Σας σιχάθηκε η ψυχή μου...

Ώρες ώρες φαντάζομαι πως ζω κάπου στο Μάη του '68. Χαμένος σε μια διαρκή επαναστατική ορμή αλλάζω τον κόσμο. Μεθάω με ατελείωτα σόλο του Χέντριξ και τραγουδάω την ισότητα. Σημαδεύω από τα δύο μέτρα την τυπολατρία και τις θρησκοληψίες βιώνοντας την ουτοπία. Δεν έχω μόδα να καθορίζει το ντύσιμό μου, ούτε μουσικές βιομηχανίες να κατηγοριοποιούν τα μουσικά μου ακούσματα. Είμαι ένας κοινωνικός και ριζοσπαστικός επαναστάτης. Κάπως έτσι θα φανταζόμουν τον εαυτό μου αν ήμουν 16 πριν από 43 περίπου χρόνια.
Όμως δεν είμαι. Είμαι 16 το 2011. Ένα μάτσο ροκάκια του γυμνασίου γοητεύονται από το ροκ στυλ που προβάλλουν οι βιομηχανίες και όχι από την ουσία αυτής της μουσικής που κάποτε ίσως και να άλλαξε κάτι. Πηγαίνοντας στο Λύκειο θα έχουν ωριμάσει. Εισαγόμενα μαζικά στον κόσμο των μεγάλων αλλάζουν πορεία. Ξοδεύουν τα Σάββατά τους σε διάφορα μαγαζιά. Το ντύσιμο σοβαρεύει υιοθετώντας έναν ηλίθιο συμβατισμό που πάντα με νευρίαζε. Φορέματα που στέκονται πάνω σε 12ποντα τακούνια και περιφερόμενα πουκάμισα γεμίζουν τα πάρτυ. Νέοι και νέες αρπάζουν τη σκουπιδιάρα μουσική βιομηχανία και την αδειάζουν πάνω στο κεφάλι τους. Παριστάνουν τους μεθυσμένους και μετατρέπουν σε αστειάκι το σεξιστικό σχόλιο και σε τρόπο ζωής τον κομφορμισμό. Απαξιούν για το οτιδήποτε και μετρούν την ευτυχία με αλκοτέστ. Θα έλεγα ότι αυτά τα μικρομέγαλα έχουν αφομοιώσει με μεγάλη επιτυχία την προπαγάνδα του επικρατούντος συστήματος και τώρα επιδιώκουν να δείξουν τι γνώσεις έχουν. Ο συντηρητισμός του σήμερα είναι η καταστροφή του αύριο. Πάντα με αηδίαζε ο θαυμασμός του τίποτα και η προσμονή του καθόλου...
''είμαστε όλες ένα μάτσο βίολες σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη σκατοκαριόλες'' Τζίμης Πανούσης