Η Σοφία

Η Σοφία. Η Σοφία είναι το ξωτικό του νησιού. Ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά της Χώρας σα ζαρκάδι. Οι υποψιασμένοι λένε ότι τα χει χάσει. Οι πονηροί τη βάζουν να τους κάνει τα θελήματα. Οι επισκέπτες την κοιτούν περίεργα. Η Σοφία έχει ένα μικρό σπιτάκι σκαρφαλωμένο στο βουνό. Λευκό όλο με μπλε παράθυρα. Μαζεύει εκεί μέσα τα παραπεταμένα αυτών που έχουν πολλά πεταμένα. Η Σοφία έρχεται καμια φορά στο σπίτι μας τα καλοκαίρια και μας φέρνει φρέσκα αυγά. Μας αγαπά, ίσως γιατί δεν είμαστε υποψιασμένοι, πονηροί ή επισκέπτες. Η Σοφία ζει με το όνειρο του γαμπρού από την Αθήνα που θα την βγάλει από τον κύκλο του νησιού. Δουλεύει σα καθαρίστρια στο ιατρικό κέντρο για λίγα λεφτά. Παραπονιέται αλλά δεν γκρινιάζει. Η Σοφία παρότι ντόπια διαφέρει. Όχι τόσο γιατί δεν κάνει δεύτερες σκέψεις, όσο γιατί δεν τη νοιάζουν τα κληρονομικά, τα κουτσομπολιά και τα ψεύτικα χαμόγελα. Η Σοφία μια μέρα ερωτεύτηκε τον θείο μου. Δεν είχε καμία τύχη η προσδοκία της αλλά δεν έπαυε να ελπίζει. Κάθε καλοκαίρι του έφερνε ένα δώρο από το μικρό μαγαζάκι στη Χώρα, που ήταν ο παράδεισός της. Αγόραζε συχνά πυκνά μικροπράγματα για τον εαυτό της από εκεί ελπίζοντας ότι αυτή θα είναι η προίκα της. Η Σοφία δεν καταλάβαινε τα υποτιμητικά βλέμματα των τρίτων όταν μας έβλεπε να της μιλάμε ισότιμα. Ίσως εκεί κρυβόταν η ευτυχία της. Μια καλοκαιρινή μέρα ο θείος μου ποτίζοντας τη βουκαμβίλια στην αυλή μας είπε στη Σοφία ότι τα φυτά αισθάνονται τη φροντίδα όπως οι άνθρωποι. Η Σοφία το κράτησε. Αρκετά αργότερα, μια χειμωνιάτικη Κυριακή μετά τη θεία λειτουργία άρχισε να φωνάζει μόνη της ότι τα φυτά αισθάνονται τη φροντίδα όπως οι άνθρωποι. Οι πιστοί την κοίταζαν δύσπιστα, οι δύσπιστοι την κοίταζαν άπιστα. Αυτή ήταν στο νησί και ο θείος μου στην Αθήνα. Αυτή η φράση όμως τη συνέδεε μαζί του. Περιττά τα τηλεγραφήματα, τα τηλεφωνήματα και τα λοιπά. Η Σοφία σταυρώνεται κάθε μέρα σα το Χριστό, από εκατοντάδες θρησκόληπτους του νησιού. Παρότι άθεος, στο πρόσωπό της είδα πολλές φορές τα τρυπημένα χέρια. Η Σοφία έχει πλύνει σκάλες, έχει κουβαλήσει ψώνια, έχει χάσει λεφτά, έχει κάνει θελήματα. Είναι όμως η Σοφία. Η Σοφία που αισθάνεται, που δουλεύει, που ονειρεύεται, που ζει.

Ίσως έχει βάλει έναν άλλο κόσμο μέσα στον πραγματικό. Όμως ο δικός της κόσμος την κρατάει αμόλυντη, από την πραγματικότητα των πολλών.

Και αυτό είναι μεγάλη σοφία.