά συζητούν για ιδέες... Κομφούκιος
Δεν είναι αναγκαίο να αρχίσουμε να μιλάμε για ιδέες και όχι να τις καίμε; Μια απλή απορία...