Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι ποιες εικόνες αξίζει να κρατάω στο μυαλό μου. Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι θεμελιωμένες σε κέρινα είδωλα και πρότυπα. Όταν τα μυαλά παίρνουν φωτιά και ανεβάζουν τη θερμοκρασία αυτά λιώνουν το ένα μετά το άλλο αποκαλύπτοντας την κενότητα τους. Κι όμως πνιγμένος στη ματαιότητα της εξισωτικής σχέσης ανάμεσα στο δήθεν και το ωραίο, κουτούλησα στην εικόνα ενός πραγματικού καλλιτέχνη (ο τυπάς στη φωτογραφία).
Θαμώνας των πολύβουων δρόμων του Μοναστηρακίου και καταζητούμενος της Χρυσής Αυγής ως λαθρομετανάστης, ο μικρός φίλος μού φάνηκε η πιο γνήσια εικόνα ανθρώπου, καλλιτέχνη, περιπλανώμενου ταξιδιώτη και εκφραστή συναισθημάτων. Κρατώντας ένα μικρό μπουζούκι έβγαζε ρεμπέτικες μελωδίες. Τα μικρά βρώμικα δάχτυλά του χόρευαν πάνω στα τάστα και ο ήχος που παρήγαγε ελλάτωνε το συνεχή βόμβο που ρουτινιάζει καθημερινά το γεμάτο σκοτούρες κεφάλι μας. Ανάλογα με τη νότα η μορφή του προσώπου του εξέφραζε έναν λογικότατο καημό που μαρτυρούσε τους φόβους του και τα λερωμένα του ρούχα ήταν ένα δυνατό χτύπημα στα ασπαζόμενα καταναλωτικά πρότυπα που ενσαρκώνει η τυποποίηση του σήμερα. Ο μικρός κυνηγημένος ήρωας της πόλης μας σε ένα πρωί μου γέννησε 50 διαφορετικούς προβληματισμούς και του χρωστάω χάρη...
Πολλοί ίσως να τον πέρασαν για ζητιάνο... Εγώ ζητιάνεψα λίγη από τη γνησιότητα του...