Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Δεν είναι

Δεν είναι η λέξη σύντροφος που κάνει τη συντροφικότητα
αλλά το χέρι που κρατάει το χέρι,
εκεί, στο δρόμο, στην ανηφόρα

Δεν είναι το υπερβολικό φως που τυφλώνει
αλλά το βαθύ σκοτάδι,
εκεί, στη σκέψη, στην ανία

Δεν είναι τα τσιμέντα που κάνουν την πόλη
αλλά τα ονόματα που κρέμονται στα κουδούνια,
εκεί, στις εισόδους στιβαγμένων ανθρώπων,στις κλειστές πόρτες

Δεν είναι ο έρωτας που φθίνει
αλλά η προσμονή του,
εκεί, στα κελιά συναισθημάτων, στην άδεια ματιά

Δεν είναι το πρέπει που γεννάει την κανονικότητα
αλλά η άθλια συνήθεια,
εκεί, στις αγορές ευπρέπειας, στην οργή που ατροφεί

Δεν είναι η σκόνη που σκοτώνει τα βιβλία
αλλά τα δάχτυλα που δε χαϊδεύουν τις σελίδες,
εκεί, στο ξύλινο τραπέζι, στο ακριβό σαλόνι

Δεν είναι ο νόμος που ενσαρκώνει το σωστό
αλλά το λάθος που γεννά την αμφισβήτηση,
εκεί, στο πάθος του διαλόγου, στους χώρους "ανομίας"

Δεν είναι η λάσπη που αποκρύπτει την αλήθεια
αλλά η βροχή που αρνείται να την ξεπλύνει,
εκεί, στα χαλιά των μεγάρων, στα κάδρα των γραφείων

Δεν είναι ο μπάτσος το όργανο της τάξης
αλλά το όργανο συγκεκριμένης τάξης,
εκεί, στα κάστρα της ντροπής, στα μέγαρα του αστισμού

Δεν είναι η λέξη επανάσταση που τρομάζει
αλλά η επανάσταση της επαναστατικότητας,
εκεί, στην ιαχή των μαζών, στους δρόμους της φωτιάς

10 σχόλια:

  1. ομορφο,
    ειδικα αυτο
    "Δεν είναι τα τσιμέντα που κάνουν την πόλη
    αλλά τα ονόματα που κρέμονται στα κουδούνια,
    εκεί, στις εισόδους στιβαγμένων ανθρώπων,στις κλειστές πόρτες"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ. Νομίζω πως η μιζέρια των πόλεων οφείλεται ως ένα βαθμό στους ανθρώπους της. Στο χέρι τους είναι να διεκδικήσουν με τους δικούς τους όρους τις ζωές τους...

      Διαγραφή
  2. ρε φίλε είναι πολύ ωραία αυτά που γράφεις κατά καιρούς δικά σου δεν είναι έτσι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. η θολούρα του "δεν είναι" και η ζωτική κρυστάλλινη απλότητα του "είναι"
    το ψέμα του νου που μουδιάζει την ψυχή
    η αλήθεια της ψυχής που κάνει λεπίδι ακονισμένο το μυαλό

    ...όσο και να τ' αποφεύγουμε πρέπει πια να διαλέξουμε

    τα λόγια σου τα διάβασα ξανά και ξανά, βρήκανε μέσα μου "τόπο"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω έχεις απόλυτο δίκιο πως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τις έννοιες της ψυχής και του μυαλού και να διαλέξουμε το πως εμείς οι ίδιοι τα ορίζουμε. Είναι ζωτική η ανάγκη να κάνουμε μέσα μας τους απαραίτητους διαχωρισμούς για να χαράξουμε τους δικούς μας δρόμους.
      Σ'εχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να μιλάς άμεσα στην ψυχή του άλλου...

      Διαγραφή
  4. 'Δεν είναι το πρέπει που γεννάει την κανονικότητα
    αλλά η άθλια συνήθεια,
    εκεί, στις αγορές ευπρέπειας, στην οργή που ατροφεί..'

    δεν ειναι που φοβαμαι τοσο τους αλλους
    ειναι που φοβαμαι μη γινω σαν αυτους..

    καλο βραδυ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φανή διαβάζοντας και τις δικές σου αναρτήσεις νομίζω συμφωνούμε πως ο μικροαστισμός και η δουλοπρέπεια είναι οι χειρότερες "αρρώστιες" της εποχής μας. Δεκτό λοιπόν το συμπληρωματικό σου δίστιχο χωρίς αμφιβολία. Μακάρι να μην καταλήξουμε να γίνουμε αυτό που σιχαινόμαστε...

      Διαγραφή
  5. Οσο το διαβάζω τόσο μου αρέσει.Πολύ έξυπνο Νικόλα.Ειδικά αυτή η αντιπαράθεση άρνησης -κατάφασης (Δεν είναι-είναι) όπου η άρνηση είναι η επιεικής και η κατάφαση η αυστηρή είναι μαγική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Δημήτρη. Νομίζω πως η συνειδητοποίηση του "είναι" και "δεν είναι" βοηθά στο χτίσιμο ταυτότητας και είναι απαραίτητη...

      Διαγραφή