Καληνύχτα στο μεγάλο Βέγγο, καλημέρα σε ποιον;

Λύπη. Απεριόριστη λύπη ένιωσα όταν πληροφορήθηκα το θάνατο του Θανάση Βέγγου. Όχι μόνο επειδή είχε έμφυτο ταλέντο αλλά και για το γεγονός ότι υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες κωμικούς, που ποτέ δε χρησιμοποίησε την επαγγελματική του ιδιότητα για να προσποιηθεί κάτι διαφορετικό από τον εαυτό του. Μη αρνούμενος τα πιστεύω του μέσα από τις ταινίες του προέβαλλε υπόγεια κοινωνικά μηνύματα απεικονίζοντας τον πιο αστείο μας εαυτό. Οι αφηγήσεις των μεγαλύτερων με απόλυτη σιγουριά με διαβεβαιώνουν ότι ο Βέγγος ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να ρυτιδιάσει απότα γέλια το μίζερο μεταπολεμικό πρόσωπο του Έλληνα. Επαληθεύοντας όμως εις το έπακρον τον επαγγελματικό του τίτλο, υπήρξε ανατριχιαστικός και σε κόντρα ρόλους. Δεν πρόκειται να ξεχάσω την ολιγόλεπτη ερμηνεία του στην ταινία ''Ψυχή Βαθιά'' του Παντελή Βούλγαρη. Ο άνθρωπος που αγωνιζόταν, ο ηθοποιός που μεγαλουργούσε, το δημόσιο πρόσωπο που δίδασκε ήθος, η ψυχή που ανεβοκατέβαινε τους δρόμους τρέχοντας, δυστυχώς έσβησε και μαζί της σβήνεται και ένα σύνολο αξιών που αντικαθίσταται από την επιφάνεια του σήμερα.
Τι μένεί; Ένα σύνολο νέων ηθοποιών που γεμίζουν το καστ των τηλεοπτικών σειρών και των φθηνών από κάθε άποψη κινηματογραφικών παραγωγών μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει την έννοια του επαγγέλματός τους. Οι πιο δάσημοι από αυτούς, όλως τυχαίως είναι πολύ όμορφοι, τους πρώτους μήνες της εμφάνισής τους παρελαύνουν από τα εξώφυλλα όλων των lifestyle περιοδικών, στις συνεντεύξεις τους συζητούν μόνο για την ερωτική τους ζωή, αποκτούν τον τίτλο του σταρ από συμφέρουσες για το σύστημα ειδικά διαμορφωμένες εκπομπές που ασχολούνται μόνο με αυτούς, δεν αποχωρίζονται ποτέ τα μαύρα τους γυαλιά και έχουν μία τάση να επιδεικνύουν τον πλούτο τους. Με λίγα λόγια εισβάλλουν στη ζωή μας ως κάτι το σπουδαίο και άξιο μίμησης. Όμως ξεχάσαμε μία λεπτομέρεια... Δεν είναι καλοί ηθοποιοί.. Αλλά τι πειράζει, συμφέρουν σε όλα τα υπόλοιπα. Αποβλακώνουν ένα σωρό ανθρώπους εμποδίζοντάς τους να σκεφθούν, αναπαράγουν πρότυπα ιδανικά για μια καπιταλιστική κοινωνία, κακοποιούν κάθε μορφή τέχνης αλλοιώνοντας τα κριτήρια του κοινού και είναι απόλυτα βολικοί στην οικοδόμηση μιας ανόητης και ρομποτικοποιημένης κοινωνίας που στο πρόσωπό τους βρίσκει τη σωτηρία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η θύμιση ανθρώπων όπως ο Βέγγος πρέπει να αποτελέσει οδηγό μας για το αύριο. Και γι αυτό το λόγο θέτω το ερώτημα: Μήπως πρέπει να τραβήξουμε κι εμείς στη γαλέρα της ζωής μας λίγο άγριο κουπί;